Άλλο ρήμα

Φοβάμαι το θόρυβο που κάνουν οι μαύρες σκληρές δερμάτινες αρβύλες.

Φοβάμαι τη σιωπή σε ένα πολυσύχναστο δρόμο.

Φοβάμαι τα κατεβασμένα κεφάλια των περαστικών.

Φοβάμαι το σκοτάδι και την κίτρινη λάμπα που τρεμοπαίζει.

Φοβάμαι εκείνο το τεράστιο δέντρο απέναντι από το σπίτι μου που μέρα με τη μέρα μαραζώνει.

Φοβάμαι τα άδεια μου μηνύματα, φοβάμαι όταν το τηλέφωνο χτυπάει.

Φοβάμαι όταν συνηθίζω, φοβάμαι όταν αλλάζω. Φοβάμαι σε κάθε μου "γιατί".

Φοβάμαι το φόβο, την ελπίδα, το χθες, το σήμερα, τη ζωή, τον έρωτα, τις κοφτές ανάσες, τα μεγάλα λόγια, τις φωνές, τη βία, την σιωπή, τα ύψη, εμένα, εσένα, το μαζί, την ελπίδα, την ελπίδα.

Φοβάμαι την ελπίδα.

Φοβάμαι, γιατί ποτέ κανένας δε μου έμαθε να βάζω άλλο ρήμα μπροστά από τις λέξεις.

Βρεγμένα παπούτσια

Θέλω μια βόλτα στη βροχή.

Βράδυ. Μεσάνυχτα, ή και πιο αργά ακόμα.

Να με κρατάς και να γελάμε.

Να γελάμε.

Κάπου χωρίς υπόστεγα.

Δυο ζευγάρια βρεγμένα παπούτσια δίπλα δίπλα.

Nα κοίτα ψιχαλίζει!

Έρχεσαι;

Για σένα

Για σένα που αγγίζεις τις χορδές της κιθάρας σα να ήταν η πιο όμορφη γυναίκα.

Για σένα που κλείνεις τα μάτια σου όταν τραγουδάς, μην μπει κανένας ανάμεσα σε σένα και την μουσική σου.

Για σένα που ξύπνησες μια φωνή που τόσο καιρό κοιμόταν, για σένα που γεννήθηκαν στίχοι και μελωδίες, που γεννήθηκαν τα δικά μας τραγούδια. Δικά μας. Δες το τι όμορφο που φαίνεται. Κανένας δεν μπορεί να μας το πάρει.

Για σένα που είσαι ρεμπέτης, με μια έννοια που πολλοί ποτέ δε θα καταλάβουν.

Για σένα που νοιάζεσαι πιο πολύ απ' ότι δείχνεις, για σένα που έμαθες επιτέλους τι σημαίνουν οι αγκαλιές.

Για σένα που μαθαίνεις τι σημαίνει να ζεις. Για σένα που δειλά δειλά μαθαίνεις να συγχωρείς τον εαυτό σου.

Για όλα αυτά που έχεις ακόμα να δεις, γιατί δεν τα παράτησες στη μέση.

Για σένα με τα ματωμένα δάχτυλα και τα καθαρά μάτια.

Για σένα που κέρδισες μια φίλη, για μένα που κέρδισα εσένα.

Για μας και όλα αυτά που γίναμε.

Για μας.

Ξέρεις εσύ.

Ένας τρελός τρελός και όμορφος κόσμος

Ήρθα να σου πω πως φτάνει.

Φτάνει πια να κατεβάζεις τα μάτια σου στο πάτωμα. Ξέρεις είναι αστείο να κάθεσαι να κλαις για κάτι που τελείωσε.

Η ζωή προχωράει. Να τη στέκεται μπροστά σου, πως γίνεται να μην τη βλέπεις!

Είναι στον αέρα που παγωμένος σου ξηραίνει τα χέρια. Μην τα βάλεις πάλι στην τσέπη σου. Άστον να σε ταξιδέψει. Φέρνει μαζί του μπαχαρικά απ' τις Ινδίες και σκόνη απ' την Αφρική. Φέρνει μνήμες, να σαν εκείνα τα καράβια που φαίνονται στον ορίζοντα. Δες τι όμορφα που είναι έτσι με τα  φώτα τους να τρέμουν στο νερό. Στολίδια της θάλασσας, μυστήρια και μαγικά, θα φύγουν για κάποιον τόπο για να γυρίσουν μετά και πάλι εδώ.

Δες τον ουρανό που ξαφνικά αγρίεψε, θέριεψε στο γκρίζο του. Σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι μπροστά στο ατελείωτο σύμπαν.

Κοίτα τα παιδιά που τρέχουν και γελούν παιχνιδιάρικα κρατώντας το χέρι των γονιών τους. Ένα τόσο δα μικρό χεράκι, σχεδόν γυάλινο, δες πως ρουφάει τη ζωή.

Δες την καύτρα του τσιγάρου σου πως καίει σαν τις πιο βαθιές σου επιθυμίες.

Δες διάολε, κοίτα! Κοίτα!

Μην κλείνεις τα μάτια σου. Μην αφήνεις τόσα θαύματα να περνάνε δίπλα σου χωρίς να τα ακουμπήσεις. Δες τον τρελό αυτό κόσμο πως αλλάζει συνεχώς, δες πόση πλάκα έχει να τον ανακαλύπτεις.

Δεν έχουμε μάθει να κοιτάμε οι άνθρωποι και γέμισε ο κόσμος μοναξιά.

Δες για να δω μετά κι εγώ μέσα στα μάτια σου, μια ευτυχία που χωράει στο χαμόγελο σου.
Το χαμόγελο που συμπληρώνει με απόλυτη αρμονία αυτόν τον τρελό τρελό και όμορφο κόσμο.