Ανώνυμο.

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Πρέπει ίσως να βρω όμορφες λέξεις και προτάσεις θεμιτές και συγκρατημένες ,έτσι όπως πάντα ήθελες κι εμένα.
Κι αφού τα γράψω ''ορθά και με τον νόμο'' ,να τα ξαναδιαβάσω μην τυχόν και έχω ορθογραφικό ή μια παραπάνω λέξη. Όλα σε τάξη κατ'επανάληψην όλα συγυρισμένα όπως το αψεγάδιαστο σπίτι σου.

Αν ποτέ με άκουγες να βρίζω ή να φωνάζω, μου έλεγες να σωπαίνω, γιατι δεν ήταν πρέποντα αυτά για κορίτσι πράμα. Κι όταν  έκλαιγα και πνιγόμουν , με άφηνες με κλειστή την πόρτα γιατί την φασαρία δεν την σήκωνε η κράση σου. Κι εγώ έγραφα και έγραφα , έσκιζα χαρτιά τσαλακώνοντας τα με μανία γεμίζοντας τετράδια με γραμμές που ποτέ σου δεν ήθελα να δεις μην τυχόν και καταλάβεις ποια είμαι.

Θα ήθελα έτσι μια φορά να κάτσουμε οι δυό μας. Να σου πω τι φοβάμαι τι ονειρεύομαι κι εσύ απλά να ακούσεις. Έτσι για μια μόνο φορά να ακούσεις χωρίς το βλέμμα της απογοήτευσης που τόσο έχω παραστρατήσει από τον δρόμο που ήθελες. Να μην κάνεις καμία προσπάθεια να με αποδεχθείς ούτε και να με συγχωρήσεις , απλά να μάθεις ποια είμαι χωρίς καλά καλά να ξέρω ούτε εγώ. Να γνωριστούμε απτην αρχή χωρίς ψέματα και βιτρίνες.

Φοβάμαι πως πια δεν σώζεται.. Ίσως γιατί η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει και έχει γίνει πια μα θάλασσα από λάθη και χαμένες στιγμές. Έχει καταπιεί  την στεριά που κάποτε πατούσαμε και οι δυο με στέρεο βήμα,και τώρα απλά κουράστηκα να κολυμπάω. Και δεν μου έμαθες ποτέ να κολυμπάω. Με άφησες απλά να σε βλέπω.

Ίσως και να πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη.
Συγνώμη που δεν είμαι αυτό που θες.
Συγνώμη που δεν κατάφερα να σε κάνω να νιώσεις περηφάνια
Συγνώμη για τα λάθη μου και την ζωή μου που δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό που ως πλάνο ύφαινες τόσα χρόνια.
Μα πάνω απ'όλα συγνώμη που δεν σ'αγαπάω έτσι όπως εσύ το περιμένεις.

Βούρκωσα για λίγο και άφησα το πληκτρολόγιο στην άκρη.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα βουρκώνω.
Όλη μου την ζωή θα έδινα για ένα σου βλέμμα καθαρής και πλήρους αποδοχής.

Μακάρι να ήμουν αυτό που θες.
Η τέλεια κόρη με τους σωστούς φίλους, την απόλυτη συνοχή και  λαμπρή σταδιοδρομία.
Μα είμαι απλά εγώ.
Σπασμένη και γεμάτη σημάδια με τα λάθη μου και τα σωστά μου, ατελής και παράξενη.
Κι αν εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ να ζήσεις με αυτό , τότε ίσως κι εγώ κάποια στιγμή καταφέρω να μην στο κρύβω.

πες μου τι άλλο φοβάσαι

Που λες υπήρξε πάλι συνάντηση των γνωστών πλυν καμμένων και κατεστραμένων.
Υπήρξε και το απαραίτητο κρασί-ουζο-τσίπουρο -οτιαλκοολβρήκαμενακατεβάσουμε οπότε όπως καταλαβαίνεις τέθηκε η ερώτηση.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος?

Σιωπή στο ακροατήριο.
Κοίταξα λίγο κλεφτά τις φάτσες γύρω μου.

Άβολη στιγμή, που επιλέγεις αν θα βγάλεις τα εσώψυχά σου μαζί με μια βαθιά τζούρα για κουράγιο, ή απλά σιωπείς , άλλη μια φορά , με το βλέμμα στο πάτωμα και το μυαλό να τρέχει.

Τί είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο.
Είναι ένα συναίσθημα?
Μια κατάσταση ή απλά μια στιγμή, μια μικρή μόνο στιγμούλα συνειδητοποίησης.

-Εγώ φοβάμαι μην ξυπνήσω μια μέρα και απλά η ζωή που έχω ζήσει δεν είναι αυτό που ήθελα.
Φοβάμαι μια μεγάλη ροζ φούσκα που θα σκάσει με μεγάλο κρότο και θα με αφήσει με τίποτα άλλο παρά κλεμμένες στιγμές που δεν επέλεξα εγώ να ζήσω, απλά συνέβησαν.

Μια ζωή κλεμμένη . Με ιδέες άλλων, με ηθική και αρχές που νόμιζες εσύ ότι διαθέτεις και δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κοινωνικά απομεινάρια , σκουπίδια μιας σούπας που μας έχουν πουλήσει για κάτι πολύτιμο που πρέπει να ακολουθούμε ευλαβικά και σε πλήρη τάξη.

-Φοβάμαι μήπως μείνω μόνη μου.

Μοναξιά λοιπόν. Φτιάχνουμε μια καθημερινότητα, χτίζουμε αναμνήσεις και συναισθήματα βασισμένα σε άλλους. Δινόμαστε και δίνουμε, ολικά καμιά φορά, καμιά φορά λιγότερο, και ελπίζουμε ότι θα μείνουν να μοιραστούν την σκοτεινιά αυτή μαζί μας. Πολλοί άνθρωποι μόνοι που παλεύουν να αφήσουν λίγο πίσω τους την ανασφάλεια της απόλυτης ελευθερίας. Γιατί η μοναξιά θυμίζει λίγο διαβατάρικο πουλί που ταξιδεύει από βορρά σε νότο όταν πιάσουν τα πρώτα κρύα. Μπορείς πάντα να επιλέξεις ένα θερμότερο κλίμα , αλλά ίσως και το κρύο να μην φαντάζει τόσο αφόρητο αν έχεις μια αγκαλιά να σε κρατήσει όταν τρέμεις.

-Φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι ως τα μεγαλύτερα όνειρά μου.

΄Φτιάχνουμε όνειρα από τότε σχεδόν θυμόμαστε τι είναι αναπνοή. Τα πλάθουμε, τα σμιλεύουμε , τα λειαίνουμε και τα κλείνουμε  βαθιά μέσα μας με την ελπίδα ότι μια μέρα θα είμαστε αρκετά δυνατοί να τα κυνηγήσουμε. Μερικά μεγαλώνουν όμως τόσο πολύ που γίνονται κομμάτι του εαυτού μας. Δεν ξεχωρίζουμε πια , σαν να ενώθηκαν σε μια προσπάθεια ταυτοποίησης του ποιοι ήμασταν, του τι θέλουμε να γίνουμε, του τι ίσως μπορέσουμε κάποτε να καταφέρουμε. Κι όμως από πάντα μας προέτρεπαν να ονειρευόμαστε χωρίς ποτέ κανείς να μας ενημερώσει για το πόσο μπορεί να μας διαλύσουν αν δεν βγουν ποτέ αληθινά.

Φόβοι. Φόβοι για το  μέλλον, το παρελθόν , για λόγια ανείπωτα, για ευκαιρίες χαμένες, για στιγμές κλεμμένες και στόχους που δεν ξέραμε πως να συμμαδέψουμε.
Φόβοι που καμιά φορά συζητάς με ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο, σε μια προσπάθεια να τους ξορκίσεις έστω και για λίγο .
Μπορούμε όμως ποτέ να τους διώξουμε πέρα από μας?
Ή μήπως θα ήταν απλά πιο βολικό και εύκολο να τους αγκαλιάσουμε σφιχτά , να τους αγαπήσουμε ως τμήμα του ποιοί ήμαστε τελικά.
Μας καθορίζουν?
 Ή αν τελικά μπορούμε να τους ξορκίσουμε, πως είμαστε τόσο σίγουροι πως θα ήμαστε καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας χωρίς αυτους?

Απάντηση δεν έχω. Ούτε εγώ.
Ίσως όμως αυτό να είναι το ομορφότερο κομμάτι.
Άλλωστε ο φόβος είναι γοητευτικός αν επιλέξεις να τον δεις ως πρόκληση.
Και να τον αντιμετωπίσεις ως ευκαιρία.
Όχι για να δείξεις ότι είσαι πιο δυνατός, αλλά για να ζήσεις μια ζωή που δεν θα είναι πνιγμένη
σε ότι σε κάνει να σφίγγεις λίγο παραπάνω το μαξιλάρι το βράδυ.

Έρωτας. Όνομα ουσιαστικόν.

Έρωτας είναι...


Να ξυπνάς  και να τον σκέφτεσαι πριν το πρωινό τσιγάρο.

Να μπαίνει στο δωμάτιο και ξαφνικά να σου φαίνεται άδειο απο οποιαδήποτε  άλλη παρουσια, λες και  στην γη να μείνατε μόνοι εσύ κι αυτός.

Να μπορεί  να σε κάνει ευτυχισμένη ή λιώμα με μια αδιάφορη ατάκα.

Να έχουν νόημα και περιεχόμενο όλες οι μουσικές που πριν σου φαίνονταν δυσνόητες και ξένες.

Να κοιτάς το κινητό σου σαν κοριτσάκι γυμνασίου , ακόμα κι αν ξέρεις πως δεν θα χτυπήσει.

Να σε κοιτάζει και να  μην νιώθεις το ίδιο σου το δέρμα , να παραλύεις ξεχνώντας ό,τι απόθεμα λέξεων και κίνησης διαθέτεις.

Να βρίσκεις γοητευτικό το κάθε τι μικρό κι ασήμαντο που λέει και ξεχνάει, να παρατηρείς τις κινήσεις του όταν πίνει όταν καπνίζει, όταν βρίσκει κάτι ανόητο ή αστείο.

Να σου φαίνονται όλα μέτρια όταν λείπει λες και η μέρα αφέθηκε και δεν χάραξε , λες και ο κόσμος πάγωσε σε μια αναμονή.

Να παίζεις στο μυαλό σου την κάθε σκηνή, την κάθε λεπτομέρεια , μην τυχόν και ξεχαστεί για λίγο η μνήμη σου και χάσεις τις στιγμές σας.

Έρωτας είναι να γράφεις χαζά κείμενα , σχεδόν παιδικά και να πιστεύεις με αφέλεια ότι κάποιον μπορεί να αγγίξουν.
Να τον θέλεις περισσότερο απο χθες και λιγότερο από αύριο. Και να γελάς με τα αστεία του όσο χαζά κι αν είναι. Και να νομίζεις πως χάνεσαι αλλά κοντά του να νιώθεις ασφαλής.

Να του λες τους μεγαλύτερους σου φόβους, τις πιο κρυφές σου αλήθειες , ακόμα κι αν κατα βάθος δεν θέλεις. Και να σε κοιτάει στα μάτια ξέροντας πότε του κρύβεσαι.

Μα κυρίως και πάνω απ'όλα έρωτας είναι  εκχώρηση εξουσίας. Να παραχωρείς σε κάποιον ένα γεμάτο όπλο, ελπίζοντας να μην πατήσει την σκανδάλη. Να ελπίζεις στο ανύπαρκτο , ή και ψεύτικο καμιά φορά , και για λίγο μόνο ο κόσμος να γίνεται ξεκάθαρος , διαυγής  όμορφος ίσως με μια αφέλεια ρομαντική.

Άλλωστε όπως έχει πει και η μεγάλη Δημουλά:

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

ΚΛΕΙΣΤΟΝ λόγω ανακαίνισης.

Νομίζω πως αυτό που το πυροδοτεί είναι μια στιγμή.
Μια στιγμή που φλιπάρει το μυαλό , που γυρνάει ο κόσμος τούμπα και ξαφνικά δεν μπορείς ούτε να αναπνεύσεις χωρίς να ζορίζεσαι.
Δεν σε χωράει το σπίτι σου και ο συνδρομητής που μπορεί να καλέσατε έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο. Παρακαλώ μην καλέσετε αργότερα.

Κλείνεις και κλείνεσαι λοιπόν σαν να κάνει φορμάτ το σύστημα , σαν να φούλαρε ο σκληρός από σκέψεις και συναισθήματα και εσύ στέκεσαι έτσι , ανήμπορος να οργανωθείς στην οποιαδήποτε λογική του πράγματος.

Ανάβεις κι ένα τσιγάρο, κλείνεις και τα φώτα και περιμένεις.
Τι όμως?
Αρχικώς να επανέλθει η αναπνοή σου.
Κουλουριάζεσαι στο πάτωμα , τερματίζεις και τα ντεσιμπέλ στο ραδιόφωνο και το αφήνεις να σου κάνει παρέα , λίγη και διακριτική.

Θες να σηκωθείς και να πάρεις ένα τηλέφωνο. Και να βγεις λίγο το σκέφτεσαι αλλά είναι λες και σου σφήνωσαν  τσιμέντο στα πόδια και το πιο μικρό σου βήμα απαιτεί όλη σου την ενέργεια.

Δεν θέλεις  να μιλήσεις. Αγκαλιά ζητάς σαν πρεζάκι που του στέρησαν την δόση του.

Εκεί στο πάτωμα με τα λόγια να αιωρούνται , μιας που πολλές φορές δεν έχουν τίποτα να δείξουν.
Η πόρτα όμως δεν θα χτυπήσει .
Θα τελειώσεις το τσιγάρο σου , θα τελειώσεις κι εσένα , κι από αύριο, ίσως και λίγο αργότερα, μπορεί να ξαναπερπατήσεις.

Απλά κοίτα μήπως κάθε φορά... κουτσαίνεις λίγο παραπάνω.

a frog story

Από μικρούς τα παραμύθια μας κάνουν πλύση εγκεφάλου πως αυτό που δίνει νόημα στην ζωή και λύση στα προβλήματα είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης που ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και συμπληρώνει το ανασφαλή και ανολοκλήρωτο μέχρι τότε εγώ μας.
Το άσπρο άλογο και  ο γενναίος ιππότης φιγουράρει σε όλες τις παιδικές κοριτσίστικες ζωγραφιές και η λέξη πρίγκιπας ταυτίζεται με τον ιδανικό άντρα.

-Τελικά αυτό περιμένουμε όλοι. τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο ή το 600άρι ενοίκιο . Και τί παίρνουμε τελικά?
Έναν βάτραχο.

Περιμένουμε λοιπόν. Περιμένουμε την τέλεια ζωή με ένα όμορφο σπίτι με κήπο και χρωματιστά παράθυρα, που θα έχει μέσα την οικογένεια του Βιτάμ που θα τρώει τρισευτυχισμένη στο ,ως δια μαγείας στρωμένο από το χάραμα τραπέζι τους..
Περιμένουμε την ιδανική αγάπη με το χάπι εντ και τον πρίγκιπα που θα σκοτώσει τον δράκο.

Είναι όντως απλά απόηχος των παιδικών μας αντιλήψεων? Η μια καραμέλα που μας έχουν πείσει πως πρέπει να μασάμε για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Και αν ψάχνεις συνέχεια το ''τέλειο'' πως είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα το χάσεις στην προσπάθεια σου να βρεις κατι... καλύτερο?

Η αλήθεια είναι πως το να ψάχνεις την ευτυχία μέσα απο βιβλία και ταινίες , εκτός του ότι σου δημιουργεί το απόλυτο αίσθημα του ανικανοποίητου , σε εμποδίζει και απο το να διακρίνεις την ομορφιά του ασυνήθιστου. Αυτό που μας κάνει όλους να διαφέρουμε και δημιουργεί όλη αυτή την πανέμορφη ποικιλία και πολυχρωμία.

-Ξέρεις όμως ποιο είναι το καλό με έναν βάτραχο? 
Οτι μπορεί πάντα να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα αν υπάρξει λίγη μαγεία.

Και η μαγεία είμαστε εμείς. Είναι αυτό το κάτι που διακρίνουμε στους άλλους ανθρώπους και μας φέρνει τόσο κοντά ή μακρυά τους. Είναι αυτό το ελάττωμα που έχουμε μάθει να αγαπάμε ή εκείνο το σημάδι που σταματήσαμε να κρύβουμε και το αποδεχτήκαμε, τα ξεσπάσματα και οι φωνές μας που μάθανε οι φίλοι μας να υπομένουν.


Μην ψάχνεις το τέλειο , θα χαθείς. Άλλωστε αυτό που μας δένει με κάποιον περισσότερο από κάθε μορφή τελειότητας, είναι αυτό το μικρό ψεγάδι, αυτό το ελάττωμα που δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς να το αγαπάμε.

παιδιά της νύχτας

Ώρα: 6:22
Ξίδια: 4 ρακές
Σημείο ενδιαφέροντος : κρεβάτι
Τσιγάρα: αμέτρητα

Σέρνομαι στο δρομάκι κοντά στην στάση για άλλο ένα πρωί. Χαράζει πλέον, δειλά όμως ίσα ίσα για να σβήσουν τα φώτα της πόλης. Κι εγώ πάλι ξύπνια. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα πριν τις 6 το χάραμα. Σαν απο καιρό να έχει αντιστραφεί η ρουτίνα μου και το μυαλό δεν συνεργάζεται πριν δύσει ο ήλιος. Κοιτάω για λίγο γύρω μου ,τον κόσμο που ξεκινάει την μέρα του.

Η πόλη μοιάζει σαν τραγούδι που έχεις ξεχάσει στην σίγαση και σταδιακά δυναμώνει σε μια προσπάθεια να ακουστούν οι μελωδίες του. Και όλοι μόνοι. Ένας υπάλληλος κλείνει ταμείο βρίζοντας την τύχη του για το χώσιμο που του έκαναν. Μια κυρία περπατάει βιαστική , ντυμένη στην πένα για τις πρωινές τις εργασίες. Άλλοι πάλι, καληνυχτίζονται για να πάνε να πεθάνουν ήσυχα στο σπίτι τους αγκαλιά με το αλκοόλ και τους καπνούς που κατεβάσανε. Βράδυ Σαββάτου σε ξημέρωμα Κυριακής. Πολλοί μόνοι άνθρωποι, μαζί κι εγώ , σε παράλληλες πορείες και σκυφτά κεφάλια.

Γιατί άραγε την νύχτα ειναι όλα πιο εύκολα?
Λες και το σκοτάδι είναι άλλοθι για όλα αυτά που δεν τολμάς να κάνεις κάτω από το φως της μέρας.
Είναι λες και όλα επιτρέπονται  , συμφωνία μυστική που έχουμε δώσει όλα τα ψυχάκια μεταξύ μας.
Το αλκοόλ ρέει καλύτερα,  τα τσιγάρα πίνονται ευκολότερα , τα βλέμματα ανταλλάσονται με υποσχέσεις.
Η νύχτα έκρυβε από πάντα μια αλητεία. Ίσως γιατί όταν τα μάτια σου σε γελούν , οι αισθήσεις σου χτυπάνε κόκκινο και επικεντρώνονται σε αυτά που την μέρα καταφέρνεις και  ξεγελάς.
Γι αυτό την νύχτα δεν περπατάμε μόνοι μας. Μην τυχόν και μας βρουν τα πάθη μας, τα θέλω μας, όλα αυτά τα ανείπωτα λόγια και μας πνίξουν.

Μου είχε πει κάποτε ένας φίλος πως τις μέρες μας τις ξοδεύουμε έτσι ανούσια με όποιον  τύχει και ποτέ δεν το ψειρίζουμε πάρα πολύ. Αλλά την νύχτα, τότε καταλαβαίνεις που πραγματικά θέλεις να βρίσκεσαι .
Η ερώτηση όμως παραμένει . Αν ό,τι κατακάθι συναισθήματος μας έχει απομείνει, μπερδεύεται μόνο με το μαύρο της νύχτας, μπορούμε να περάσουμε όλη μας την ζωή με κατεβασμένα παντζούρια στο φως της μέρας?

καληνύχτα. πήγε κιόλας 7.