Είναι απο κείνα τα βράδια που το μυαλό δεν λέει να ηρεμήσει.
Που μετράς λέξεις και στιγμές, τις γυρνάς ξανά και ξανά σβούρα μήπως και μπεις σε μια τάξη.
Δύσκολες μέρες, ζόρικες νύχτες.
Πάντα πίστευα πως η αγάπη, αυτή η ξένη και γοητευτική έννοια, φαίνεται στην χαρά.
Τότε που η καρδια φτερουγίζει και την νιώθεις πως απο στιγμή σε στιγμή θα πετάξει έξω απο σένα.
Γιατί τότε μετράς κάποιον στις δυνάμεις ή στα ρίσκα σου.
Όταν ο εγωισμός, ο ψυχαναγκασμός για προσφορά βοήθειας ή ακόμα και η λύπηση δεν βρίσκουν θέση να κουρνιάσουν.
Άλλωστε αν το σκεφτείς οι άνθρωποι την βρίσκουν να πονάνε που και που. Το ζητάνε όπως ο εξαρτημένος την δόση του, ίσως για να σιγουρευτούν πως ακόμα νιώθουν το οτιδήποτε έντονο.
Το φωνάζουν οι μουσικές , το ζητάνε τα τσιγάρα, το απαιτούν οι καταστάσεις.
Μα όταν αγαπάς έναν άνθρωπο αληθινά, τον αγαπάς στα δύσκολα.
Εκείνες τις στιγμές που ο εαυτός του , του φαίνεται ξένος και η ευτυχία μοιάζει μια μακρινή Ιθάκη που δεν μπορείς πια να θυμηθείς πως μοιάζει.
Γιατί όταν ξεχνάς να αγαπάς εσένα , είναι λυτρωτικό να έχεις έναν άνθρωπο να σου κρατήσει το χέρι και να σε αγαπήσει και για τους δυο σας.
Ίσως πάλι γιατί βρίσκεις δύναμη σε σένα που ποτέ δεν ήξερες ότι είχες.
Δύναμη και ανάγκη να μείνεις , ακόμα κι όταν ο άλλος σου φωνάζει φύγε με όλη του την δύναμη.
Να μην προσπαθήσει να σε αλλάξει, ούτε να σε σηκώσει από το πάτωμα που αγκάλιασες γιατί δεν άντεξες άλλο να στέκεσαι περήφανα και ψεύτικα όρθιος.
Απλά να ξαπλώσει δίπλα σου, να στρίψετε ένα τσιγάρο και να ακούσετε τραγούδια.
Απο κείνα που πονάνε , μα πονάνε όμορφα, γιατί σου θυμίζουν πως η καρδιά είναι περίεργη ιστορία.
Όσα κομμάτια κι αν γίνει, πάντα μα πάντα βρίσκει τρόπους και ξανακολλάει.
Κι αν αργήσει δεν πειράζει.
Ίσως είναι ο τρόπος της να σου δείχνει πως έτσι είναι η ζωή. Μικρά σπασμένα κομματάκια που όταν ενωθούν φτιάχνουν το πιο όμορφο χάος της γης.
Που μετράς λέξεις και στιγμές, τις γυρνάς ξανά και ξανά σβούρα μήπως και μπεις σε μια τάξη.
Δύσκολες μέρες, ζόρικες νύχτες.
Πάντα πίστευα πως η αγάπη, αυτή η ξένη και γοητευτική έννοια, φαίνεται στην χαρά.
Τότε που η καρδια φτερουγίζει και την νιώθεις πως απο στιγμή σε στιγμή θα πετάξει έξω απο σένα.
Γιατί τότε μετράς κάποιον στις δυνάμεις ή στα ρίσκα σου.
Όταν ο εγωισμός, ο ψυχαναγκασμός για προσφορά βοήθειας ή ακόμα και η λύπηση δεν βρίσκουν θέση να κουρνιάσουν.
Άλλωστε αν το σκεφτείς οι άνθρωποι την βρίσκουν να πονάνε που και που. Το ζητάνε όπως ο εξαρτημένος την δόση του, ίσως για να σιγουρευτούν πως ακόμα νιώθουν το οτιδήποτε έντονο.
Το φωνάζουν οι μουσικές , το ζητάνε τα τσιγάρα, το απαιτούν οι καταστάσεις.
Μα όταν αγαπάς έναν άνθρωπο αληθινά, τον αγαπάς στα δύσκολα.
Εκείνες τις στιγμές που ο εαυτός του , του φαίνεται ξένος και η ευτυχία μοιάζει μια μακρινή Ιθάκη που δεν μπορείς πια να θυμηθείς πως μοιάζει.
Γιατί όταν ξεχνάς να αγαπάς εσένα , είναι λυτρωτικό να έχεις έναν άνθρωπο να σου κρατήσει το χέρι και να σε αγαπήσει και για τους δυο σας.
Ίσως πάλι γιατί βρίσκεις δύναμη σε σένα που ποτέ δεν ήξερες ότι είχες.
Δύναμη και ανάγκη να μείνεις , ακόμα κι όταν ο άλλος σου φωνάζει φύγε με όλη του την δύναμη.
Να μην προσπαθήσει να σε αλλάξει, ούτε να σε σηκώσει από το πάτωμα που αγκάλιασες γιατί δεν άντεξες άλλο να στέκεσαι περήφανα και ψεύτικα όρθιος.
Απλά να ξαπλώσει δίπλα σου, να στρίψετε ένα τσιγάρο και να ακούσετε τραγούδια.
Απο κείνα που πονάνε , μα πονάνε όμορφα, γιατί σου θυμίζουν πως η καρδιά είναι περίεργη ιστορία.
Όσα κομμάτια κι αν γίνει, πάντα μα πάντα βρίσκει τρόπους και ξανακολλάει.
Κι αν αργήσει δεν πειράζει.
Ίσως είναι ο τρόπος της να σου δείχνει πως έτσι είναι η ζωή. Μικρά σπασμένα κομματάκια που όταν ενωθούν φτιάχνουν το πιο όμορφο χάος της γης.
Και να θυμάσαι.
Μέχρι τότε, θα σαγαπάω εγώ και για τις δυο μας
.jpg)