Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα μα δεν ήξερε τον λόγο.
Μπορεί να έφταιγε η τρίτη συνεχόμενη μέρα που δεν κοιμήθηκε δευτερόλεπτο, ή τα κλάματα που την έπιαναν χωρίς λόγο τις τελευταίες μέρες.
Έκανε ένα βήμα πιο κοντά, να παρατηρήσει καλύτερα το θέαμα.
Ήταν πραγματικά άσχημο.
Ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό της όμορφο, είχε άναρχο πρόσωπο γεμάτο ατέλειες και μαλλιά που γάβγιζαν μια ατελείωτη ταλαιπωρία. Τα μάτια της πλαισίωναν δυο μαύροι κύκλοι που κόντευαν να γίνουν φυσική τους προέκταση.
Μα σήμερα ήθελε να σπάσει το γυαλί σε χίλια κομμάτια, να κομματιαστεί μαζί του κάθε ασχήμια.
Ήταν τα σημάδια. Λίγο πιο κάτω απ' το λαιμό της, χαράχτηκαν δυο γρατσουνιές κι άλλη μια πιο πέρα. Εκείνη πονούσε περισσότερο, μα όχι επειδή ήταν πιο βαθιά.
Επειδή έγινε τελευταία, έκρυβε την θέληση του δημιουργού της να προκαλέσει πόνο.
Πιο κάτω τα δυο της χέρια είχαν μαύρα σημάδια, πεταμένα άναρχα σε όλη τους την έκταση.
Πήρε τα δάχτυλά της και τα τοποθέτησε ένα προς ένα πάνω στα σημάδια. Ταίριαζαν απόλυτα, λες και τα είχε προκαλέσει μόνη της.
Μετά με μια κίνηση σχεδόν ψυχοθεραπευτική, τα πέρασε γύρω από τους ώμους της, αγκάλιασε τον εαυτό της, μιας και δεν ήταν κάποιος άλλος εκεί για να το κάνει.
Κι έκλαψε, γιατί δεν χρειαζόταν να προσποιηθεί την δυνατή.
Έκλαψε γιατί πονούσε το δέρμα της, μα όχι επιφανειακά. Πιο μέσα λες και οι μελανιές κατάφεραν να βρουν τρόπο να τρυπώσουν σε φόβους που δεν ήξερε πως είχε.
Έκλαψε για την αγάπη που τόσο εύκολα γίνεται μίσος σε ένα και μόνο δευτερόλεπτο.
Έκλαψε γιατί φοβόταν.
Εκείνη που τα δικά της χέρια είχαν προκαλέσει τα δικά τους σημάδια, σε κάποιο άλλο πρόσωπο.
Εκείνη που ήθελε να το ξεχάσει, μα το σώμα της δεν την άφηνε, με ένα παράπονο για να το αγαπήσει λίγο περισσότερο.
Ξάπλωσε στο ξύλινο πάτωμα και έκλεισε τα μάτια της.
Το σώμα της πονούσε μα δεν σταμάτησε να το παρασέρνει σε μια κίνηση που έμοιαζε σα να χορεύει.
"Μαζί θα σε γιατρέψουμε", του είπε κι εκείνο σαν να το άκουσε, σταμάτησε να υποφέρει.
"Μαζί θα ξαναζωντανέψουμε", του είπε πια πιο θαρρετά και το πρώτο σημάδι ήδη είχε αρχίσει να ξεθωριάζει.
Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα μα δεν ήξερε τον λόγο.
Μπορεί να έφταιγε η τρίτη συνεχόμενη μέρα που δεν κοιμήθηκε δευτερόλεπτο, ή τα κλάματα που την έπιαναν χωρίς λόγο τις τελευταίες μέρες.
Έκανε ένα βήμα πιο κοντά, να παρατηρήσει καλύτερα το θέαμα.
Ήταν πραγματικά άσχημο.
Ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό της όμορφο, είχε άναρχο πρόσωπο γεμάτο ατέλειες και μαλλιά που γάβγιζαν μια ατελείωτη ταλαιπωρία. Τα μάτια της πλαισίωναν δυο μαύροι κύκλοι που κόντευαν να γίνουν φυσική τους προέκταση.
Μα σήμερα ήθελε να σπάσει το γυαλί σε χίλια κομμάτια, να κομματιαστεί μαζί του κάθε ασχήμια.
Ήταν τα σημάδια. Λίγο πιο κάτω απ' το λαιμό της, χαράχτηκαν δυο γρατσουνιές κι άλλη μια πιο πέρα. Εκείνη πονούσε περισσότερο, μα όχι επειδή ήταν πιο βαθιά.
Επειδή έγινε τελευταία, έκρυβε την θέληση του δημιουργού της να προκαλέσει πόνο.
Πιο κάτω τα δυο της χέρια είχαν μαύρα σημάδια, πεταμένα άναρχα σε όλη τους την έκταση.
Πήρε τα δάχτυλά της και τα τοποθέτησε ένα προς ένα πάνω στα σημάδια. Ταίριαζαν απόλυτα, λες και τα είχε προκαλέσει μόνη της.
Μετά με μια κίνηση σχεδόν ψυχοθεραπευτική, τα πέρασε γύρω από τους ώμους της, αγκάλιασε τον εαυτό της, μιας και δεν ήταν κάποιος άλλος εκεί για να το κάνει.
Κι έκλαψε, γιατί δεν χρειαζόταν να προσποιηθεί την δυνατή.
Έκλαψε γιατί πονούσε το δέρμα της, μα όχι επιφανειακά. Πιο μέσα λες και οι μελανιές κατάφεραν να βρουν τρόπο να τρυπώσουν σε φόβους που δεν ήξερε πως είχε.
Έκλαψε για την αγάπη που τόσο εύκολα γίνεται μίσος σε ένα και μόνο δευτερόλεπτο.
Έκλαψε γιατί φοβόταν.
Εκείνη που τα δικά της χέρια είχαν προκαλέσει τα δικά τους σημάδια, σε κάποιο άλλο πρόσωπο.
Εκείνη που ήθελε να το ξεχάσει, μα το σώμα της δεν την άφηνε, με ένα παράπονο για να το αγαπήσει λίγο περισσότερο.
Ξάπλωσε στο ξύλινο πάτωμα και έκλεισε τα μάτια της.
Το σώμα της πονούσε μα δεν σταμάτησε να το παρασέρνει σε μια κίνηση που έμοιαζε σα να χορεύει.
"Μαζί θα σε γιατρέψουμε", του είπε κι εκείνο σαν να το άκουσε, σταμάτησε να υποφέρει.
"Μαζί θα ξαναζωντανέψουμε", του είπε πια πιο θαρρετά και το πρώτο σημάδι ήδη είχε αρχίσει να ξεθωριάζει.
