Καφές, γεράνι και λατέρνα...

Είναι μια παράξενη μέρα σήμερα... Παρόλο που βρέχει από το πρωί έχει και ήλιο...

Βέβαια δεν ρίχνει και καρέκλες είναι αυτό το ψιλόβροχο, ίσα ίσα να σε γεμίσει υγρασία.

-Δεν θα βγει ουράνιο τόξο ρε παιδιά... Είπε η  Β. με την γνωστή της αθωότητα και για κάποιο λόγο μου φάνηκε μεγάλη κουβέντα.

Αν το καλοσκεφτείς, πότε άραγε βγαίνει?

 Σίγουρα όχι στο λίγο. 

Όταν όμως ανοίγουν οι ουρανοί, όταν χρειάζεσαι βάρκα για να διασχίσεις την πόλη, κάπου εκεί ανάμεσα στο γκρίζο και στις άσχημες κεραίες μπορείς να το διακρίνεις να προβάλει.

Και είναι τόσο όμορφο έτσι αχνό και εύθραυστο. Σαν από άλλη εποχή , αυτή της παλιάς Θεσσαλονίκης  που περπατούσες στην πόλη μυρίζοντας καφέ και γεράνι.

Με τα μικρά καφενεδάκια που πήγαιναν οι άντρες να μιλήσουν για πολιτικά και γυναίκες, όλοι καλοντυμένοι, με το καπέλο και το κομπολόι τους.

Με την μυρωδιά απο φρέσκο κουλούρι και  τον ήχο από τις άμαξες που σουλατσάρουν στην παραλιακή , και κάπου στα στενά της άνω πόλης να παίζει μια λατέρνα...

Όμορφα χρόνια, καθαρά. Τότε οι άνθρωποι γελούσαν, ήθελαν να ζήσουν , να γνωρίσουν τον κόσμο είχαν όνειρα και ήταν ρομαντικοί. 

Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε , << στην Θεσσαλονίκη ερχόμασταν για να ερωτευτούμε >> 

>> εκεί έζησα κι εγώ τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα. Εγώ ερωτεύτηκα αυτόν, κι αυτός την θάλασσα.>>.

Ποτέ δεν μου έχει πει το όνομα αυτού του μεγάλου ανεκπλήρωτου έρωτα... Κράτησε μόνο ένα μήνα και μετά αυτός έφυγε στα καράβια... << έκλαψα πολύ αλλά παιδάκι μου δεν διαλέγουμε τι ή ποιον θα αγαπήσουμε... και η θάλασσα ήταν πάντα η πιο ωραία γυναίκα>>.

Ποιήτρια γιαγιά. Να την ακούς με τις ώρες... Άραγε ζει αυτός ο έρωτας της? Κι αν ναι που να βρίσκεται.... Την ρώτησα μια μέρα αν έψαξε ποτέ να τον βρει.

<< Αν έψαχνα, θα μισούσα την θάλασσα που τον κράτησε μακρυά μου. 

    ενώ τώρα την αγαπώ, γιατί ξέρω ότι κάπου τον ταξιδεύει...>>

Έτσι είναι αυτά.

 Να ψάχνεις αυτό που σε ενώνει με τον άλλο κι όχι ότι σας κρατάει μακρυά... 

Κι αν χαθείτε με τα χρόνια, κι αν ποτέ δεν συναντηθείτε και οι δρόμοι σας τραβάνε διαφορετική κατεύθυνση θα υπάρχει κάτι που θα σας ενώνει.

Μυστικό αχνό και εύθραυστο όπως ένα ουράνιο τόξο που χάνεται μέσα στην θάλασσα...

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ...

Είναι αυτη η αίσθηση μου μπαίνεις σπίτι ξεθεωμένος, με τα πόδια σου να μην σε κρατάνε άλλο, βαρύς απο τα τσιγάρα και τα ξίδια που κατέβασες για άλλο ένα βράδυ και έχεις ψιλοσιχαθεί τον εαυτό σου απο την βρώμα και τον καπνό.

Κάθεσαι λοιπόν, χύνεσαι μάλλον στον καναπέ, πετάς παπούτσια και καρφώνεις το ταβάνι.
Και εκεί, χωρίς λόγο, μπήγεις τα κλάματα... Κάνεις άλλο ένα και σιχαίνεσαι λίγο ακόμα τον εαυτό σου που πλέον δεν μπορεί να προβεί ούτε σε μια τυπική αντίσταση σε ότι σε καταστρέφει.

Που πήγαν τα χρόνια του λυκείου που είχες μια απόλυτη αντίληψη του κόσμου και των ανθρώπων...
Είχες όνειρα και στόχους και το μέλλον σου φάνταζε σχεδόν λαμπρό, ότι σημαίνει αυτή η γαμωλέξη, με γονείς και φίλους να σου λένε την γνωστή πίπα... εγώ πιστεύω σε σένα. Θα τα καταφέρεις.

Δες ρε μάνα μια κόρη τι καλά που τα κατάφερε.
Ζει σε ένα σπίτι 85 τετραγωνικών και της φαίνεται  άδειο και αδιάφορο τα βράδια.
Χρωστάει του πούστη τα μαθήματα στο ξακουστό αυτό και τιμημένο πολυτεχνείο που λύσσαξε να μπει και τώρα δεν πατάει.
Που ό,τι την δεν της βγαίνει το κάνει φαγητό ή ποτό και έχει φτάσει να σιχαίνεται το σώμα της από τα 20.
Που δεν μπορεί να πιάσει έναν γκόμενο να τον φιλήσει , που κρύβει λόγια, που βαριέται να πάει για καφέ ...
Καμάρωσε ρε μάνα μια κόρη γεμάτη απωθημένα και  κόμπλεξ.
Τι ωραία που τα κατάφερε.  Πιο πολύ στην ζωή μου αυτό φοβόμουν. Μην απογοητεύσω τον εαυτό μου. Μην κάνω λάθος επιλογές. Οξύμωρο έτσι?

Έσβησε το τσιγάρο στο χέρι μου. Έχει μια βδομάδα τώρα που λέω ... από αύριο τέρμα οι κακές συνήθειες.
Αλλά η μαλακία ξέρεις πια είναι πάντα? Πέρα από ξίδια και καπνούς και ξενύχτια σε κωλόμπαρα, αυτό που με τρώει, με σαπίζει από μέσα είσαι εσύ. Αυτή η αρρωστημένη σχέση που δεν λέει να τελειώσει.

Που από τότε που σε γνώρισα δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ξέκοψε σου είπα χθες. Είπες δεν μπορώ.
Σαν τον διάολο που ξέρεις οτι δεν πρέπει να το βάλεις στο στόμα σου κι ανάβεις άλλο ένα.

Σκούπισα τα μάτια μου , κούρνιασα  στην γωνιά μου κι άνοιξα το ραδιόφωνο να ακούγεται μια βαβούρα...
Καμάρωσε ρε μάνα μια κόρη που μέσα σε ένα χρόνο έμαθε να φοβάται ακόμα και την σιωπή.
Την σιωπή ίσως πιο πολύ απ'όλα, γιατί εκεί κρύβονται πάντα τα πιο μεγάλα λόγια τα πιο αληθινά αυτά που σε τρυπάνε και ματώνεις.
Καλά τα καταφέραμε. Δεν θα είμαστε η γενιά των 600 ούτε η γενιά των μεταναστών ούτε της κρίσης και όλες αυτές οι πολιτικές παπαριές.

Θα είμαστε η γενιά που φοβάται να ζήσει.

Καληνύχτα Κεμάλ... αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ... καληνύχτα...

ΜΕ ΤΣΙΓΑΡΑ ΒΑΡΙΑ

'Ήταν η αίσθηση του καπνού
πορεύτηκε στους τοίχους, αγκάλιασε τις χαραμάδες
κι έμεινε εκεί , κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Μια βαθιά ανάσα, μια γνώριμη μυρωδιά, μια παράξενη οικειότητα
τα τσιγάρα ακόμα στο τραπέζι, σημάδι παρουσίας
Ήσουν εδώ

Ναι ήσουν, μα πως να το ξεχάσω
Έκανες ένα, και μετά ξανά.
Μου έδωσες μια ρουφηξιά,  αρνήθηκα όμως
φοβήθηκα λίγο μην καταλάβεις.

Μην καταλάβεις
Γνώριμη η  μυρωδιά
από καπνός έγινε εικόνες και νύχτες και φιλιά, τραγούδια ίσως
Γνώριμη

Το ποτήρι σου εκεί, άθικτο σαν από πάντα
Παράξενο παρελθόν με παρόν να μπλέκονται
ακαθόριστη η αίσθηση, γοητευτική

Κοιμήθηκα εκεί, να ρουφάω μεσα τον καπνό σου.
Αύριο θα ανοίξω το παράθυρο.
Απόψε άσε με, έτσι λίγο, να παραδοθώ.

ΤΙΤΛΟΣ: 10 και να καίνε

Κανόνας πρώτος. Αν δε σου αρέσει η ζωή σου, φταις εσύ. Αποκλειστικά και απόλυτα. Ούτε η μάνα σου ούτε ο πρώην γκόμενος σου. Πόσο μάλλον τα λάθος πρότυπα που σου πλάσαραν στο σχολείο, στη δουλειά ή στην οικογένεια. Ό, τι δεν λύνεται, κόβεται δε λένε;
Φταις φυγόπονε φίλε μου, που άφησες άλλους να σε ορίζουν.

Κανόνας δεύτερος. Η κοινωνία και το σύστημα είναι σάπιο. Το ξέρουμε όλοι, το έχουμε νιώσει μέχρι το μεδούλι. Το να κάθεσαι και να κατηγορείς τους πάντες, σαν τη θεία απ' το χωριό σου που βλέπει τούρκικα, δε σε κάνει επαναστάτη. Σε κάνει κατίνα.
Βγάλε τη νοοτροπία του χωριού από μέσα σου, πριν να είναι πολύ αργά.

Κανόνας τρίτος. Μίλα. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα. Κανένας δεν μπορεί να διαβάσει τι συμβαίνει στο χάος του μυαλού σου. Άλλωστε η δωρεάν ψυχανάλυση έχει καταργηθεί από τότε που οι ψυχολόγοι έγιναν της μοδός. Μίλα λοιπόν και πες το λάθος πράγμα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Άλλωστε ζούμε για το απροσδόκητο και το απ' αλλού φερμένο, όπως είπε και ο μεγάλος Ελύτης.

Κανόνας τέταρτος. Ζήτα βοήθεια. Δεν σε κάνει, ούτε λίγο, ούτε αδύναμο. Τα βλέπεις τα χέρια που απλώνονται στο μέρος σου; Για σένα είναι. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να πιστέψεις ότι αξίζεις αυτό το ζευγάρι χέρια, που έχει την δύναμη να σε κρατήσει, μαζί με όλη σου την ανασφάλεια.
Κι αν τελικά πέσετε, η πτώση είναι πάντα καλύτερη όταν έχεις παρέα.


Κανόνας πέμπτος. Βρες αυτό που αγαπάς κι άσ' το να σε σκοτώσει. Να σε ρουφήξει ολόκληρο, να καταπιεί το είναι σου, αυτό που σέρνεις στην αδιάφορη πραγματικότητα σου, προσπαθώντας να πείσεις τον κόσμο γύρω σου ότι αγγίζει την πληρότητα. Η ζωή είναι μικρή για να προσποιείσαι φίλε μου. Πόσο χρόνο νομίζεις οτι έχεις;

Κανόνας έκτος. Κάνε λάθη. Πολλά, μεγάλα, αδιόρθωτα, από αυτά που θυμάσαι μετά από χρόνια για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Μόνο έτσι θα έχεις το δικαίωμα να λες ότι έχεις ζήσει. Άλλωστε η τελειότητα είναι καθ' όλα βαρετή.

Κανόνας έβδομος. Ερωτεύσου. Όχι ξεκάθαρα και ρομαντικά. Βίαια, έντονα, μονόπλευρα ίσως, ίσως και όχι, σίγουρα όμως εξοντωτικά. Να σου πω κι ένα μυστικό; Αυτό που μας έχουν πείσει ότι ο έρωτας είναι για τους αδύναμους, μην μασάς, φόλα είναι. Τα πιο σπουδαία πράγματα έγιναν για την εθιστική τρέλα ενός μεγάλου και παράλογου έρωτα.

Κανόνας όγδοος. Συγχώρεσε. Είναι ύπουλη ιστορία ο θυμός, άκου κι εμένα. Σα σκουριά σε τρώει από μέσα, σε σαπίζει για να σε αφήσει άδειο και μόνο. Και σε ρωτάω φίλε μου, αλήθεια πόσο χρόνο και ενέργεια πρέπει να διαθέσεις, για να παλεύεις με τον εαυτό σου και να χάνεις ξανά και ξανά...

Κανόνας ένατος. Τραγούδα δυνατά ένα βράδυ μεθυσμένος. Κάνε μια βόλτα στην βροχή. Κάνε σεξ. Πολύ. Χαμογέλα σε έναν άγνωστο και καν΄τον να αναρωτιέται τι παίρνεις. Κάνε μια αγκαλιά τον πατέρα σου, που όσο άντρας κι αν το παίζει, έχει τρομοκρατηθεί που μεγαλώνετε κι εσύ κι αυτός. Πες σ' αγαπάω και όχι σ' αγαπώ. Όχι με τις λέξεις. Με τα μάτια.

κανόνας δέκατος. Βρες τα με σένα. Κάτσε βαλ'τα κάτω και βρες ποιος είσαι. Πιάσε πάτο, πάθε κατάθλιψη, αμφισβήτησε τα πάντα. Μόνο προς τα πάνω πας μετά.

κανόνας δέκατος και κάτι ψιλά. Ζήσε για την στιγμή. Όχι την κλισέ χυδαία ατάκα  της lacta. Την στιγμή αυτή, που θα κάνει την την ζωή σου να αξίζει. Όχι για τα βιβλία ή το γαμώτο. Για σένα.