Σήμερα η μέρα μου είχε να κάνει με την ανθρώπινη επαφή. Ένας καφές στο κυλικείο την έκανε την ζημιά. Το μάθημα πιστόλι και 2 τετράδες τίτσου με καμια τρεις τέσσερις ξέμπαρκους να παρατηρούν το παιχνίδι. Εγώ μέσα στους τρεις τέσσερις ,με βλέμμα στο κενό αφού το σιχαίνομαι και δεν υπήρχε άνθρωπος να μιλήσω, πράγμα που το απολαμβάνω τώρα τελευταία. Αλλά τι τα θες, το ξενύχτι για το γαμωσχέδιο που ποτέ δεν πήγαμε διόρθωση, το ότι είχα φάτσα φόρα τον άλλον να χαζογελάει ή το ότι έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος πάνω απο βδομάδα , με έπιασε μια λύσσα για επικοινωνία. Επαφή ρε παιδί μου όχι ένα- καλημέρα τί νέα έλα να πούμε μια μαλακία-, ούτε όμως και το κλασσικό -έλα να πούμε τον χιλιο ειπωμένο και ακουσμένο πόνο μας που λύση δεν έχει απλά θα γκρινιάξουμε-.
Το φιλοσόφησα που λες το πράγμα το μεσημέρι που γυρνούσα σπίτι αφού δεν άντεξα όλο αυτο το κιτσαριό του κυλικείου. Πέρασε μια γυναίκα απο δίπλα μου στον δρόμο και μύρισα το άρωμά της. Πόσο ωραίο ρε φίλε ήταν σαν ανάσα δροσιάς μες την σαπίλα και την κάπνα του μεσημεριού. Συναντάμε καθημερινά ανθρώπους στο λεωφορείο, στον δρόμο στα στενά της γειτονιάς στην ουρά για το ταμείο ... Ακουμπάμε καταλάθος το χέρι τους, τους καρφώνουμε ανεπαίσθητα , μπερδεύονται αρώματα και μυρωδιές, συναντιούνται τα βλέμματα για να κατέβουν τα κεφάλια. Πολλοί μόνοι άνθρωποι που μαζί κάνουν ένα σύνολο, σαν μπούγιο που κάπου πάει και συνήθως δεν θέλει. Επαφή μηδέν , δρόμοι παράλληλοι σαν τα μαύρα κουστούμια που φοριούνται ως άνθρωποι και τρέχουν απο μετρό σε τραίνο με μια βαλίτσα στο χέρι.
Έχουμε μάθει που λες να ντυνόμαστε άνθρωποι , να λέμε το ποίημα της καλημέρας και του αδιάφορου καφέ, για να γυρίσουμε στριμωγμένοι σε ένα λεωφορείο σπίτια μας και να καρφωθούμε στο λάπτοπ. Ακόμα και να έχεις κάτι να πεις το σπας σε πιο ουδέτερα χρώματα ή το καταπίνεις μέσα απο μια συζητησούλα του κώλου μπας και κατέβει αμάσητο.
Πόσο τραγικοί είμαστε ρε φίλε που έχουμε ξεχάσει να μιλάμε. Προχωρούμε σκυφτοί , σκάμε και ένα μειδίαμα που και που για το θεαθεί ναι και αναπνέουμε δυνατά για να θυμόμαστε οτι ζούμε. Συνεχίζουμε έτσι μέρα με την μέρα με ουσία ανύπαρκτη κρυμμένες λέξεις και συζητήσεις που ποτέ δεν έγιναν γιατι έτσι ήταν πιο εύκολο. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα του ανθρώπινου είδους. Οτι προτιμάει το εύκολο από το ουσιαστικό κοιτώντας με χαρά την βραχυπρόθεσμη ηρεμία που προσφέρει.
Κι εγώ που κράζω τώρα τα ίδια σκατά είμαι. Σαν ηθοποιός δλδ χαλαρά παίρνω όσκαρ. Αν μου μιλήσεις σε καναν απο αυτους τους << ουσιαστικούς >> καφέδες θα νομίζεις οτι έχω την και γαμώ ζωή ξέρω γω και παρτάρω όλη μέρα . Συγκλονιστικές ερμηνείες δίνω κάθε μέρα. Ηθοποιοί όλοι άλλος λιγότερο κι άλλος πιο πολύ με σενάρια κακογραμμένα που τα επαναλαμβάνουμε με στόμφο με την ελπίδα να τα πιστέψουμε κάποια στιγμή.
Ίσως γιατί το αληθινό και το ουσιαστικό είναι αυτά που εν τέλει σε γαμάνε περισσότερο όταν τα χάσεις , οπότε καλύτερα να μην τα έχεις ποτέ.
Τόσους αιώνες το ψέμα έχτισε ιστορία ....
εμείς θα χαλάσουμε την παράδοση?
