lost and found in Amsterdam

Ξημέρωμα. Πεταμένη σε μια καρέκλα αεροδρομίου, άυπνη, χωρίς βαλίτσα και λεφτά περιμένοντας το πρώτο τραμ.Είχα ταξιδέψει 13 ώρες και με περίμενε άλλο ένα βασανιστικό εξάωρο στο τραίνο.
Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου και φορούσα τα ίδια ρούχα από χθες το πρωί. Λέσι σου λέω.

Όλα αυτά όμως λίγο με ένοιαζαν. Λίγο με ένοιαζε και η κούραση και το ξενύχτι και το γεγονός ότι μια βαλίτσα γεμάτη πράγματα ήταν ακόμα στο άμστερνταμ.
Αυτό που δεν μπορούσα να δεχτώ είναι ότι ο χρόνος πάλι έτρεχε. Κοιτούσα και πάλι το ρολόι. Είχα να ενημερώσω ,να προλάβω , να είμαι στην ώρα μου. Να προσαρμοστώ σε πραγματικούς ρυθμούς.
Ξημέρωνε.
Και το παραμύθι ξεθώριαζε πια.

-Θα κάνω ένα τσιγάρο και θα φύγουμε ,είπα στον  Γιάννη ο οποίος με το ζόρι κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά.
Άναψε η καύτρα , και ήρθαν οι εικόνες.

Χρώματα μουσικές , αποχρώσεις κάθε συναισθήματος , διάσπαρτα σε γωνιές ή απλωμένα σε πλατείες. Μπερδεμένη πόλη και ανήσυχη διπολική σχεδόν, με μια απόλυτη τάξη που κολυμπούσε στο σεξ και τα ναρκωτικά. Γοητευτική και ερωτεύσιμη σε μεθούσε με τις μυρωδιές της .

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσα να φύγω. Ίσως γιατί για λίγο άφησα τον κόσμο και χάθηκα στην μέρα. Ίσως γιατί τα βράδια η φωτιά έκαιγε... ακόμα.
Ίσως γιατί βασιζόμαστε καμιά φορά σε ένα ταξίδι για να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας και να  ξεχάσουμε όλα αυτά που μας πληγώνουν όλα αυτά που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, όλους τους κύκλους που δεν θέλουμε να κλείσουμε.

Μαγική πόλη. Ελεύθερη. Τόσο που πιστεύεις στιγμιαία ότι τίποτα δεν είναι λάθος.

Γύρισα όμως. Και μαζί με μένα όλα μου τα λάθη.  Αυτό είναι το κακό με τα ταξίδια. Μερικές φορές η πραγματικότητα δεν σε καλύπτει πια. Κάπως έτσι δεν παίχτηκε και το έργο τρεις μήνες πριν?


Έσβησα το τσιγάρο χαιρέτησα τον Γιάννη και ανέβηκα στο τραίνο.
-Θα τα ξαναπούμε έτσι?
-Εννοείται. Καλό ταξίδι.

Λόγια που δεν ξέρεις αν ισχύουν. Αλλά τα πιστεύεις έτσι κι αλλιώς για να μην ξεθωριάσει γρήγορα τα παραμύθι....

αγαπητό μου ημερολόγιο, χθες το βράδυ...

Ξύπνησα σήμερα με ένα κεφάλι βαρύ και μια μύτη κατακόκκινη απ'τον ήλιο. Σύρθηκα μέχρι τον κοντινότερο καθρέφτη πέφτοντας πάνω σε όλα τα ενδιάμεσα έπιπλα λίγο έτσι να συμμαζέψω το χάος που έχω για εμφάνιση. Κομμάτια πάλι σαν να κατέβασα ένα λίτρο ούζο. Κι όμως ρε φίλε το θυμάμαι 3 ποτηράκια ήταν μόνο. Έφτιαξα έναν καφέ που τον βάφτισα φρέντο έστριψα κι ένα τσιγάρο και κάθισα στο μπαλκόνι. Ώρα να αναλογιστούμε Γιοβάννα. Εσύ , εγώ και ο απαίσιος καφές σου.

''Βάλτα σε μια τάξη.'' εδώ και κανα μήνα δεν ακούω και τίποτα άλλο. Μέχρι και ο γκόμενος που γνώρισα προχθές το ίδιο μου είπε ,αγγλιστί μεν αλλά το ίδιο.  Είναι αυτό ρε παιδί μου που όλα είναι ένα χάος αλλά εσύ όχι μόνο δεν έχεις διάθεση να το στρώσεις, απολαμβάνεις και τον πανικό του πράγματος. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να μπω σε μια τάξη ρε παιδιά. Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό? Μονολόγησα στον καφέ μου και έφερα στο μυαλό μου το χθεσινό βράδυ.

Νύχτα που λες, παραλία ,το ούζο που όπως προείπαμε έκανε και την ζημιά, και συζήτηση χαλαρή, από αυτές που δεν λες τίποτα μα τίποτα βαθύ και ουσιαστικό και απλά χαζολογείς πεταρίζοντας και λίγο την βλεφαρίδα μέχρι να σε φιλήσει ο τυπάς. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ. Ναι ρε παιδί μου δεν είχα να απολογηθώ για τίποτα δεν είχα να πω τίποτα βαθύ δεν με ενδιέφερε τι θα σκεφτεί για μένα και αν έπρεπε να εκφράσω κάπως αλλιώς αυτό που εννοούσα. Ένα και ένα κάνουν δυο απλές πράξεις πρωτοβάθμιες. 

Το θέμα ξες ποιο είναι? Ότι μέχρι τώρα δεν με πολυπείραζαν τα γονεϊκά κηρύγματα των φίλων και ''γνωστών αγνώστων'' γιατί οι γονείς μου είχαν ξεχάσει ότι υπάρχω. Ξαφνικά όμως το θυμήθηκαν και πέσανε πολλά τα κηρύγματα περί ηθικού και ορθού βίου και εμένα τα νεύρα μου δεν ήταν και σε καλή κατάσταση όπως καταλαβαίνεις. Άρχισα να κλοτσάω λοιπόν και κλοτσάω και άσχημα πανάθεμα με. Μέχρι που μου είπε ένας φίλος στο τηλέφωνο.

Θα δεχτώ όποια Γιοβάννα θες. Αλλά δεν θα δεχτώ αυτήν την Γιοβάννα που ορίζει την ζωή της ένα και μόνο πράγμα. Δεν είσαι εσύ.

Με ξύπνησε λίγο. Καμιά φορά ξεχνάμε να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί έχουμε μάθει την αγάπη μέσα από άλλα πρόσωπα. Βγάζουμε λοιπόν εμάς απέξω πιστεύοντας ότι φτάνει απλά να αγαπάμε τους γύρω μας. Ψιλολάθος φίλε μου γιατί κάπως έτσι ξεχνάς να περνάς και λίγο καλά στην τελική. Ωραίο και το λιώσιμο ,ωραίο και το κάψιμο αλλά φτάνει πια με το συναίσθημα το αγνό - ειλικρινές- βαθύ και άπατο. ΄Ισως να μην πρέπει να το αναζητάμε τόσο απεγνωσμένα στην τελική. Μια φορά προσπαθούσα να εξηγήσω στο οικοδομικό ταίρι τί είναι ο έρωτας μέσα απο την δική μου οπτική, και τρόμαξε.

΄΄Αρρώστια είναι αυτό που μου περιγράφεις '' ήταν η αντίδραση του.

Δίκιο είχε.  Και στην τελική πόσο πια να βασανιστείς για να περιμένεις την απάντηση ή το κρυμμένο νόημα ή την υπέροχη κίνηση που ΔΕΝ θα γίνει?

Ξεφεύγω λίγο , αλλά νομίζω αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να είναι σαν τηλεπαιχνίδι. 4 πιθανές απαντήσεις με ένα μαξιλαράκι στα χαμηλά ποσά και αν δεν απαντήσει ο άλλος μες το πλαίσιο που ζητάς , λες ένα σας ευχαριστούμε για την συμμετοχή και τον καληνυχτίζεις.

Καλά από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα για άλλη μια φορά.  Μουτζούρωσα λίγο το τετράδιο, θα τα περάσω όμως και στο μπλόγκ, έβαλα πεπανθόλ στην μύτη  και πήγα για μια βουτιά.

Σε τάξη δεν μπήκα και αποφάσισα πως δεν θέλω και να μπω. Τόσα χρόνια τί κατάλαβα άλλωστε?  Όπως μου είπε και χθες το βράδυ ο φίλος sanny... 

''tte people who hurt are the same who care. You just have to be lucky enough to catch them on the right time.''

και με αυτό ας κλείσουμε το μπερδεμένο αυτό κείμενο . καλό καλοκαίρι να έχουμε!