Είχα ένα τσιγάρο που λες. Το κρατούσα έλεγα για ώρα ανάγκης. Και καλά όταν δεν θα μπορούσα άλλο. Όχι από θέμα εξάρτησης και τέτοιες πίπες. Αυτό που θες μια στιγμή με τον εαυτό σου μια στιγμή υσηχίας ηρεμίας απόλυτης να σβήσεις λίγο το χάος , τον πανικό της μέρας. Το κρατούσα που λες και έλεγα δεν θα το κάνω.
Και να γράψω ήθελα αλλά να σου πω την αλήθεια δεν μου βγαίναν οι λέξεις. Σαν να στέρεψε η έμπνευση για τα γλυκανάλατα και ρομαντικά καταθλιπτικά μου κείμενα που λεει και το οικοδομικό μου ταίρι. Πόσο μαλακία κι αυτό. Να θές να γράψεις και να μην έχεις τι. Όχι να μην έχεις είναι η αλήθεια ... απλά πόσες φορές να γράψεις για το ίδιο πράγμα χωρίς να κουράσεις... Πόσες φορές να το συζητήσεις χωρίς να γίνει σούπα.
Δεν έγραφα που λες. Ούτε κάπνιζα. Και τώρα έτσι ξαφνικά μου βγήκε. Μαζί με έναν πανικό. Ναι όπως το ακούς. Εκεί που καθόμουν στην μιζέρια μου άρχισα να τρέμω. Βγήκα που λες στο μπαλκόνι με τον θησαυρό μου αλλά τίποτα. Έστειλα και μια πίπα σε έναν φίλο λίγο έτσι α ξεχαστώ αλλά τα ρίγη ρίγη. Τι σκατα λέω ρε κοριτσι μου. Δεν μπορεί ηρέμισε λίγο πως κάνεις έτσι. Πάλι τίποτα.
Σαν να έσβησε για λίγο το μυαλό μου. Όχι σε στυλ που ειμαι που πάω τι θα κάνω με την ζωή μου και τέτοια υπαρξιακά. Από τα άλλα που λες δνε μπορεί ψυχάκι είναι η άλλη έτοιμη για το τρελάδικο.
Ναι ρε ψυχάκι απο τα λίγα. Καταφέρνω και βρίσκω το μάυρο και άραχνο σε μια κατα τ'άλλα κομπλε φάση έτσι μόνο και μόνο για να έχω ένα λόγο να φρικάρω. Από μια συζήτηση με του πούστη τα θετικά θα πάω και θα βρω την μια την ατάκα την δυσοίωνη έτσι για να έχω να το χτυπάω και να χαλιέμαι.
Κάπως έτσι κι αυτός ο πανικός τώρα. Χωρίς λόγο Και το κείμενο χωρίς λόγο επίσης. Θα το διαβάσει και το ταίρι και θα κράζει πάλι περι γυναικείων και ακαταλαβίστικων σκέψεων. ΄Αλλο ψυχάκι κι αυτό.
Ήθελα να του πω προχθες γιατι δεν αυτοκτονείς ρε φίλος αφού όλα είναι τόσο μαύρα κι αάραχνα? Βαριέται να βγει απτό σπίτι, κοιμάται πάντα χάραμα και δεν γουστάρει να μιλάει σε άνθρωπο. Λιώνει άσχημα μίζερα και τελειωμένα σαν τις τύπισσες τις χτυπημένες απο την μοίρα στα μεξικάνικα αν εξαιρέσεις το κλάμα και την οδύνη. Και καλά λέει θέλει ένα ταξίδι να ξελαμπικάρει. Ότι θα αφήσει πίσω την μιζέρια του και όταν γυρίσει θα είναι όλα ροζ.
Έτσι και η κολλητή μου. Άλλη μιζέρια απο κει. Μια για την πόλη την απαίσια που σαν την Θεσσαλονίκη δεν έχει, μια οι γκόμενοι που είναι όλοι (?) καγκούρια του κώλου , μια που δεν πηδιέται και έχει φτάσει 20 ξερω γω και δως του η γκρίνια και η κακομοιριά. Λέω κι εγώ 5 πίπες να ηρεμίσει αλλά άκρη δεν βγαίνει. Την αφήνω λοιπόν στην γκρίνια της μαζι με μια δόση αγάπης και συνεχίζω.
Τσιγάρο δεν έχω ρε γαμώτο και ο πανικός πανικός. Σκέφτομαι και εσένα που με έχεις κάνει ένα σίχαμα σκέτο που σε θέλω τόσο πολύ. Και το χειρότερο είναι οτι το γουστάρω που έχω γίνει αυτό το πράμα που λέγεται καψούρης. 3 μέρες έχουμε να μιλήσουμε και κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο πετάγομαι. Αν ήταν εδώ το ταίρι θα μου έλεγε να σκάσω. Και καλά θα έλεγε δλδ τώρα που το σκέφτομαι. Σαν την άλλη την μουρλή την πιο ρομαντική πεθαίνεις ξέρω γω που περιμένει τον πρίγκιπα να έρθει να την κλέψει -πάρει με το άτι-μηχανάκι.
Της αρέσει ο ένας και ο άλλος και περιμένει το χαπι εντ σαν τα κοριτσάκια των ντισνει. Γύρισε και μου είπε προχθες.. ρε συ να σαν εσένα δεν μπορεί να γίνει που ότι θελεις το κατακτας???
Να γελάσω ή να κλάψω σκέφτηκα κουκλίτσα μου που ένα χρόνο τώρα πίνω σαν τον πούστη έχω λιώσει νύχτες ατελείωτες να ερμηνεύω το -κρυμμένο νόημα- και έχω πει το ποίημα σαν παιδί κι εγώ -από αύριο δεν του μιλάω τελος-?? Οτι και καλά εμένα μου ήρθε στρωμένο ένα πράμα. Γέλασα εν τέλει και την άφησα να φαντασιώνεται μια τέλεια πλασμένη ψεύτικη ευτυχία.
Μικρά μου ψυχάκια η ζωή δεν είναι εύκολη μα είναι ωραία η πουτάνα. Ξεθύμανε και ο πανικός και μαζί με αυτον και το άχαρο αυτό κείμενο. Όπως είπα και αρχικά δεν είχα τι να γράψω μιας και η εμπνευσή μου έχει παέι περίπατο μαζί με τα τσιγάρα μου. Σας αφήνω λοιπόν στις ψυχώσεις σας και τα λέμε λίαν συντόμως...
Ένα πράγμα μόνο τελευταίο έτσι για το γαμώτο. Μη τρελένεστε. Κάντε κανα τσιγαράκι ( το είδος το αφήνω στην κρίση σας) και πεστε για ύπνο. Συμβουλή βαριά και βαθυστόχαστη δεν έχω να σας δώσω κι αν περιμένατε κακώς. Άλλωστε τα απλά είναι αυτα που έχουμε ξεχάσει να εκτιμάμε γι αυτό και δεν γουστάρουμε το πως ζούμε. Τα απλά είναι και τα πιο δύσκολα... Καληνύχτα ψυχάκια...
Και να γράψω ήθελα αλλά να σου πω την αλήθεια δεν μου βγαίναν οι λέξεις. Σαν να στέρεψε η έμπνευση για τα γλυκανάλατα και ρομαντικά καταθλιπτικά μου κείμενα που λεει και το οικοδομικό μου ταίρι. Πόσο μαλακία κι αυτό. Να θές να γράψεις και να μην έχεις τι. Όχι να μην έχεις είναι η αλήθεια ... απλά πόσες φορές να γράψεις για το ίδιο πράγμα χωρίς να κουράσεις... Πόσες φορές να το συζητήσεις χωρίς να γίνει σούπα.
Δεν έγραφα που λες. Ούτε κάπνιζα. Και τώρα έτσι ξαφνικά μου βγήκε. Μαζί με έναν πανικό. Ναι όπως το ακούς. Εκεί που καθόμουν στην μιζέρια μου άρχισα να τρέμω. Βγήκα που λες στο μπαλκόνι με τον θησαυρό μου αλλά τίποτα. Έστειλα και μια πίπα σε έναν φίλο λίγο έτσι α ξεχαστώ αλλά τα ρίγη ρίγη. Τι σκατα λέω ρε κοριτσι μου. Δεν μπορεί ηρέμισε λίγο πως κάνεις έτσι. Πάλι τίποτα.
Σαν να έσβησε για λίγο το μυαλό μου. Όχι σε στυλ που ειμαι που πάω τι θα κάνω με την ζωή μου και τέτοια υπαρξιακά. Από τα άλλα που λες δνε μπορεί ψυχάκι είναι η άλλη έτοιμη για το τρελάδικο.
Ναι ρε ψυχάκι απο τα λίγα. Καταφέρνω και βρίσκω το μάυρο και άραχνο σε μια κατα τ'άλλα κομπλε φάση έτσι μόνο και μόνο για να έχω ένα λόγο να φρικάρω. Από μια συζήτηση με του πούστη τα θετικά θα πάω και θα βρω την μια την ατάκα την δυσοίωνη έτσι για να έχω να το χτυπάω και να χαλιέμαι.
Κάπως έτσι κι αυτός ο πανικός τώρα. Χωρίς λόγο Και το κείμενο χωρίς λόγο επίσης. Θα το διαβάσει και το ταίρι και θα κράζει πάλι περι γυναικείων και ακαταλαβίστικων σκέψεων. ΄Αλλο ψυχάκι κι αυτό.
Ήθελα να του πω προχθες γιατι δεν αυτοκτονείς ρε φίλος αφού όλα είναι τόσο μαύρα κι αάραχνα? Βαριέται να βγει απτό σπίτι, κοιμάται πάντα χάραμα και δεν γουστάρει να μιλάει σε άνθρωπο. Λιώνει άσχημα μίζερα και τελειωμένα σαν τις τύπισσες τις χτυπημένες απο την μοίρα στα μεξικάνικα αν εξαιρέσεις το κλάμα και την οδύνη. Και καλά λέει θέλει ένα ταξίδι να ξελαμπικάρει. Ότι θα αφήσει πίσω την μιζέρια του και όταν γυρίσει θα είναι όλα ροζ.
Έτσι και η κολλητή μου. Άλλη μιζέρια απο κει. Μια για την πόλη την απαίσια που σαν την Θεσσαλονίκη δεν έχει, μια οι γκόμενοι που είναι όλοι (?) καγκούρια του κώλου , μια που δεν πηδιέται και έχει φτάσει 20 ξερω γω και δως του η γκρίνια και η κακομοιριά. Λέω κι εγώ 5 πίπες να ηρεμίσει αλλά άκρη δεν βγαίνει. Την αφήνω λοιπόν στην γκρίνια της μαζι με μια δόση αγάπης και συνεχίζω.
Τσιγάρο δεν έχω ρε γαμώτο και ο πανικός πανικός. Σκέφτομαι και εσένα που με έχεις κάνει ένα σίχαμα σκέτο που σε θέλω τόσο πολύ. Και το χειρότερο είναι οτι το γουστάρω που έχω γίνει αυτό το πράμα που λέγεται καψούρης. 3 μέρες έχουμε να μιλήσουμε και κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο πετάγομαι. Αν ήταν εδώ το ταίρι θα μου έλεγε να σκάσω. Και καλά θα έλεγε δλδ τώρα που το σκέφτομαι. Σαν την άλλη την μουρλή την πιο ρομαντική πεθαίνεις ξέρω γω που περιμένει τον πρίγκιπα να έρθει να την κλέψει -πάρει με το άτι-μηχανάκι.
Της αρέσει ο ένας και ο άλλος και περιμένει το χαπι εντ σαν τα κοριτσάκια των ντισνει. Γύρισε και μου είπε προχθες.. ρε συ να σαν εσένα δεν μπορεί να γίνει που ότι θελεις το κατακτας???
Να γελάσω ή να κλάψω σκέφτηκα κουκλίτσα μου που ένα χρόνο τώρα πίνω σαν τον πούστη έχω λιώσει νύχτες ατελείωτες να ερμηνεύω το -κρυμμένο νόημα- και έχω πει το ποίημα σαν παιδί κι εγώ -από αύριο δεν του μιλάω τελος-?? Οτι και καλά εμένα μου ήρθε στρωμένο ένα πράμα. Γέλασα εν τέλει και την άφησα να φαντασιώνεται μια τέλεια πλασμένη ψεύτικη ευτυχία.
Μικρά μου ψυχάκια η ζωή δεν είναι εύκολη μα είναι ωραία η πουτάνα. Ξεθύμανε και ο πανικός και μαζί με αυτον και το άχαρο αυτό κείμενο. Όπως είπα και αρχικά δεν είχα τι να γράψω μιας και η εμπνευσή μου έχει παέι περίπατο μαζί με τα τσιγάρα μου. Σας αφήνω λοιπόν στις ψυχώσεις σας και τα λέμε λίαν συντόμως...
