Σάββατο 26 Μαΐου 2018

Αριθμοί

Τέσσερις τοίχοι
Κι άλλοι τέσσερις μέσα μου, να με κρατάνε να μην πέσω
Να μη διαλυθώ

Και κάπου, ένα παράθυρο ανοιχτό
Να ακούω την ησυχία
Καθώς η βροχή σιγά-σιγά σωπαίνει

Άνθρωπος ένας.

Φώτα κλειστά, παράθυρα ανοιχτά
Κι άνθρωπος, ένας.

Κάνω ένα βήμα, στέκομαι.
Με κρατάνε οι τοίχοι, μην τυχόν και μες την ατυχία δεν αντέξουν
Μα είμαι άνθρωπος ένας, με βήματα μικρά.

Κάνω κι άλλο βήμα.
Μάτια δύο, υγρά
Άνθρωπος ένας
Ζωή μισή

Δε βγαίνουν οι αριθμοί.
Τοίχοι έξι, ή οχτώ.

Κι άνθρωπος, κανένας.






Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Απ' την αρχή

Γράφει η Μήτση Αδάμ.

Η όραση μου είναι θολή, περιμένω λίγα λεπτά μήπως ξεκαθαρίσει η εικόνα μπροστά μου. Είμαι μόνη μου σε ένα γκρίζο δρόμο. Έχει συννεφιά. Για ένα περίεργο λόγο νιώθω στεναχώρια. Μπροστά μου είναι αραδιασμένες αποσκευές. Η παρουσία τους, αίσθηση που με κυριεύει. Από κάπου μακριά πλησιάζει καταιγίδα. Στέκομαι με τα πράγματα γύρω μου. Αναρωτιέμαι με μία δόση οργής, γιατί αυτές οι τσάντες να ορίζουν την πορεία μου. Τις ανοίγω με μανία! Άμμος, παντού άμμος. Μα πως όλη μου η ζωή να είναι πετραδάκια; Πάντα μια μετριότητα έχει μια θέση στα ξένα μου. Ούτε μία λάμψη μέσα σε εκείνες τις ρημάδες τις πέτρες. Η καταιγίδα όλο και πλησιάζει, ακούω τις βροντές. Ο αέρας ανακατεύει τα μαλλιά μου, με τυφλώνουν και τα σπρώχνω νευρικά με τα χέρια μου. Μένω στην ίδια θέση, να κοιτάζω τα σακιά. Στέκομαι μέσα στο λευκό μου φόρεμα εξοργισμένη. Θαρρείς ο κόσμος γύρω μου συγχρονίζεται με τα αισθήματά μου. Ξεκινάει να βρέχει. Μανιασμένες θύελλες και νερό. Νερό και χώμα. Το χώμα μου, η βρωμιά μου, στέκεται εκεί ανάμεσά μου, σαν απολογισμός. Τόσα χρόνια να μην πατάω στα πόδια μου. Να ψάχνω στα χαμένα μου, φως από ξένους. Ο θυμός μου δυναμώνει και η βροχή ακολουθεί πιστά. Ξαφνικά πέφτει μία αστραπή! 
Ολάκερος ο ουρανός φωτίζεται. 
Μα τι κάνω; Γιατί κοιτάζω κάτω; Μέτρια, μισά, ολόκληρα ό, τι έκανα έχει τελειώσει.Έγινε άμμος. 
Και το νερό που τώρα ταξιδεύει στο κορμί μου; 
Άδικος κόπος. χάθηκε σαν τα προηγούμενα.
Τι θα γίνει με τις αστραπές πίσω μου; 
Φοβάμαι. 
Φοβάμαι και οργίζομαι.
Όχι πάλι. Φτάνει!! 
Κλωτσάω τα σακιά μου με δύναμη. Μένουν εκεί ακούνητα.
Ας γίνει ότι θέλει. Κάτω δεν ξανακοιτάζω. 
Τα αστέρια μου είναι ψηλά. Θα τα φτάσω και θα στροβιλιστώ επιτέλους στη δική μου τροχιά.