Προσωπογραφία

Γράφει η Μήτση Αδάμ.

Η ψυχή μου ένα σουρωτήρι σκόνης, ένα άδειο απάνεμο λιμάνι του έρωτα
Το μυαλό μου ψάχνει να βρει λογική ανάμεσα στις στάχτες
Ένας χαρακτήρας τόσο περίεργα και μοναδικά σμιλεμένος, όπως κάθε άλλος που γνωρίζεις
Νομίζεις πως λάμπω
Κι εγώ έτσι νομίζω
Ένα φως αλλιώτικο με χρώμα μενεξεδένιο ή αυτό το άλλο που το έχω μόνο εγώ
Ένας, κατά τα φαινόμενα ασυννέφιαστος ουρανός
Έτσι δείχνω
Τα αστέρια μου είναι αλλιώτικα απ΄αυτά που έχουμε ξαναδεί, ιδιαίτερα
Δεν τα ξεχωρίζεις με την πρώτη
Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, εκπέμπουν μια λάμψη!
Και τότε ο άγνωστος εαυτός μου βγαίνει για κυνήγι, στα άπιαστα να βάλει στόχο
Να χαλάει τον κόσμο μου
Το μόνο που αφήνει είναι βρώμα, βρώμα και στάχτη
Τα μαζεύω μόνη
Τώρα κατάλαβες ότι είσαι άδεια;
Πως γίνεται να μπερδεύεις τ΄αστέρια σου με αποδημητικά πουλιά;
Έχω ανάγκη για ένα χέρι
Να μπορέσω να πορευθώ στις φουρτουνιασμένες μου καλημέρες
Μα πως να μοιραστώ τις στάχτες μου με κάποιον;
Εδώ καλά-καλά δεν έχω αγαπήσει η ίδια τα δικά μου χαλάσματα
Κι έρχεσαι εσύ
Μου λες παρ' τη ζωή μου, στη χαρίζω
Τι να την κάνω άνθρωπέ μου!
Εδώ τη δική μου στάχτη δε μπορώ να αποτινάξω
Μου πετάς σύννεφα, θολώνουν την όραση μου
Φύγε!
Δεν έχω να σου δώσω κάτι
Σταμάτα να παλεύεις
Τζάμπα σε βασανίζω.