επίλογος

Είναι αυτή η αίσθηση, πως σήμερα η μέρα ξημέρωσε αλλιώς.
Δεν μπορείς να το ταυτοποιήσεις, δε βρίσκεις λέξεις κατάλληλες για την περίσταση.
Είναι απλά αλλιώς.
Μπορείς βέβαια να πεις πως δεν αλλάζει τίποτα απολύτως.
Ένα νούμερο στο ημερολόγιο σου, ένα ακόμα χαρτάκι σκισμένο, αφημένο σε μιαν άκρη.
Ίσως και να πιείς λίγο παραπάνω απόψε, μα το κεφάλι θα είναι το ίδιο βαρύ αύριο, σαν όλα τα συνηθισμένα σου μεθύσια.
Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο έχουν φορέσει τα γιορτινά τους, μα μπορείς να διακρίνεις την αναγκαστική ευτυχία στα πρόσωπα και τις φωνές τους.
Η πόλη γεμάτη μουσικές κι αρώματα, μαζί με αγχωμένος περαστικούς που αγοράζουν ''τα δώρα της τελευταίας στιγμής''.
Τέτοια μέρα κάθε χρόνο βγάζω το μικρό μου τετραδιάκι.
1 Ιανουαρίου.
Πόσα πολλά έγιναν μέσα σε ένα χρόνο.
Μια σελίδα μουτζουρωμένη. Λέξεις γεμάτες νεύρα κι απογοήτευση.
Να και μια άλλη όμως, δέκα σελίδες παρακάτω, που μύριζε φιλιά και τσιγάρο.
Τόσες στιγμές που πέρασαν, μερικές χάθηκαν κι έμεινε μόνο μια ανάμνηση, μα άλλες πάλι μεγάλωσαν κι έγιναν ολόκληρες ιστορίες από αυτές που θες ή δεν αντέχεις να θυμάσαι.

Μπορεί να είναι απλά ένας διαφορετικός αριθμός.
Μα είναι ένας αριθμός παρακάτω. Πιο πέρα.
Γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.
Και ό, τι έζησες ή δεν έζησες, είναι δώρα και μαθήματα.
Κάθε σου δάκρυ ή χτύπημα στο τραπέζι, κάθε τσιγάρο που μετάνιωσες, κάθε στίχος που τραγούδησες δυνατά, όλες εκείνες οι στιγμές που ένιωσες το σώμα σου να καίγεται, την ανάσα σου να κόβεται κι εκείνο το ένα "σ'αγαπάω" που ψιθύρισες για να μη σπάσει όπως το ξεστόμιζες.

Αυτά θα θυμάσαι.

Και θα κλαις ή και θα γελάς ίσως, μα μη λυπάσαι.
Κι αν τα βάλεις κάτω και δεις πως τα λάθη σου είναι πιο πολλά απ' τα σωστά, μη μετανιώνεις.
Ίσως να μην έχουμε άλλη μέρα, ίσως πάλι να μας περιμένουν χρόνια ανεξερεύνητα.
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.
Η ζωή ξέρει.
Κι εγώ την εμπιστεύομαι.





Καλή χρονιά.

Μια άλλη Αθήνα

Δεν τη συμπάθησα ποτέ την Αθήνα.

Δεν είχα επαρκή δικαιολογία ούτε καμία παρελθοντική τραυματική μελό εμπειρία.

Δεν τη γούσταρα. Τελεία.

Άχρωμη, αδιάφορη, απρόσωπη, σχεδόν χυδαία μέσα στη γκρι μουντάδα της. Πόλη που αγαπάς να μισείς. Τη μίσησα για άλλη μια φορά σήμερα που, ω! τι έκπληξη, χάθηκα γι' ακόμα μια φορά μέσα στους χαοτικούς της δρόμους.

Μπες μετρό- βγες μετρό, μα τι ταλαιπωρία, σκεφτόμουν καθώς περπατούσα σκυφτή προς την έξοδο όπου και θα συναντούσα τους φίλους που είχα ήδη στήσει ένα χαλαρό μισαωράκι.

Πρέπει να βρωμάω από χιλιόμετρα Θεσσαλονίκη, υπέθεσα καθώς έπιασα τον εαυτό μου να αγριοκοιτάζει όποιο δόλιο Αθηναίο περνούσε ξυστά μέσα στον πανικό της πλατείας συντάγματος.

Τα χέρια στις τσέπες έπιασαν ένα μισοτελειωμένο στριφτό. Τζούρα και σκανάρισμα.

Δεν ξέρω τί ακριβώς ήταν αυτό που με άγγιξε.

Ήμουν μόνη μου σε μια εντελώς ξένη για μένα πλατεία.

Χιλιάδες φωτάκια παντού σε κάθε δέντρο και κολόνα. Κλισέ και αχρείαστο ίσως, μα για κάποιο λόγο μου φάνηκαν τόσο όμορφα.

Παιδάκια παντού να τρέχουν πάνω κάτω με δυο γονείς πανικόβλητους στα δυο μέτρα, μην τυχόν και τα χάσουν μέσα στην πολυκοσμία. Χαρούμενα πρόσωπα, καθαρά.

Ξαφνικά ξέχασα για λίγο τον κυνισμό μου και τράβηξα μια φωτογραφία.
Θα θέλω να θυμάμαι σκέφτηκα, τις στιγμές που ομόρφυνε έστω και για λίγο στο μυαλό μου.

Χαιρετούρες και τα σχετικά και τρεις κατεστραμένοι σεργιανίζουν τα στενά της πλάκας.
Πάλευα μέσα μου να βρω κάτι να γκρινιάξω, η μίζερη φύση μου με γρατζουνούσε επίμονα.
Δε βρήκα.

Πλακόστρωτα δρομάκια λουσμένα σε αχνό υποκίτρινο φως, χρώματα και μουσικές σε κάθε γωνίτσα.
Μια άλλη Αθήνα, ρομαντική, στρωμένη να την περπατήσεις, να την πιεις και να τη ζήσεις.

Σιγοτραγουδώντας έφτασα και πάλι στην στάση, αυτή την φορά για τον δρόμο της επιστροφής.
Χάθηκα και πάλι, μα δεν με ένοιαζε.

Θα πάρω το επόμενο φώναξα στην μιζέρια μου που αποφάσισε να το βουλώσει για τα καλά.

Χριστούγεννα στην Αθήνα. Μια άλλη Αθήνα, λίγο πιο φωτεινή, λίγο πιο ροζ.

Ίσως και να μου λείψεις, τόλμησα να σκεφτώ για ένα δευτερόλεπτο.
Να ξανάρθεις, μου ψιθύρισε μέσα από την φωτεινή πλατεία.

Τραγούδησα τον τελευταίο μου στίχο, πέταξα το τσιγάρο και ανηφόρισα προς την στάση.

Έφευγα, μα το ήξερα ήδη πως θα ξαναγυρίσω.

ένα τσιγάρο δρόμος

Περπατάω στην κατηφόρα για το σπίτι άλλο ένα βράδυ.

Η ώρα 1:58.

Κρύο και υγρασία.

Τη σιχαίνομαι αυτή τη γαμημένη κατηφόρα.

Στον δρόμο ούτε ψυχή.

Τα σπίτια στα πλαϊνά του δρόμου ορθώνονται άσχημα κι αυστηρά, δημιουργώντας μια υποκίτρινη σκιά που γλύφει το πεζοδρόμιο.

Κοντοστάθηκα 3 βήματα απ'το σπίτι κι έστριψα ένα τσιγάρο.

Τράβηξα μια τζούρα και πίεσα για λίγο τον εαυτό μου να αδειάσει. Να το βουλώσει αυτό το μπουρδέλο που έχω για μυαλό, να μην σκέφτομαι τίποτα.
Κενό.

Δε θα κλάψω. Όχι πάλι. Όχι αυτήν τη φορά.
Θυμώνω μόνο.

Τραβάω τον καπνό μέσα μου με μια ελπίδα να με κάψει. Να βάλει φωτιά σε ό,τι με καίει.
Μα αυτό με ζεσταίνει σαν αντάλλαγμα και μαζί με τον καπνό, χάνεται στην νύχτα και λίγη μοναξιά.

Ακάλεστη και με θράσος στέκεται κοντά σου κι ανάβει κι αυτή ένα τσιγάρο.
''Πάλι οι δυό μας'' σου λέει και σε κοιτάει με την υπεροψία του νικητή. Κι εσύ μπορείς να ξεχωρίσεις με ευκολία, το χρώμα και την υφή της.

Τραχιά και σκοτεινή, μα δε θα τη διώξεις, γιατί πάντα είναι δίπλα σου ακόμα και όταν δεν τη θέλεις, παρέα και φίλη συνεπής.

Μια αγκαλιά Αυτό μόνο.

Από αυτές που χάνεσαι, που δε νιώθεις κανένα σφίξιμο ή πίεση.
Από αυτές που για ένα μόνο δευτερόλεπτο δεν κρυώνεις, ούτε πονάς, μόνο χάνεσαι μέσα της ασφαλής από ό,τι πληγώνει.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για να κρύβομαι.

Κι εκεί που όλα δείχνουν πια στρωμένα και έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί, στην απόλυτη τάξη και ψεύτικη ισορροπία, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

Θα κλείσω για μια στιγμή τα μάτια  και όταν θα τα ξανανοίξω, όλα και πάλι θα είναι ξένα.

Βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και μαζί με αυτό, βαρυσήμαντες εριστικές δηλώσεις.
Κουρνιάζω μετά πάλι στην γωνιά μου, να γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί.

Δεν πειράζει .
Πάμε γι άλλα.

Η απόχρωση μιας εβδομάδας

Ημέρα 1.

Χρώμα: λευκό.

Κατάλευκο σαν μια κενή σελίδα, έτοιμη να δεχτεί μια καινούρια ιστορία.

Διαλέγεις χρώματα κι αποχρώσεις.

Τραβάς δειλά μια γραμμή, αχνή, και το χαρτί σου έχει ήδη αρχίσει να παίρνει μορφή.

Ημέρα 2.

χρώμα: πράσινο

Το χρώμα της ελπίδας.

Ελπίδα πως αυτό το κάτι καινούριο θα κρατήσει, θα μεγαλώσει και μαζί με αυτό, θα παρασύρει κι εσένα για να αφήσεις πίσω μια άχρωμη πραγματικότητα. 

2 γραμμές, ίσως κι ένας κύκλος. Τα πάντα άλλωστε συμβαίνουν σε έναν κύκλο.

Άστον όμως μισοτελειωμένο, να συμπληρωθεί αργότερα με μια απόχρωση αλλαγής.

Ημέρα 3.

χρώμα: πορτοκαλί

Εύηχο ,ευδιάθετο, φιλικό προς τον χρήστη.

Πλέον ξεθάρεψες, ταξιδεύεις στην σελίδα σου με σχήματα και φιγούρες γεμίζεις κενά που άφησαν παλιότερα σημάδια. 

Δεν σου είπε ποτέ κανένας αλήθεια, πως κρύβεται τόσο κίτρινο σε αυτό το χρώμα που εμπιστεύτηκες?

Ημέρα 4.

χρώμα: κόκκινο

Έντονο , πλημμυρισμένο από ένταση και πάθος.

Θυμίζει επανάσταση, απαιτεί έντονες γραμμές , τεντωμένες να χαρακώνουν  απ'άκρη σε άκρη το χαρτί σου. Δεν μπορείς να το προσπεράσεις, να μην το παρατηρήσεις. Σε χτυπάει στην αρχή στα μάτια και μετά στην καρδιά.

Το χρώμα της φωτιάς, η δύναμη της θερμότητας.

Πρόσεξε, γιατί οι σελίδες σου είναι φτιαγμένες από εύφλεκτο ''εγώ''.

Και καίγονται τόσο μα τόσο εύκολα.

Ημέρα 5.

Χρώμα: μοβ.

Μελαγχολικό με μια θλίψη για όλα όσα δεν κατάφερες να τελειώσεις.

Πρώτη φορά που κοίταξες τις άχαρες γραμμές σου από μακρυά.

Δεν σου φαίνονται πια γεμάτες νόημα, παρά αλλόκοτα σημάδια.

Μια προσπάθεια να φτιάξεις μια μάσκα , κρύβοντας πίσω απτο χρώμα την θλίψη σου.

Ίσως συμπληρώσεις κι εκείνον τον ατέλειωτο κύκλο, σε μια τελευταία προσπάθεια να σωθείς.

Ημέρα 6.

Χρώμα: γκρι

Αμφίβολο , συμβατικό , το χρώμα της συνήθειας.

Η φαντασία στέρεψε και ξαφνικά τόσο χρώμα πλήγωσε την παγερά αδιάφορη αισθητική σου.

Έμεινε πια λίγος χώρος στο χαρτί σου, και συμπληρώνεις τα κενά με τις γκρίζες μολυβιές σου.

Σαν τις κρύες πόλεις που μάθαμε να διασχίζουμε σκυφτοί.

Σαν την μουντάδα μιας μέρας πριν τις πρώτες ψυχάλες.

Σαν μια σχέση που ξέρεις πως φτάνει στο τέλος της.

Δεν έχει μείνει πια κανένα λευκό σημείο.

Ημέρα 7.

Χρώμα: μαύρο

Γραμμές ασύμμετρες, που σαν θηλιά αγκιστρώνεις  γύρω από τα μοτίβα σου.

Χαράσσεις κάπου κι ένα όνομα.

Σημάδι που θα μείνει.

Αυστηρό.

Πειθαρχημένο.

Συνειδητοποιημένο πέρα για πέρα.

Η ζωγραφιά σου τελείωσε. Παράξενη και ιδιόρρυθμη, με την απόχρωση κάθε συναισθήματος. 

Το ίδιο και η ιστορία .

 

μια παλια φωτογραφία

Κάθισα σήμερα να ξεσκονίσω μια βιβλιοθήκη σκέτο χάος.

Μουσικούλα χαλαρή,ο καφές στο πλάι , το τσιγάρο στο στόμα και στα χέρια ατελείωτα βιβλία και ημερολόγια.

Ημερολόγια από το γυμνάσιο μέχρι σήμερα μουτζουρωμένα με πολύχρωμα μολύβια. 

Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει προσπαθώντας να κρατήσει τις μέρες ζωντανές , να ξεπηδούν μέσα απτο χαρτί γεμίζοντας τον χώρο αναμνήσεις.

Άνοιξα τυχαία  μια σελίδα.

 Είχα κολλημένη εκεί μια φωτογραφία.

Ανάμεσα σε άλλα 4 πρόσωπα διέκρινα εμένα. Χαρούμενη , αφημένη στην αγκαλιά μιας φίλης που τώρα δεν λέμε ούτε καλημέρα.

Τότε ένιωθα πως ανήκω εκεί. Πως είχα μια θέση δικιά μου να κουρνιάζω, να λέω πως όλα θα πάνε καλά.

Τώρα είναι απλά μια παλιά φωτογραφία.Τα πρόσωπα ξένα , ακόμα και το δικό μου. Θαμπή και ξεθωριασμένη από τα χρόνια που περάσανε και φύγανε μαζί με τα συναισθήματα. 

Πασχίζω να θυμηθώ πως είναι να νιώθεις εκείνη την ασφάλεια του λυκείου.

Που πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι στα πόδια σου , και οι φιλίες σου σταθερές και καίριες , θα σε στηρίξουν για να ονειρευτείς έναν καλύτερο κόσμο.

Να ονειρευτείς και να τον πλάσεις σαν μια δικιά σου ιστορία.

Γιατί έχουμε γίνει τόσο κυνικοί ρε γαμώτο?

Γεμίζουμε παρέες και αδειάζουμε  φιλίες.

Ζούμε την ζωή μας για το check in και ξεχνάμε να κοιτάξουμε απτο παράθυρο. 

Ντρεπόμαστε να αγαπήσουμε , νιώθουμε ένοχοι που δεν καταφέραμε να συμβαδίσουμε με το λίγο του κόσμου μας.

Κι αν καμιά φορά το τηλέφωνο χτυπήσει, κάνουμε πως δεν το ακούσαμε μην τυχόν και μας βγει καμιά αληθινή κουβέντα και πέσει για λίγο η μάσκα.

Αυτή η μάσκα που κοντεύει ένα να γίνει με το πρόσωπο σε μια έκφραση κοινή και αδιάφορη.

Μα κι αν ο κόσμος γυρίσει τούμπα, εγώ θα σου πω να συνεχίσεις να τον πιστεύεις, και να παλεύεις μέχρι να μην έχει μείνει πετραδάκι δίπλα σου άθικτο.

Κι αν όλα πάνε στράφι στο τέλος, και μείνει μόνο μια παλιά θαμπή φωτογραφία που ξέρεις....

Μια αγκαλιά τρυφερή απ'το πουθενά κι ένας στίχος μπορεί να είναι αρκετά για να χτιστεί ο κόσμος. 

Αληθινός.

Κι απ'την αρχή.

Ένοχος

Έχεις ουρλιάξει ποτέ με όλη σου την δύναμη χωμένος σ' ένα μαξιλάρι;
Τόσο που να μην ακούς πια την φωνή σου, μα μια κραυγή απόγνωσης από κάπου μακρυά, πιο πολύ κι από σένα.
Πάντα κλεφτά, πάντα ήσυχα, να μην ακούσει η γειτονιά.
Έχεις πνιγεί ποτέ με τις ίδιες σου τις λέξεις;
Αυτές που ποτέ δε βγήκαν, γιατί δε θέλησαν, ή ίσως δεν τις άντεξες μασώντας τες δειλά μέσα σε μια κουβέντα.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν ανήκεις στο χώρο που βρίσκεσαι;
Να κοιτάς χωρίς να βλέπεις και γύρω σου τίποτα οικείο.
Μόνο οι άνθρωποι που τόσο αγάπησες να χάνονται αχνά στο θολό, παντάξενο τοπίο. Περαστικοί αδιάφοροι, άχρωμοι, αόρατοι.

Έχεις χαλάσει ποτέ μια μέρα σ' ένα τίποτα;

Εχεις πει ποτέ τις λέξεις μοναξιά και φόβος, χωρίς να σου τρυπάνε τα σωθικά;
Σιχάθηκες ποτέ τον εαυτό σου που μπόρεσε έστω και για ένα δευτερόλεπτο ν' αρνηθεί ζωή;
Σιώπησες ποτέ με κατεβασμένο βλέμμα γιατί δεν άντεξες να δεις την αλήθεια;
Έφυγες ποτέ με βήμα γρήγορο, ενοχικό, χωρίς να κοιτάξεις πίσω;

Πες μου εσύ που τόσο καυχιέσαι πως ξέρεις τάχα να ζεις.
Έχεις αλήθεια ποτέ σου ντραπεί για μια σου πράξη;
Έχεις ποτέ μετανιώσει για ένα χαμένο σ' αγαπώ;

Πες μου αλήθεια
Έχεις ποτέ σου κάνει ένα λάθος;

αλκυονίδες... σκέψεις

Πολύ γουστάρω αυτές τις μέρες που όλα μοιάζουν με ταινία του 60.
Οκτώβρης μήνας, με γλυκιά λιακάδα και μισάνοιχτα παράθυρα.
Είναι απο αυτές τις μέρες που επιτρέπεις στον εαυτό σου να κυκλοφορεί με ένα χαμόγελο σχεδόν ανησυχητικό για την κατήφεια του μίζερου κόσμου που έχουμε συνηθίσει να ξενερώνουμε μέσα του.
Ο καφές σου έχει βαρύτερη μυρωδιά ,πιο γλυκιά γεύση απ'ότι συνήθως και το τσιγάρο κατεβαίνει με την ευχαρίστηση μιας πρωινής τζούρας.

Ωραία μέρα να ερωτευτείς, σκέφτηκα μα το κράτησα για τον εαυτό μου, μην μου το κλέψει ο κυνισμός μιας συνηθισμένης Παρασκευής.
Αντί γι αυτό ψευτοτραγούδησα κάτι ρομαντικά σαχλά στιχάκια σε έναν φίλο κι εκείνος σαν απο ένστικτο με τράβηξε πιο κει για να μου πει για την γυαλάδα των ματιών του.

Μα την ξέρω αυτήν την γυαλάδα.
Είναι αυτό που οι αναπνοές μικραίνουν, σώνονται γιατί η καρδιά χτυπάει άρρυθμα .
Είναι αυτό που θες να πεις για το κάθε λεπτό την κάθε μικρή στιγμούλα ευτυχίας που έζησες ''εκείνο'' το βράδυ...
Κι αν δεν πεις τελικά, γιατί ο κόμπος στον λαιμό λίγο μεγάλωσε, θα το σκεφτείς, ξανά και ξανά με κάθε λεπτομέρεια με κάθε χρώμα και υφή που έχει αποτυπωθεί στην μνήμη σου.
..Εκείνη την βόλτα, και τον αέρα που σε τρυπούσε, μα δεν σε ένοιαζε ούτε τόσο , γιατί  είχε τα χέρια της γύρω σου, να την προστατεύεις και να σε προσέχει.
Που ξέχασες να κοιτάξεις το ρολόι σου γιατί ο γαμημένος ο χρόνος ξαφνικά έτρεχε κι εσύ ευχόσουν να παγώσεις εκεί για λίγο ακόμα,  κάνοντας το βήμα σου πιο αργό , ανεπαίσθητο.
Και δαγκωνόσουν , για να μην την τρομάξεις με όλα αυτά που είχες να της πεις γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα, ή και πολύ αργά ...
Μα να την κοιτάζεις όταν αυτή για λίγο αφαιρείται , και να σκέφτεσαι πόσες χαμένες μέρες είχες πριν από αυτήν την νύχτα.

Την ξέρω αυτήν την γυαλάδα... την θυμάμαι κάποτε σε κάποια άλλα μάτια.
Ίσως να ήτανε και τα δικά μου...
Όμορφη μέρα για να ερωτευτείς.
 Ξανά. Κι απ'την αρχή.

                                                    Για έναν φίλο με μάτια που γυάλιζαν.

          

ό,τι έχετε ευχαρίστηση

Στέκονταν εκεί.
Κουλουριασμένος στην γωνιά του.
Τα ρούχα του παλιά και κουρελιασμένα, σαν να τα είχε ακουμπήσει πάνω του πριν χρόνια, και τώρα είχαν πια γίνει ένα με το σώμα του.
 Γύρω του σκόρπια πράγματα, θα μπορούσε κάποιος να τα πει σκουπίδια. Μα γι αυτόν ήταν το σπίτι του. Απόψε η βραδιά ήταν ζεστή, και η κουβέρτα του αφημένη στο πλάι. Κάποιες άλλες νύχτες , τον είχα δει να τυλίγεται , να γίνεται το σώμα του ένα κουβάρι, μήπως μπορέσει να ξεγελάσει το κρύο που τον έπνιγε.

Πάντα τον προσπερνούσα. Φοβόμουν πως κάτι θα μου ζητούσε, γύριζα το βλέμμα μου αλλού και ασυναίσθητα περπατούσα πιο γρήγορα. Μα αυτός πάντα εκεί, σκυφτός, να μουρμουρίζει έναν σκοπό δικό του. Που και που σήκωνε για λίγο τα χαμένα μάτια του, και κοιτούσε αυτούς που σαν κι εμένα περνούσαν, σαν ο δρόμος εκεί να ήταν κενός, άδειος από κάθε παρουσία.

Έτσι κι απόψε. Μα αυτή την φορά στάθηκα για λίγο. Είχε  μια φυσαρμόνικα , την κρατούσε σαν θησαυρό χωρίς να ξέρει τι να την κάνει.
 Χαμογέλασα.

-Έχεις ένα τσιγάρο?
Κοντοστάθηκα για λίγο.
-Στριφτά μόνο. Να σου κάνω ένα?
Έγνεψε.

Το έφτιαξα γρήγορα και άχαρα, καθώς το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να φύγω. Να χωθώ στο κλουβί μου.
-Ορίστε. Καληνύχτα.
-Θα μου κάνεις λίγη παρέα? Να μέχρι να το καπνίσω.

Μου άνοιξε λίγο την κουβέρτα του , κάνοντας μου χώρο να καθίσω δίπλα του.
Μα δεν μας τα 'μαθαν καλά ,κι εγώ είχα μάθει να γυρνάω το βλέμμα μου αλλού...
 Όταν όμως έκλεισα την πόρτα στο άδειο κλουβί μου για άλλη μια νύχτα ,κατάλαβα.
Δεν ζητιάνευε  λεφτά.
Μια κουβέντα ήθελε, ένα βλέμμα καθαρό, λίγη φωτιά .
Όχι από αυτή που ανάβει τα τσιγάρα.
Αλλά από την άλλη αυτή που ζητιανεύουμε όλοι μας, και δεν χορταίνουμε ακόμα κι αν μας την προσφέρουν απλόχερα.

Αν το σκεφτείς ζητιάνοι είμαστε όλοι.
 Απλώνουμε το χέρι να πέσει λίγη  προσοχή, αγάπη,έρωτας και μια απλή κουβέντα.
 Και πάντα θα ζητάμε λιγάκι παραπάνω.

σε μια σειρά

Παρασκευή βράδυ. Διάθεση για έξω υπό το μηδέν και μια κούπα ζεστό τσάι στο χέρι.
Τα φώτα χαμηλωμένα όπως πάντα, και το τσιγάρο στο τασάκι.
Που και που κάνει έναν ήχο το κινητό, σαν θόρυβος που ενοχλεί την απόλυτη τάξη του χώρου.
Απόψε δεν θα σηκώσω τηλέφωνα.

Κάνω μια γύρα στο απόλυτα τακτοποιημένο ,μετά από πολύ καιρό, σπίτι μου.  Μοιάζουν όλα να είναι τοποθετημένα με σκέψη , τίποτα στην τύχη τίποτα αφημένο έτσι απλά .
Αλήθεια γιατί επιμένουμε στην πλήρη τάξη αφού μας είναι τόσο δύσκολο να την διατηρήσουμε?
Αν το σκεφτείς , χρειάζεσαι χρόνο και ενέργεια για να φτιάξεις μια απόλυτη συμμετρία και ομοιομορφία την οποία μπορείς να διαλύσεις σε λίγα μόνο λεπτά.

Ίσως γιατί ένα συμμαζεμένο και ''τακτικό'' σπίτι , προμηνύει μια εξίσου συμμαζεμένη και τακτική ζωή.  Ίσως γιατί όταν τα πράγματα είναι στο  πάτωμα, ένα κουβάρι μπλεγμένο με την σκόνη της πόλης , δεν θυμάσαι πια τι θέλεις να μαζέψεις , και τι είναι αυτό που δεν σε νοιάζει αν είναι πεταμένο σε μια άκρη. Ενώ όταν όλα μπουν σε μια σειρά, μπορείς να διαλέξεις τί είναι αυτό που τελικά θέλεις να κρατήσεις, να διώξεις, να κρύψεις σε ένα συρτάρι. 'Ισως γιατί ένα χαοτικό σπίτι , σημαίνει και μια μπερδεμένη ψυχή.

Τα συμμαζεμένα σπίτια πάντα μου φαίνονταν άδεια. Βγαλμένα μέσα από σελίδες περιοδικού , χωρίς σημάδι παρουσίας , κρύα και απόμακρα. Είναι σαν την γυναίκα με το κόκκινο κραγιόν , που βάζει για να κρύψει την δίψα των χειλιών της. Όλα στην εντέλεια λοιπόν κι όλα συμμαζεμένα, μα άψυχα και ξένα. Ίσως ένα αποτσίγαρο και λίγη στάχτη θα φανερώσουν πως κάποιος για λίγο πέρασε , να τσαλακώσει λίγο την ομορφιά της τελειότητας.

Κι όταν αυτή η στιγμή περάσει και αδειάσει πάλι το τασάκι, θα μείνει μια αίσθηση καπνού, ίσα που να θυμίσει πως στο σκοτάδι όλα φαίνονται το ίδιο.

Παράξενη πόλη

Παράξενη η πόλη τα βράδια.
Γεμίζει μουσικές και χρώματα μπερδεμένα.
Οι άνθρωποι χάνονται σε στενά, σκόρπιοι ή σε παρέες παρατηρώντας ένα όμορφο χάος.
Κρατούν θολά νερά και αχνά τα πρόσωπά τους κρύβονται πίσω από καπνούς και θόρυβο.
Και είναι αλήθεια τόσο καθησυχαστικός ο θόρυβος της νύχτας.
Σε αποτρέπει απτό να σκέφτεσαι αυτό που περισσεύει και αφήνει χώρο μόνο για τα απόλυτα.
Αυτά που σκέφτεσαι μόνο όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Τα φώτα της κίτρινα και θαμπά, πέφτουν πάνω στα υγρά σοκάκια και τίποτα πια δεν θυμίζει τάξη και ασφάλεια.
Κάθε στροφή μια ιστορία κι ένα τραγούδι που μπερδεύεται με τους ήχους του δρόμου.

Τα βράδια οι άνθρωποι τραγουδούν πιο δυνατά.
Χαμογελούν πιο πολύ.
Πίνουν λίγο παραπάνω και όλα μένουν στο ''περισσότερο'', σε αυτό που η ομορφιά της νύχτας επιτρέπει.
Μερικά στόματα πάλι μένουν κλειστά, και τα χέρια στις τσέπες.
Μα είναι αργά και το ποτό θα κρύψει τα απωθημένα ακόμα κι αν τίποτα δεν μπορεί  να μείνει αόρατο για πολύ.
Κάποιες κοπέλες θα χορέψουν σε έναν ρυθμό που θα φωνάζει έρωτα.
Θα κοιτάξουν λοξά για λίγο , και θα χαθούν ξανά σε έναν κόσμο αισθήσεων.
Μερικοί πάλι θα περπατήσουν αγκαλιά με τις παρέες τους, και τους φίλους που πάσχισαν να κρατήσουν.
Εκεί στην γωνία ένα φιλί, κλεμμένο για ένα μόνο δευτερόλεπτο.
Όλα για λίγο θα φαντάζουν εύκολα , αβίαστα σαν αναπνοή.

Και η πόλη ακόμα πιο παράξενη μα και όμορφη ταυτόχρονα , υπόσχεται πολλά με σένα να την ταξιδεύεις.

Θεοί ετών 20

Φθινοπώριασε που λες. Βγήκαν και οι φούτερ μαζί με τα κασκόλ, άρχισαν και οι ζεστοί καφέδες.
Νυχτώνει πια απ'τις 7 , και το βράδυ χρειάζεσαι κουβέρτα.

Κάπως έτσι κι εγώ σήμερα με τον ζεστό μου τον καφέ, τον φίλο Παυλίδη να μουρμουρίζει στίχους και το μυαλό οπουδήποτε αλλού εκτός της δουλειάς.
Η τελευταία βδομάδα νομίζω έφυγε σε μια ανάσα.
Έντονη και περίεργη μου άφησε , εκτός από κούραση και ξενύχτια, μια διάθεση για αλλαγή.
Λες και ξαφνικά η ρουτίνα μου , που τόσο αγαπάω να μισώ, δεν υπήρχε σαν επιλογή.
Ψυχαναγκαστική αισιοδοξία των καλεσμένων μου ίσως, οι οποίοι υποστήριζαν με πάθος όλα αυτά που εγώ τόσο καιρό φοβόμουν να πιστέψω και να προσπαθήσω.

Είναι και το άλλο, που όταν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που πιστεύει σε σένα, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις. Σου ανοίγει το μυαλό η τρίτη άποψη, σε κάνει να σκεφτείς έξω απ'τα όρια σου, και να δεις τον εαυτό σου μέσα από μια πιο αντικειμενική σκοπιά.
Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργες ιστορίες. Όταν αγαπάμε ή αγαπιόμαστε ,αμφιβάλλουμε για τα ειπωμένα  και υποθέτουμε σχεδόν πάντα λάθος για τα ανείπωτα.
Φαύλος κύκλος λοιπόν, όπου κανείς δεν λέει αυτό που σκέφτεται , και κανείς δεν πιστεύει αυτό που ακούει.

Στην δεκαετία των 20 είχα διαβάσει κάπου, ο άνθρωπος νοιώθει πιο έτοιμος και σίγουρος από ποτέ, γι αυτό και τα λάθη ή τα σωστά του είναι περισσότερο πιθανό να καθορίσουν την ζωή του.
Νομίζω η έρευνα πιο μακρυά απ'την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται.
Τα -φοβάμαι- που έχω πει ή έχω ακούσει την τελευταία βδομάδα σίγουρα είναι πιο πολλά απ'τις καλημέρες.
Είναι ίσως γιατί στα 20 νομίζεις πως είσαι ένας μικρός Θεός και όσα λάθη και αν κάνεις θα καταφέρεις να τα διορθώσεις εγκαίρως.
Εγκαίρως και εν καιρώ , στην ζωή που απλώνεται μπροστά σου, μέσα σε ένα -λίγο ακόμα-.
Πολλές μεγάλες και πληγωμένες καρδιές , με ένα παράπονο που ποτέ δεν κατάλαβαν την σκληρότητα του κόσμου και επέλεξαν να ζουν σε μια δική τους νιρβάνα. Έναν μικρόκοσμο όπου πάντα υπάρχει λίγος ακόμα χρόνος.


Και κάπου εδώ τελείωσε ο καφές μου μαζί με την συνοχή στην σκέψη μου. Ίσως συνεχίσω αργότερα. Ίσως πάλι και όχι.
Αφού λοιπόν ξεχάστηκα , μουρμουρίζει ο φίλος Παύλος , κι εγώ δεν βρίσκω κάτι έξυπνο να γράψω. Θα απολαύσω λοιπόν την τελευταία μου γουλιά , μαζί με το τραγούδι του θέτοντας μόνο μια ερώτηση σε σένα που δεν κυνηγάς τα όνειρά σου.

Γιατί είσαι ακόμα στον καναπέ σου?

Μια Δευτέρα

Από Δευτέρα ΘΑ κόψω το κάπνισμα.
Από Δευτέρα ΘΑ ξεκόψω.
Από Δευτέρα ΘΑ προσπαθήσω.
Από Δευτέρα ΘΑ ζήσω.

Από Δευτέρα όμως.
Σήμερα άφησέ με.
Άσε με να πιάσω πάτο.
Να καπνίσω και να νιώσω βρώμικη.
Μια Δευτέρα όλη μου η ζωή.
πάντα η επόμενη.
στο -θα-  που έσκισε το τώρα
σε αυτό ας πιούμε μια σιωπή.
Πνιγμένο το συναίσθημα σε μια αναμονή
τελειωμένο στην ασχήμια μιας Δευτέρας.
φεύγω μια στιγμή για να γυρίσω χίλιες άλλες.
Απόψε ποντάρω στο λίγο ακόμα.
Το λίγο το δικό σου και το ακόμα άλλης μιας μέρας.
Κι αν τα χάνω όλα σε στιγμές
θα τζογάρω μέχρι μια Δευτέρα.
Κι όταν το -μία- γίνει -αυτή-
με χαμόγελο θα σηκωθώ απ'το τραπέζι
θα πιω μια τζούρα τελευταια
απ'το τσιγάρο μου,
από σένα,
απ'την στιγμή που τελείωσε,
και θα φύγω.

Μια Δευτέρα.....

Ανώνυμο.

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Πρέπει ίσως να βρω όμορφες λέξεις και προτάσεις θεμιτές και συγκρατημένες ,έτσι όπως πάντα ήθελες κι εμένα.
Κι αφού τα γράψω ''ορθά και με τον νόμο'' ,να τα ξαναδιαβάσω μην τυχόν και έχω ορθογραφικό ή μια παραπάνω λέξη. Όλα σε τάξη κατ'επανάληψην όλα συγυρισμένα όπως το αψεγάδιαστο σπίτι σου.

Αν ποτέ με άκουγες να βρίζω ή να φωνάζω, μου έλεγες να σωπαίνω, γιατι δεν ήταν πρέποντα αυτά για κορίτσι πράμα. Κι όταν  έκλαιγα και πνιγόμουν , με άφηνες με κλειστή την πόρτα γιατί την φασαρία δεν την σήκωνε η κράση σου. Κι εγώ έγραφα και έγραφα , έσκιζα χαρτιά τσαλακώνοντας τα με μανία γεμίζοντας τετράδια με γραμμές που ποτέ σου δεν ήθελα να δεις μην τυχόν και καταλάβεις ποια είμαι.

Θα ήθελα έτσι μια φορά να κάτσουμε οι δυό μας. Να σου πω τι φοβάμαι τι ονειρεύομαι κι εσύ απλά να ακούσεις. Έτσι για μια μόνο φορά να ακούσεις χωρίς το βλέμμα της απογοήτευσης που τόσο έχω παραστρατήσει από τον δρόμο που ήθελες. Να μην κάνεις καμία προσπάθεια να με αποδεχθείς ούτε και να με συγχωρήσεις , απλά να μάθεις ποια είμαι χωρίς καλά καλά να ξέρω ούτε εγώ. Να γνωριστούμε απτην αρχή χωρίς ψέματα και βιτρίνες.

Φοβάμαι πως πια δεν σώζεται.. Ίσως γιατί η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει και έχει γίνει πια μα θάλασσα από λάθη και χαμένες στιγμές. Έχει καταπιεί  την στεριά που κάποτε πατούσαμε και οι δυο με στέρεο βήμα,και τώρα απλά κουράστηκα να κολυμπάω. Και δεν μου έμαθες ποτέ να κολυμπάω. Με άφησες απλά να σε βλέπω.

Ίσως και να πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη.
Συγνώμη που δεν είμαι αυτό που θες.
Συγνώμη που δεν κατάφερα να σε κάνω να νιώσεις περηφάνια
Συγνώμη για τα λάθη μου και την ζωή μου που δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό που ως πλάνο ύφαινες τόσα χρόνια.
Μα πάνω απ'όλα συγνώμη που δεν σ'αγαπάω έτσι όπως εσύ το περιμένεις.

Βούρκωσα για λίγο και άφησα το πληκτρολόγιο στην άκρη.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα βουρκώνω.
Όλη μου την ζωή θα έδινα για ένα σου βλέμμα καθαρής και πλήρους αποδοχής.

Μακάρι να ήμουν αυτό που θες.
Η τέλεια κόρη με τους σωστούς φίλους, την απόλυτη συνοχή και  λαμπρή σταδιοδρομία.
Μα είμαι απλά εγώ.
Σπασμένη και γεμάτη σημάδια με τα λάθη μου και τα σωστά μου, ατελής και παράξενη.
Κι αν εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ να ζήσεις με αυτό , τότε ίσως κι εγώ κάποια στιγμή καταφέρω να μην στο κρύβω.

πες μου τι άλλο φοβάσαι

Που λες υπήρξε πάλι συνάντηση των γνωστών πλυν καμμένων και κατεστραμένων.
Υπήρξε και το απαραίτητο κρασί-ουζο-τσίπουρο -οτιαλκοολβρήκαμενακατεβάσουμε οπότε όπως καταλαβαίνεις τέθηκε η ερώτηση.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος?

Σιωπή στο ακροατήριο.
Κοίταξα λίγο κλεφτά τις φάτσες γύρω μου.

Άβολη στιγμή, που επιλέγεις αν θα βγάλεις τα εσώψυχά σου μαζί με μια βαθιά τζούρα για κουράγιο, ή απλά σιωπείς , άλλη μια φορά , με το βλέμμα στο πάτωμα και το μυαλό να τρέχει.

Τί είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο.
Είναι ένα συναίσθημα?
Μια κατάσταση ή απλά μια στιγμή, μια μικρή μόνο στιγμούλα συνειδητοποίησης.

-Εγώ φοβάμαι μην ξυπνήσω μια μέρα και απλά η ζωή που έχω ζήσει δεν είναι αυτό που ήθελα.
Φοβάμαι μια μεγάλη ροζ φούσκα που θα σκάσει με μεγάλο κρότο και θα με αφήσει με τίποτα άλλο παρά κλεμμένες στιγμές που δεν επέλεξα εγώ να ζήσω, απλά συνέβησαν.

Μια ζωή κλεμμένη . Με ιδέες άλλων, με ηθική και αρχές που νόμιζες εσύ ότι διαθέτεις και δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κοινωνικά απομεινάρια , σκουπίδια μιας σούπας που μας έχουν πουλήσει για κάτι πολύτιμο που πρέπει να ακολουθούμε ευλαβικά και σε πλήρη τάξη.

-Φοβάμαι μήπως μείνω μόνη μου.

Μοναξιά λοιπόν. Φτιάχνουμε μια καθημερινότητα, χτίζουμε αναμνήσεις και συναισθήματα βασισμένα σε άλλους. Δινόμαστε και δίνουμε, ολικά καμιά φορά, καμιά φορά λιγότερο, και ελπίζουμε ότι θα μείνουν να μοιραστούν την σκοτεινιά αυτή μαζί μας. Πολλοί άνθρωποι μόνοι που παλεύουν να αφήσουν λίγο πίσω τους την ανασφάλεια της απόλυτης ελευθερίας. Γιατί η μοναξιά θυμίζει λίγο διαβατάρικο πουλί που ταξιδεύει από βορρά σε νότο όταν πιάσουν τα πρώτα κρύα. Μπορείς πάντα να επιλέξεις ένα θερμότερο κλίμα , αλλά ίσως και το κρύο να μην φαντάζει τόσο αφόρητο αν έχεις μια αγκαλιά να σε κρατήσει όταν τρέμεις.

-Φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι ως τα μεγαλύτερα όνειρά μου.

΄Φτιάχνουμε όνειρα από τότε σχεδόν θυμόμαστε τι είναι αναπνοή. Τα πλάθουμε, τα σμιλεύουμε , τα λειαίνουμε και τα κλείνουμε  βαθιά μέσα μας με την ελπίδα ότι μια μέρα θα είμαστε αρκετά δυνατοί να τα κυνηγήσουμε. Μερικά μεγαλώνουν όμως τόσο πολύ που γίνονται κομμάτι του εαυτού μας. Δεν ξεχωρίζουμε πια , σαν να ενώθηκαν σε μια προσπάθεια ταυτοποίησης του ποιοι ήμασταν, του τι θέλουμε να γίνουμε, του τι ίσως μπορέσουμε κάποτε να καταφέρουμε. Κι όμως από πάντα μας προέτρεπαν να ονειρευόμαστε χωρίς ποτέ κανείς να μας ενημερώσει για το πόσο μπορεί να μας διαλύσουν αν δεν βγουν ποτέ αληθινά.

Φόβοι. Φόβοι για το  μέλλον, το παρελθόν , για λόγια ανείπωτα, για ευκαιρίες χαμένες, για στιγμές κλεμμένες και στόχους που δεν ξέραμε πως να συμμαδέψουμε.
Φόβοι που καμιά φορά συζητάς με ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο, σε μια προσπάθεια να τους ξορκίσεις έστω και για λίγο .
Μπορούμε όμως ποτέ να τους διώξουμε πέρα από μας?
Ή μήπως θα ήταν απλά πιο βολικό και εύκολο να τους αγκαλιάσουμε σφιχτά , να τους αγαπήσουμε ως τμήμα του ποιοί ήμαστε τελικά.
Μας καθορίζουν?
 Ή αν τελικά μπορούμε να τους ξορκίσουμε, πως είμαστε τόσο σίγουροι πως θα ήμαστε καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας χωρίς αυτους?

Απάντηση δεν έχω. Ούτε εγώ.
Ίσως όμως αυτό να είναι το ομορφότερο κομμάτι.
Άλλωστε ο φόβος είναι γοητευτικός αν επιλέξεις να τον δεις ως πρόκληση.
Και να τον αντιμετωπίσεις ως ευκαιρία.
Όχι για να δείξεις ότι είσαι πιο δυνατός, αλλά για να ζήσεις μια ζωή που δεν θα είναι πνιγμένη
σε ότι σε κάνει να σφίγγεις λίγο παραπάνω το μαξιλάρι το βράδυ.

Έρωτας. Όνομα ουσιαστικόν.

Έρωτας είναι...


Να ξυπνάς  και να τον σκέφτεσαι πριν το πρωινό τσιγάρο.

Να μπαίνει στο δωμάτιο και ξαφνικά να σου φαίνεται άδειο απο οποιαδήποτε  άλλη παρουσια, λες και  στην γη να μείνατε μόνοι εσύ κι αυτός.

Να μπορεί  να σε κάνει ευτυχισμένη ή λιώμα με μια αδιάφορη ατάκα.

Να έχουν νόημα και περιεχόμενο όλες οι μουσικές που πριν σου φαίνονταν δυσνόητες και ξένες.

Να κοιτάς το κινητό σου σαν κοριτσάκι γυμνασίου , ακόμα κι αν ξέρεις πως δεν θα χτυπήσει.

Να σε κοιτάζει και να  μην νιώθεις το ίδιο σου το δέρμα , να παραλύεις ξεχνώντας ό,τι απόθεμα λέξεων και κίνησης διαθέτεις.

Να βρίσκεις γοητευτικό το κάθε τι μικρό κι ασήμαντο που λέει και ξεχνάει, να παρατηρείς τις κινήσεις του όταν πίνει όταν καπνίζει, όταν βρίσκει κάτι ανόητο ή αστείο.

Να σου φαίνονται όλα μέτρια όταν λείπει λες και η μέρα αφέθηκε και δεν χάραξε , λες και ο κόσμος πάγωσε σε μια αναμονή.

Να παίζεις στο μυαλό σου την κάθε σκηνή, την κάθε λεπτομέρεια , μην τυχόν και ξεχαστεί για λίγο η μνήμη σου και χάσεις τις στιγμές σας.

Έρωτας είναι να γράφεις χαζά κείμενα , σχεδόν παιδικά και να πιστεύεις με αφέλεια ότι κάποιον μπορεί να αγγίξουν.
Να τον θέλεις περισσότερο απο χθες και λιγότερο από αύριο. Και να γελάς με τα αστεία του όσο χαζά κι αν είναι. Και να νομίζεις πως χάνεσαι αλλά κοντά του να νιώθεις ασφαλής.

Να του λες τους μεγαλύτερους σου φόβους, τις πιο κρυφές σου αλήθειες , ακόμα κι αν κατα βάθος δεν θέλεις. Και να σε κοιτάει στα μάτια ξέροντας πότε του κρύβεσαι.

Μα κυρίως και πάνω απ'όλα έρωτας είναι  εκχώρηση εξουσίας. Να παραχωρείς σε κάποιον ένα γεμάτο όπλο, ελπίζοντας να μην πατήσει την σκανδάλη. Να ελπίζεις στο ανύπαρκτο , ή και ψεύτικο καμιά φορά , και για λίγο μόνο ο κόσμος να γίνεται ξεκάθαρος , διαυγής  όμορφος ίσως με μια αφέλεια ρομαντική.

Άλλωστε όπως έχει πει και η μεγάλη Δημουλά:

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

ΚΛΕΙΣΤΟΝ λόγω ανακαίνισης.

Νομίζω πως αυτό που το πυροδοτεί είναι μια στιγμή.
Μια στιγμή που φλιπάρει το μυαλό , που γυρνάει ο κόσμος τούμπα και ξαφνικά δεν μπορείς ούτε να αναπνεύσεις χωρίς να ζορίζεσαι.
Δεν σε χωράει το σπίτι σου και ο συνδρομητής που μπορεί να καλέσατε έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο. Παρακαλώ μην καλέσετε αργότερα.

Κλείνεις και κλείνεσαι λοιπόν σαν να κάνει φορμάτ το σύστημα , σαν να φούλαρε ο σκληρός από σκέψεις και συναισθήματα και εσύ στέκεσαι έτσι , ανήμπορος να οργανωθείς στην οποιαδήποτε λογική του πράγματος.

Ανάβεις κι ένα τσιγάρο, κλείνεις και τα φώτα και περιμένεις.
Τι όμως?
Αρχικώς να επανέλθει η αναπνοή σου.
Κουλουριάζεσαι στο πάτωμα , τερματίζεις και τα ντεσιμπέλ στο ραδιόφωνο και το αφήνεις να σου κάνει παρέα , λίγη και διακριτική.

Θες να σηκωθείς και να πάρεις ένα τηλέφωνο. Και να βγεις λίγο το σκέφτεσαι αλλά είναι λες και σου σφήνωσαν  τσιμέντο στα πόδια και το πιο μικρό σου βήμα απαιτεί όλη σου την ενέργεια.

Δεν θέλεις  να μιλήσεις. Αγκαλιά ζητάς σαν πρεζάκι που του στέρησαν την δόση του.

Εκεί στο πάτωμα με τα λόγια να αιωρούνται , μιας που πολλές φορές δεν έχουν τίποτα να δείξουν.
Η πόρτα όμως δεν θα χτυπήσει .
Θα τελειώσεις το τσιγάρο σου , θα τελειώσεις κι εσένα , κι από αύριο, ίσως και λίγο αργότερα, μπορεί να ξαναπερπατήσεις.

Απλά κοίτα μήπως κάθε φορά... κουτσαίνεις λίγο παραπάνω.

a frog story

Από μικρούς τα παραμύθια μας κάνουν πλύση εγκεφάλου πως αυτό που δίνει νόημα στην ζωή και λύση στα προβλήματα είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης που ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και συμπληρώνει το ανασφαλή και ανολοκλήρωτο μέχρι τότε εγώ μας.
Το άσπρο άλογο και  ο γενναίος ιππότης φιγουράρει σε όλες τις παιδικές κοριτσίστικες ζωγραφιές και η λέξη πρίγκιπας ταυτίζεται με τον ιδανικό άντρα.

-Τελικά αυτό περιμένουμε όλοι. τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο ή το 600άρι ενοίκιο . Και τί παίρνουμε τελικά?
Έναν βάτραχο.

Περιμένουμε λοιπόν. Περιμένουμε την τέλεια ζωή με ένα όμορφο σπίτι με κήπο και χρωματιστά παράθυρα, που θα έχει μέσα την οικογένεια του Βιτάμ που θα τρώει τρισευτυχισμένη στο ,ως δια μαγείας στρωμένο από το χάραμα τραπέζι τους..
Περιμένουμε την ιδανική αγάπη με το χάπι εντ και τον πρίγκιπα που θα σκοτώσει τον δράκο.

Είναι όντως απλά απόηχος των παιδικών μας αντιλήψεων? Η μια καραμέλα που μας έχουν πείσει πως πρέπει να μασάμε για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Και αν ψάχνεις συνέχεια το ''τέλειο'' πως είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα το χάσεις στην προσπάθεια σου να βρεις κατι... καλύτερο?

Η αλήθεια είναι πως το να ψάχνεις την ευτυχία μέσα απο βιβλία και ταινίες , εκτός του ότι σου δημιουργεί το απόλυτο αίσθημα του ανικανοποίητου , σε εμποδίζει και απο το να διακρίνεις την ομορφιά του ασυνήθιστου. Αυτό που μας κάνει όλους να διαφέρουμε και δημιουργεί όλη αυτή την πανέμορφη ποικιλία και πολυχρωμία.

-Ξέρεις όμως ποιο είναι το καλό με έναν βάτραχο? 
Οτι μπορεί πάντα να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα αν υπάρξει λίγη μαγεία.

Και η μαγεία είμαστε εμείς. Είναι αυτό το κάτι που διακρίνουμε στους άλλους ανθρώπους και μας φέρνει τόσο κοντά ή μακρυά τους. Είναι αυτό το ελάττωμα που έχουμε μάθει να αγαπάμε ή εκείνο το σημάδι που σταματήσαμε να κρύβουμε και το αποδεχτήκαμε, τα ξεσπάσματα και οι φωνές μας που μάθανε οι φίλοι μας να υπομένουν.


Μην ψάχνεις το τέλειο , θα χαθείς. Άλλωστε αυτό που μας δένει με κάποιον περισσότερο από κάθε μορφή τελειότητας, είναι αυτό το μικρό ψεγάδι, αυτό το ελάττωμα που δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς να το αγαπάμε.

παιδιά της νύχτας

Ώρα: 6:22
Ξίδια: 4 ρακές
Σημείο ενδιαφέροντος : κρεβάτι
Τσιγάρα: αμέτρητα

Σέρνομαι στο δρομάκι κοντά στην στάση για άλλο ένα πρωί. Χαράζει πλέον, δειλά όμως ίσα ίσα για να σβήσουν τα φώτα της πόλης. Κι εγώ πάλι ξύπνια. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα πριν τις 6 το χάραμα. Σαν απο καιρό να έχει αντιστραφεί η ρουτίνα μου και το μυαλό δεν συνεργάζεται πριν δύσει ο ήλιος. Κοιτάω για λίγο γύρω μου ,τον κόσμο που ξεκινάει την μέρα του.

Η πόλη μοιάζει σαν τραγούδι που έχεις ξεχάσει στην σίγαση και σταδιακά δυναμώνει σε μια προσπάθεια να ακουστούν οι μελωδίες του. Και όλοι μόνοι. Ένας υπάλληλος κλείνει ταμείο βρίζοντας την τύχη του για το χώσιμο που του έκαναν. Μια κυρία περπατάει βιαστική , ντυμένη στην πένα για τις πρωινές τις εργασίες. Άλλοι πάλι, καληνυχτίζονται για να πάνε να πεθάνουν ήσυχα στο σπίτι τους αγκαλιά με το αλκοόλ και τους καπνούς που κατεβάσανε. Βράδυ Σαββάτου σε ξημέρωμα Κυριακής. Πολλοί μόνοι άνθρωποι, μαζί κι εγώ , σε παράλληλες πορείες και σκυφτά κεφάλια.

Γιατί άραγε την νύχτα ειναι όλα πιο εύκολα?
Λες και το σκοτάδι είναι άλλοθι για όλα αυτά που δεν τολμάς να κάνεις κάτω από το φως της μέρας.
Είναι λες και όλα επιτρέπονται  , συμφωνία μυστική που έχουμε δώσει όλα τα ψυχάκια μεταξύ μας.
Το αλκοόλ ρέει καλύτερα,  τα τσιγάρα πίνονται ευκολότερα , τα βλέμματα ανταλλάσονται με υποσχέσεις.
Η νύχτα έκρυβε από πάντα μια αλητεία. Ίσως γιατί όταν τα μάτια σου σε γελούν , οι αισθήσεις σου χτυπάνε κόκκινο και επικεντρώνονται σε αυτά που την μέρα καταφέρνεις και  ξεγελάς.
Γι αυτό την νύχτα δεν περπατάμε μόνοι μας. Μην τυχόν και μας βρουν τα πάθη μας, τα θέλω μας, όλα αυτά τα ανείπωτα λόγια και μας πνίξουν.

Μου είχε πει κάποτε ένας φίλος πως τις μέρες μας τις ξοδεύουμε έτσι ανούσια με όποιον  τύχει και ποτέ δεν το ψειρίζουμε πάρα πολύ. Αλλά την νύχτα, τότε καταλαβαίνεις που πραγματικά θέλεις να βρίσκεσαι .
Η ερώτηση όμως παραμένει . Αν ό,τι κατακάθι συναισθήματος μας έχει απομείνει, μπερδεύεται μόνο με το μαύρο της νύχτας, μπορούμε να περάσουμε όλη μας την ζωή με κατεβασμένα παντζούρια στο φως της μέρας?

καληνύχτα. πήγε κιόλας 7.

ένα σκληρό φιλί για καληνύχτα

Κοιτάχτηκε για πολλοστή φορά στον καθρέφτη της , έφτιαξε μια τούφα που έπεφτε στο πρόσωπό της , και διόρθωσε λίγο το κραγιόν της. Είχε κιόλας αργήσει περίπου μισή ώρα. 

Πανικόβλητη μάζεψε όπως όπως τα πράγματά της στην πρώτη τσάντα που βρήκε μπροστά της και λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της είχε αποφασίσει να δώσει μια ευκαιρία.

Τρέκλισε πάνω στα ψηλοτάκουνα της , τα οποία και ποτέ δεν μπόρεσε να υποστηρίξει αξιοπρεπώς. Είχε και εκείνη την αφόρητη αποπνικτική αυγουστιάτικη ζέστη , που κάνει τα πάντα γύρω να φαντάζουν κίτρινα και θαμπά. Σήκωσε τα μαλλιά της στο άχαρο κλασσικό κοτσάκι που αγαπάει να μισεί. Τζάμπα η δίωρη προετοιμασία. Λεωφορείο, ακουστικά, μουσική. Το μυαλό αλλού και είχε ήδη αργήσει.

Αυτός την περίμενε εκεί. Γοητευτικός με το λευκό του πουκάμισο και ένα μειδίαμα ανακριβές .

Τον πλησίασε και η αμηχανία ξαφνικά έπνιξε τον χώρο. Μια άβολη χειραψία τους έβγαλε για λίγο από την δύσκολη θέση καθώς πάσχιζαν να βρουν ένα θέμα συζήτησης. Τελικά ξεκίνησε αυτή.

-Εγώ θέλω καφέ . Δεν έχω πιει από το πρωί και είμαι άυπνη. 

Την στιγμή που ξεστόμισε τις λέξεις   συνειδητοποίησε πόσο άσχημα και παγωμένα μίλησε. Ντράπηκε για λίγο μα η απάντηση του ήταν ανέλπιστα ευγενική.

-Ότι θέλεις. Ξέρω ένα πολύ καλό εδώ ένα στενό πιο κάτω... 

 ....

Καφές, τσιγάρο αλλαγή σκηνικού μα η αμηχανία ανέπαφη. 

Πως γίνεται δυο άνθρωποι που έχουν έρθει τόσο κοντά να είναι ανίκανοι να ξεκινήσουν μια συζήτηση?

Άχαρες προσπάθειες για σινεμά θέατρο και καλοκαίρια... Μα το μυαλό αλλού.

-Ξέρεις κάτι ρε συ Γ?  

Της είπε κάποια στιγμή φανερά απογοητευμένος.

Δεν έχει σημασία τι θα σου πω ούτε πόσο καλά θα το παίξω ακόμα κι αν γίνω ο πιο ενδιαφέρον τύπος και σε πάω στο καλύτερο μαγαζί. Γιατί πολύ απλά η ευκαιρία που μου δίνεις είναι σκάρτη. 

Και όσο θα κλείνεις ανθρώπους απ'έξω γιατί έχεις στο μυαλό σου αυτό το γαμημένο το ''άλλο''  θα κλείνεις μαζί τους και μικρές αναπάντεχες εκπλήξεις.

Το μόνο που θέλω είναι να με αφήσεις να σε διαβάσω λίγο παραπάνω.. Και που ξέρεις... 

Σκάλωσε. Είχαν εκεί δυο ώρες και πρώτη φορά τον άκουγε πραγματικά. Πρώτη φορά μετά από καιρό το μυαλό της σταμάτησε να συγκρίνει παίζοντας σκηνές απο παλιές ιστορίες.

Παρ'όλα αυτά το μόνο που κατόρθωσε να πεί ήταν...

-Πάμε σπίτι. Είμαι κουρασμένη κι εσύ από ταξίδι. Δεν έχει νόημα.

Η διαδρομή από το κέντρο στο σπίτι της δεν της είχε φανεί ποτέ τόσο μακρινή. Που και που τον κρυφοκοιτούσε καθώς αφήνανε πίσω την πόλη στο ηλιοβασίλεμα.. 

Εκείνος σαν από πέτρα κοιτούσε με προσήλωση τον δρόμο με μόνη διακοπή την τζούρα απτο τσιγάρο του.

-Φτάσαμε , της είπε κρύα και απότομα. Δεν έπρεπε να έρθω τελικά σήμερα της είπε και έκανε να ανοίξει την πόρτα της.

 Ξαφνικά την κυρίευσε θυμός. Τράβηξε την πόρτα βίαια στην θέση της  και γύρισε προς το μέρος του.

-Ναι ίσως και να μην έπρεπε, του είπε και απόρησε με τον εαυτό της που το ξεστόμισε.

Αν περιμένεις εγγυήσεις και υποσχέσεις, δεν έχω να σου δώσω. Ούτε θα είμαι αυτή που θα σε πάρει για καληνύχτα. Θα είμαι αυτή που θα εξαφανίζεται, που δεν θα απαντάει ,που δεν θα ξέρεις ή δεν θα μπορείς να καταλάβεις τι σκέφτεται και τί θέλει. Αυτή είμαι και δεν ξέρω αν θέλω να αλλάξω.

Αυτό είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις εσύ. 

Ακολούθησε μια σιωπή. 

-Με τα χίλια .

Την φίλησε. Αλλά όχι ρομαντικά και τρυφερά. Ένα φιλί όλο ένταση και πάθος , σαν να ήταν το τελευταίο τους , και ήθελαν να ρουφήξουν κάθε ίχνος του.

Τον φίλησε κι αυτή.  Και ήταν εκεί με όλο της το σώμα, χωρίς δεύτερες σκέψεις ,χωρίς φόβο, χωρίς σκηνές από παλιές ιστορίες. 

... Το πάμε μαζι κι όπου βγει?

-Καληνύχτα απάντησε με ένα μικρό χαμόγελο μα βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ήξερε ότι είχε δώσει ήδη μια ευκαιρία σε αυτό το φιλί.

lost and found in Amsterdam

Ξημέρωμα. Πεταμένη σε μια καρέκλα αεροδρομίου, άυπνη, χωρίς βαλίτσα και λεφτά περιμένοντας το πρώτο τραμ.Είχα ταξιδέψει 13 ώρες και με περίμενε άλλο ένα βασανιστικό εξάωρο στο τραίνο.
Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου και φορούσα τα ίδια ρούχα από χθες το πρωί. Λέσι σου λέω.

Όλα αυτά όμως λίγο με ένοιαζαν. Λίγο με ένοιαζε και η κούραση και το ξενύχτι και το γεγονός ότι μια βαλίτσα γεμάτη πράγματα ήταν ακόμα στο άμστερνταμ.
Αυτό που δεν μπορούσα να δεχτώ είναι ότι ο χρόνος πάλι έτρεχε. Κοιτούσα και πάλι το ρολόι. Είχα να ενημερώσω ,να προλάβω , να είμαι στην ώρα μου. Να προσαρμοστώ σε πραγματικούς ρυθμούς.
Ξημέρωνε.
Και το παραμύθι ξεθώριαζε πια.

-Θα κάνω ένα τσιγάρο και θα φύγουμε ,είπα στον  Γιάννη ο οποίος με το ζόρι κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά.
Άναψε η καύτρα , και ήρθαν οι εικόνες.

Χρώματα μουσικές , αποχρώσεις κάθε συναισθήματος , διάσπαρτα σε γωνιές ή απλωμένα σε πλατείες. Μπερδεμένη πόλη και ανήσυχη διπολική σχεδόν, με μια απόλυτη τάξη που κολυμπούσε στο σεξ και τα ναρκωτικά. Γοητευτική και ερωτεύσιμη σε μεθούσε με τις μυρωδιές της .

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσα να φύγω. Ίσως γιατί για λίγο άφησα τον κόσμο και χάθηκα στην μέρα. Ίσως γιατί τα βράδια η φωτιά έκαιγε... ακόμα.
Ίσως γιατί βασιζόμαστε καμιά φορά σε ένα ταξίδι για να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας και να  ξεχάσουμε όλα αυτά που μας πληγώνουν όλα αυτά που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, όλους τους κύκλους που δεν θέλουμε να κλείσουμε.

Μαγική πόλη. Ελεύθερη. Τόσο που πιστεύεις στιγμιαία ότι τίποτα δεν είναι λάθος.

Γύρισα όμως. Και μαζί με μένα όλα μου τα λάθη.  Αυτό είναι το κακό με τα ταξίδια. Μερικές φορές η πραγματικότητα δεν σε καλύπτει πια. Κάπως έτσι δεν παίχτηκε και το έργο τρεις μήνες πριν?


Έσβησα το τσιγάρο χαιρέτησα τον Γιάννη και ανέβηκα στο τραίνο.
-Θα τα ξαναπούμε έτσι?
-Εννοείται. Καλό ταξίδι.

Λόγια που δεν ξέρεις αν ισχύουν. Αλλά τα πιστεύεις έτσι κι αλλιώς για να μην ξεθωριάσει γρήγορα τα παραμύθι....

αγαπητό μου ημερολόγιο, χθες το βράδυ...

Ξύπνησα σήμερα με ένα κεφάλι βαρύ και μια μύτη κατακόκκινη απ'τον ήλιο. Σύρθηκα μέχρι τον κοντινότερο καθρέφτη πέφτοντας πάνω σε όλα τα ενδιάμεσα έπιπλα λίγο έτσι να συμμαζέψω το χάος που έχω για εμφάνιση. Κομμάτια πάλι σαν να κατέβασα ένα λίτρο ούζο. Κι όμως ρε φίλε το θυμάμαι 3 ποτηράκια ήταν μόνο. Έφτιαξα έναν καφέ που τον βάφτισα φρέντο έστριψα κι ένα τσιγάρο και κάθισα στο μπαλκόνι. Ώρα να αναλογιστούμε Γιοβάννα. Εσύ , εγώ και ο απαίσιος καφές σου.

''Βάλτα σε μια τάξη.'' εδώ και κανα μήνα δεν ακούω και τίποτα άλλο. Μέχρι και ο γκόμενος που γνώρισα προχθές το ίδιο μου είπε ,αγγλιστί μεν αλλά το ίδιο.  Είναι αυτό ρε παιδί μου που όλα είναι ένα χάος αλλά εσύ όχι μόνο δεν έχεις διάθεση να το στρώσεις, απολαμβάνεις και τον πανικό του πράγματος. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να μπω σε μια τάξη ρε παιδιά. Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό? Μονολόγησα στον καφέ μου και έφερα στο μυαλό μου το χθεσινό βράδυ.

Νύχτα που λες, παραλία ,το ούζο που όπως προείπαμε έκανε και την ζημιά, και συζήτηση χαλαρή, από αυτές που δεν λες τίποτα μα τίποτα βαθύ και ουσιαστικό και απλά χαζολογείς πεταρίζοντας και λίγο την βλεφαρίδα μέχρι να σε φιλήσει ο τυπάς. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ. Ναι ρε παιδί μου δεν είχα να απολογηθώ για τίποτα δεν είχα να πω τίποτα βαθύ δεν με ενδιέφερε τι θα σκεφτεί για μένα και αν έπρεπε να εκφράσω κάπως αλλιώς αυτό που εννοούσα. Ένα και ένα κάνουν δυο απλές πράξεις πρωτοβάθμιες. 

Το θέμα ξες ποιο είναι? Ότι μέχρι τώρα δεν με πολυπείραζαν τα γονεϊκά κηρύγματα των φίλων και ''γνωστών αγνώστων'' γιατί οι γονείς μου είχαν ξεχάσει ότι υπάρχω. Ξαφνικά όμως το θυμήθηκαν και πέσανε πολλά τα κηρύγματα περί ηθικού και ορθού βίου και εμένα τα νεύρα μου δεν ήταν και σε καλή κατάσταση όπως καταλαβαίνεις. Άρχισα να κλοτσάω λοιπόν και κλοτσάω και άσχημα πανάθεμα με. Μέχρι που μου είπε ένας φίλος στο τηλέφωνο.

Θα δεχτώ όποια Γιοβάννα θες. Αλλά δεν θα δεχτώ αυτήν την Γιοβάννα που ορίζει την ζωή της ένα και μόνο πράγμα. Δεν είσαι εσύ.

Με ξύπνησε λίγο. Καμιά φορά ξεχνάμε να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί έχουμε μάθει την αγάπη μέσα από άλλα πρόσωπα. Βγάζουμε λοιπόν εμάς απέξω πιστεύοντας ότι φτάνει απλά να αγαπάμε τους γύρω μας. Ψιλολάθος φίλε μου γιατί κάπως έτσι ξεχνάς να περνάς και λίγο καλά στην τελική. Ωραίο και το λιώσιμο ,ωραίο και το κάψιμο αλλά φτάνει πια με το συναίσθημα το αγνό - ειλικρινές- βαθύ και άπατο. ΄Ισως να μην πρέπει να το αναζητάμε τόσο απεγνωσμένα στην τελική. Μια φορά προσπαθούσα να εξηγήσω στο οικοδομικό ταίρι τί είναι ο έρωτας μέσα απο την δική μου οπτική, και τρόμαξε.

΄΄Αρρώστια είναι αυτό που μου περιγράφεις '' ήταν η αντίδραση του.

Δίκιο είχε.  Και στην τελική πόσο πια να βασανιστείς για να περιμένεις την απάντηση ή το κρυμμένο νόημα ή την υπέροχη κίνηση που ΔΕΝ θα γίνει?

Ξεφεύγω λίγο , αλλά νομίζω αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να είναι σαν τηλεπαιχνίδι. 4 πιθανές απαντήσεις με ένα μαξιλαράκι στα χαμηλά ποσά και αν δεν απαντήσει ο άλλος μες το πλαίσιο που ζητάς , λες ένα σας ευχαριστούμε για την συμμετοχή και τον καληνυχτίζεις.

Καλά από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα για άλλη μια φορά.  Μουτζούρωσα λίγο το τετράδιο, θα τα περάσω όμως και στο μπλόγκ, έβαλα πεπανθόλ στην μύτη  και πήγα για μια βουτιά.

Σε τάξη δεν μπήκα και αποφάσισα πως δεν θέλω και να μπω. Τόσα χρόνια τί κατάλαβα άλλωστε?  Όπως μου είπε και χθες το βράδυ ο φίλος sanny... 

''tte people who hurt are the same who care. You just have to be lucky enough to catch them on the right time.''

και με αυτό ας κλείσουμε το μπερδεμένο αυτό κείμενο . καλό καλοκαίρι να έχουμε!

μια ιστορια θα σας πω

Μια φορά κι έναν καιρό που λες ήταν ένα κοριτσάκι. Ρομαντικό και αθώο , όμορφο δεν το έλεγες, γλυκό λόγω παιδικότητας που ζούσε μες το ροζ και την ζάχαρη. Έπλαθε σενάρια με τα παιχνίδια της και πίστευε σε έναν κόσμο ιδανικό όπου ο βάτραχος γίνονταν πρίγκιπας, σε μια ζωή ευτυχισμένη  με την πριγκίπισσα στο κάστρο τους.

Μεγάλωνε έτσι λοιπόν το κοριτσάκι, με μια μαμά που την φύλαγε καλά μες τα παραμύθια  μην τυχόν και δει την ασχήμια του κόσμου και τρομάξει. Σχολείο ιδιωτικό, ζωή  προγραμματισμένη με αγγλικά και ενόργανη ύπνο στις 9 και τηλεόραση μια ώρα. Πέρασε έτσι το δημοτικό χωρίς να πολυκαταλαβαίνει πόσο μόνη ήταν, άλλωστε τί ήξερε από αυτά... μικρή ήταν όπως της έλεγαν πάντα οι ''μεγάλοι''.

Ήρθε κάπως έτσι το γυμνάσιο και μαζί με αυτό η εφηβεία. Πάνε τα παραμύθια και οι πριγγίπισες. Τώρα έπρεπε να ακούει ροκ, να φοράει μαύρα και να μεθάει με μπριζερς καρπούζι. Που και που στα κλεφτά έπαιζε ένας χατζηγιάννης αλλά ποτέ δεν παραδέχτηκε αυτό της το ατόπημα. ΄Αλλαξε και σχολείο και γειτονιά. Ζούσε πια στο εξωτικό Πλαγιάρι που τόσο μίσησε και ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσε να αποδεχτεί. Μεγαλύτερος εχθρός της η μάνα της και όλος ο κόσμος που δεν την καταλάβαινε χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να εξηγήσει. Αισθήσεις στο κόκκινο και αμφισβήτηση των πάντων.

Και κάπου εκεί ήρθε και ο έρωτας. Δειλός και κούφιος μα αγνός και τόσο μα τόσο όμορφος.  Ίσως και να πίστευε ακόμη στα παραμύθια με ανόητα σ'αγαπώ και υποσχέσεις στα 14. Αυτές που λες θα κρατήσουν για πάντα μα χάνονται μόλις ξημερώσει.

Περάσαν τα χρόνια φιλίες και έρωτες πήγαν ήρθαν και χάθηκαν με το κοριτσάκι μας να γίνεται γυναίκα. Μικρή όμως όπως ήταν και ασμίλευτη της πέσανε βαριά τόσα συναισθήματα. .Έγινε τότε απόλυτη που λες και έφτιαξε κανόνες, θεωρίες που έχτιζαν τούβλο τούβλο τα τείχη που την προστάτευαν απ'το πολύ του κόσμου. Δεν άντεχαν οι άνθρωποι κοντά της, έφευγαν ένας ένας και εκείνη απλά στεκότανε και τους περιφρονούσε. Δεν καταλαβαίνετε εσείς. Κάπως έτσι έδιωξε κι εκείνον. Που τόσα πολλά της έδωσε μα δεν μπόρεσε ποτέ να τα δεχτεί αυτούσια.

Ενήλικη πια , στο πανεπιστήμιο με δικό της σπίτι και δίψα για ζωή έφτασε στα 20.
Γκρεμίστηκαν  και τα τείχη , κόπασε και η  ανάγκη για συναίσθημα. Η υπομονή έγινε απάθεια και οι καυγάδες σιωπές. Τώρα ότι την έπνιγε γινότανε αλκοόλ και τραγούδια ,κανα τσιγάρο που και πού ίσως και κάθε μέρα. Ήρθαν και αυτοί, αυτοί μωρέ τους ξέρετε , που σου αλλάζουν την ζωή και δεν θυμάσαι πως ζούσες πριν τους γνωρίσεις. Δεν ήταν πολλοί μα είχαν αυτό το πολύ που δεν το άντεχε εύκολα το κοριτσάκι μας. Τα αισθήματα σπάνια, μα τόσο πολύ πιο έντονα, της τρυπούσαν μια το μυαλό μια την την καρδιά κι εκείνη έμενε να παλεύει με τον εαυτό της.

Κάπου ζει αυτό το κοριτσάκι που λέτε μέχρι και σήμερα, κι αν περιμένατε να ακούσετε το ζήσαν αυτοί καλά ,λάθος παραμύθι διαβάζετε. Ζει όμως. Αισθάνεται , ονειρεύεται κάνει λάθη πληγώνει και πληγώνεται αναρωτιέται και καμιά φορά βλέπει κανένα παραμύθι. Αν την δείτε ποτέ , πείτε της ότι αυτό αρκεί. Γιατί συχνά το ξεχνάει και περιμένει ρομαντικά το και αυτοί καλύτερα όπως τότε που την φιλούσε η μαμά της για καληνύχτα.


  

ΟΣΑ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

...Υστερα γιναμε ξαφνικα δυο

φιληθηκαμε

κι αρχισε να σκοτωνει ο ενας τον αλλο..

Αηδιες. ο χρονος εγινε για να κυλαει

οι ερωτες για να τελειωνουν

η ζωη για να πηγαινει στο τερμα

κι εγω για να διασχιζω το απειρο

με το μεγαλο δρασκελισμο ενος μαθηματικου υπολογισμου,

μοναχα οποιος τα διψαει ολα

μπορει να με προφτασει...

οτι ζησαμε

χανεται,

γκρεμιζεται μεσα στον σαπιο οισοφαγο του χρονου

κ μονο καμια φορα τις νυχτες,

θλιβερο γερασμενο μυρηκαστικο τα αναμασαει η ξεδοντιασμενη μνημη,

ΟΣΑ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. T.Λ.

Σήμερα η μέρα μου ήταν άκρως παραγωγική αφού σαν το ζόμπι πήγα να κοπώ πανηγυρικά για άλλη μια φορά στα γαμημένα τα μαθ 2 και εν συνεχεία να λιώσω άπειρα παρέα με άλλους δυο κατεστραμένους. 

Και κάπου εκεί ανάμεσα στα ατελείωτα τσιγάρα και τους παρά φύση διαλόγους βγήκε ένα θαμμένο βιβλίο ποίησης.

Ωσάν γνήσια βιβλιοφάγος άρχισα να καταπίνω με μανία στίχους σκόρπιους που μοιάζαν αλήθεια πολύ παράταιροι και κάπως ρομαντικοί μέχρι που έφτασα στο παραπάνω απόσπασμα.

Όσα δεν ζήσαμε, αυτά μας ανήκουν. Τον τελευταίο καιρό θα μπορούσε άνετα να μπει λεζάντα στην ζωή μου. 

Υπαρξιακά, φόβοι ανασφάλειες , πεταμένα ξενύχτια, ανεκπλήρωτοι έρωτες, όλα πρωταγωνιστές μαζί με τους κατεστραμένους που προανέφερα.

 Πραγματικά πριν τελειώσει αιματηρά αυτή η κωλοεβδομάδα πίστευα ότι αγγίζω κορυφή με τα απωθημένα μου. ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ. 

Είναι πραγματικά σχεδόν οδυνηρό να συνειδητοποιείς πόσοι πολλοί τελικά είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν λένε αυτό που θέλουν, που φοβούνται να νιώσουν ή να τολμήσουν, που ζουν μια ζωή που απέχει θάλασσες απο αυτό που είχαν για πλάνο.

Κόβουμε από παντού τελικά. Εκπτώσεις στα συναισθήματα, τα θέλω τους στόχους ακόμα και στα όνειρα. Ούτε αυτό δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε μην τυχόν και μοιάσει έστω και λίγο αλήθεια.  Σαν πρόβατα φοβισμένα χανόμαστε στο κοπάδι με αυστηρή τάξη και συνέπεια , άδειοι και πεινασμένοι για ζωή.
Κι αν είσαι φίλε μου πεινασμένος από τα 20 στα 50 θα έχεις πια πεθάνει.

Αν

Σήμερα μου ζήτησαν να σε περιγράψω.
Σκάλωσα λίγο σαν να μου ζητούσαν να περιγράψω την μυρωδιά του νερού.
Σε έφερα στο μυαλό μου, να σκαλίσω το περίγραμμά σου, να σε αποτυπώσω.
Και τότε απάντησα.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν σέρτικο.
Βαρύ και μπερδεμένο. Που  κλαίει με το φλάουτο και  γελάει με την κιθάρα.

Αν  ήταν χρώμα θα ήταν το μαύρο.
 Σκοτεινό και μυστήριο και απλωμένο να σε τρομάζει.

Αν ήταν ώρα θα ήταν χάραμα. Μαζί με τους αλήτες που παραπατάνε μεθυσμένοι και έναν ήλιο που ντουετάρει δειλά με το σκοτάδι σε έναν αμφίβολο ουρανό.

Αν ήταν  συνήθεια θα ήταν τσιγάρο. Που αν το αρχίσεις το ζητάς κάθε μέρα και λίγο παραπάνω.
Που σε ζαλίζει όταν το τραβάς στα σωθικά σου κι αν δεν προσέξεις καίγεσαι..

Αν ήταν λουλούδι θα ήταν μαυροδάφνη.
Που σε μεγάλη ποσότητα είναι δηλητηριώδης μα το κρασί που βγάζει δεν συγκρίνεται με κανένα.

Αν ήταν λέξη θα ήταν το αλλόκοτο. Που δεν το κατανοείς πλήρως αλλά που έχει μια δική του μοναδική ομορφιά που σε τραβάει να το κοιτάξεις λίγο ακόμα, για να δεις πιο μέσα.

Αν ήταν κίνηση θα ήταν βλέμμα. Αυτό που για μια στιγμή τα φανερώνει όλα και μετά χάνεται πάλι σε έναν κόσμο άλλο δικό του ανεξερεύνητο.

Αν ήταν εποχή θα ήταν το φθινόπωρο. Θολή και μπερδεμένη  με βροχές ξαφνικές, άγριες με που και που γλυκές λιακάδες...

Οι δικοί μου ξένοι

1. Ναι θα μπεί στο ένα γιατί είναι πάντα στις ταχείες κλήσεις μου. Γιατί έχουμε πει σ'αγαπώ 2 φορές κι αυτές αμήχανα και μεταξύ σοβαρού κι αστείου αλλά άξιζε για άλλες χίλιες. Γιατί είναι ο καλύτερος μου φίλος με όλη την σημασία της βαριάς αυτής λέξης που δεν έχουμε ιδέα τι σκατά σημαίνει. Γιατί κάθε φορά που μιλάμε σκοτωνόμαστε που εγώ έχω πάρει τον ΄΄κακό΄΄ τον δρόμο και κάνω μαλακίες αλλά μετά απο πέντε λεπτά θα με κοιτάξει με το βλέμμα της απόλυτης αποδοχής. Γιατί έχουμε 1μιση ώρα απόσταση την οποία δεν με άφησε να νιώσω ποτέ.


2. Αριστερόφατσα αναρχική με κόκκινη αφάνα και βλέμμα καθαρό. Πως να μην την αγαπάς με τα χίπικα φορεματάκια της και το υστερικό ηλίθιο γέλιο της. Πως να μην την αγαπάς όταν σου έμαθε να διεκδικείς και να συγχωρείς. Όταν μαζί της μεγάλωσες και πέρασες απο το στάδιο της εφηβικής στην ενήλικη φιλία. Υστερίες καβγάδες σκοτωμοί χάσαμε η μια την άλλη για να βρούμε τον εαυτό μας και να καταλάβουμε πως να δέχεσαι έναν άνθρωπο γι αυτό ακριβώς που είναι. Αντράκι φίλε η τύπισσα. Με τσαμπουκά και αλήθεια. .

3. Είναι αυτό που λέμε από άλλη εποχή. Ρομαντική μέχρι θανάτου  αγαθιάρα και ανέμελη σαν παιδάκι στο λούνα παρκ.  Θα δείξει  κατανόηση ακόμα κι αν θέλει να σε κοπανήσει στον τοίχο γι αυτά που ακούει. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που σε εκπλήσσουν όταν συνηδειτοποιείς το μεγαλείο ψυχής που διαθέτουν και που τόσο απλόχερα χωρίς να λαμβάνουν υπόψην ποσο έχουν πληγωθεί σου χαρίζουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Την λατρεύω για έναν λόγο. Γιατί με έκανε να βλέπω ροζ εκεί που όλοι έβλεπαν μαύρο.

4. Ιταλίδα χαζή και ευαίσθητη. Θα σε βάλει πάνω από τον εαυτό της όσες φορές το έχεις ανάγκη και θα δείξει μια ανιδιοτέλεια που απλά θα σε πανικοβάλει. Θα είναι εκεί ακόμα κι αν καταρρέει για να σου δείξει ότι νοιάζεται. Είναι αυτό που λέμε τυχερή που νιώθεις σε έναν κόσμο αναισθησίας. Η αποθέωση του χαλλλλαρά που κρύβει όμως ένα αγκάθι για όλες εκείνες τις ευκαιρίες που έδωσε σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν αλλά της έμαθαν να στέκεται στα πόδια της. Χάος στο κεφάλι της και υπέρμετρη αληθινή αγάπη για την ζωή. Η χαζή μου Ιταλίδα.


5. Εδώ είναι που λέμε χωρίς λόγια. Με εκνευρίζει πολλές φορές και θέλω να του χώσω μια ξανάστροφη όλη δική του. Μπαστακώνεται όποτε θέλει για όση ώρα θέλει αν και τις περισσότερες φορές μαρέσει. Του την σπάνε όλα και δεν συμπαθεί ούτε τα άντερα του ενώ δεν χάνει ευκαιρία να μου δείξει πόσο γαμάτοι είναι οι αθηναίοι φίλοι του. Πανέξυπνος οξυδερκής με ένα ένστικτο που σκοτώνει. Μπορεί να τα βλέπουμε ΟΛΑ μα όλα ανάποδα αλλά έχει μια αλήθεια μέσα του που δεν βρίσκεις με τπτ στο μπουρδέλο που ζούμε. Και ειναι κι αυτό που έχει έναν τρόπο άχαρο και σχεδόν εκνευριστικό να σου δείξει ότι νοιάζεται που τυχαίνει να τον λατρεύω. Τόσο απλά.

6. Αυτός.  Που δεν υπάρχει δυνατή αντιστοιχία στην ελληνική γλώσσα σχετικά με το που ανήκει. Δεν είναι φίλος. Δεν είναι γκόμενος. Είναι απλά αυτός.  Αυτός που μου μαθαίνει πράγματα και του μαθαίνω κι εγώ, αυτός που μοιραζόμαστε μουσικές και βλέμματα που παγώνουν, αυτός που θέλω να σκοτώσω και να αγκαλιάσω με την ίδια ένταση. Αυτός που με πλήγωσε και προσπαθώ να συγχωρήσω, αυτός που δεν μπορούμε να μείνουμε ο ένας μακρυά απτον άλλον. Αυτός που αγαπάω να  μισώ.

sex and the city

Λιγο οι σεξοσυζητήσεις που τώρα τελευταία έχουν γίνει της μοδός , λίγο που ξέμεινα απο σειρές και γύρισα στην κλασικότερη όλων,  λίγο που το θυμήθηκα το άθλημα γιατί κόντευα να το ξεχάσω , ξύπνησε η Carie μέσα μου και είπα να κάνω μια αναλυσούλα σχετικά με τις αντρικές επιδόσεις που όλες ξέρουμε και αγαπαμε (?) . λοιπον συνοπτικά κατέληξα σε 5 τύπους αντρών.


πολύ γαμιάς για να πεθάνει volume 1.

Είναι από τα αγοράκια που μικρό του έφερνε η μανούλα το πιάτο στον καναπέ μην τυχόν και κουραστεί. Συνήθως είναι ωραίος και το ξέρει γι αυτό και δεν νιώθει την ανάγκη να συμμετέχει στην διαδικασία. Τα προκαταρτικά στο κεφάλι του (το πάνω) είναι ξεκάθαρα γυναικεία δουλειά και μην σου πω ότι πρέπει να λες και ευχαριστώ όταν του παίρνεις ... Ψωνάκι απο τα λίγα με
αγαπημένη  στάση  στα 4 έτσι για να νιώθει επιβήτορας. Το σεξ μαζί του θα ειναι γρήγορο απαθές και αδιάφορο και στο τελείωμα ( το δικό του μην κάνεις όνειρα) θα σου σκάσει και ένα φιλί έτσι για το φινάλε μη νιώσεις και παραμελημένη . Κακό και αχρείαστο.

πολύ γαμιάς για να πεθάνει volume 2.

Δεν ξέρει που παν τα 4. Κυριολεκτικά στραβάδι απο τα λίγα το οποίο και δεν είχες πάρει χαμπάρι γιατί αφενός φιλούσε-χούφτωνε κλπ πολύ καλά και εφετέρου τα λεγόμενα του ήταν άλλα (πιο μακρυά πεθαίνεις δλδ). Άγαρμπος αμήχανος και ατσούμπαλος θα σε αφήσει να πάρεις όσες πρωτοβουλίες θες μην φανεί η άγνοιά του. Το άγχος του φαίνεται στο ότι μέχρι να σου ξεκουμπώσει το σουτιέν σε φιλάει κανα μισάωρο και δεν λεει να σε πάει στα μέσα δωμάτια με τίποτα μπας και κρατήσει το μπαλαμούτι λίγο ακόμα και ηρεμίσει. Εντάξει εδώ φίλη έχει να κάνει με το πόσο σου αρέσει το γκομενάκι. Αν γουστάρεις κάνε υπομονή και θα του τα μάθεις εσύ ενα ένα καλή θέληση και κρεβάτι να υπάρχει. Σου εύχομαι μόνο να μην χρειαστεί να πεις την ατακαρα -μην στεναχωριέσαι όλοι το παθαίνουν-.



πολύ γαμιάς για να πεθάνει volume 3.

Σε αρπάζει. Σε φιλάει και με την ίδια ευκολία ξεκουμπώνει σουτιέν παντελόνι και έχει βγάλει και μπλούζα. Ξέρει τι κάνει και κυρίως πως το κάνει χωρίς πολύ μπλα μπλα και ιστορίες. Γενναιόδωρος άνθρωπος θα δώσει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα την πονεμένη αυτή ιστορία που λέγεται στοματικό και θα τον ενδιαφέρει αν έφτασες κι εσύ στα ουράνια ή ξέμεινες σε κάποιο σύννεφο στην πορεία. Πρέπει να έχουν μείνει καμιά 10αρια σε όλο τον πλανήτη. Αν έχεις έναν απο αυτούς κρύψτον.


πολύ γαμιάς για να πεθάνει volume 4.

Αυτοί πραγματικά μου την σπάνε πιο πολύ απόλους. Είναι μια όρθια απαίτηση με πουλί.  Θέλουν ανοιχτό φως και μουσική συγκεκριμένη , τον χώρο τους και το κρεβάτι τους στην στάση που τους βολεύει κλπ κλπ. Το προφυλακτικό τους τσινίζει μωρε γιατί  είναι λέει αλλιώς το χωρίς και θα το παίξουν και καλά ανήξεροι του στυλ ουψ δε το ήξερα οτι σε πειράζει και δεν έφερα όταν θα σε έχει γυμνή από κάτω του με την ανάσα κομμένη. Ύπουλη φάρα εκνευριστικοί και αδιόρθωτοι. Μείνε μακρυά.



πολύ γαμιάς για να πεθάνει volume 5.




 

Γνωστός και ως ο -έλα να το συζητήσουμε-. Θα σε τρελάνει στο μπλα μπλα για το φεγγάρι τα άστρα το φως της αυγής και μέχρι να το κάνετε θα έχεις στερέψει από λέξεις. Θα αναλύσει το χρώμα των εσωρούχων θα σε ρωτήσει 12324355495 φορές αν σαρέσει αυτό που σου κάνει ενώ ταυτόχρονα θα σου δίνει ο δηγίες για το τι να του κάνεις εσύ. Αν δεν είναι πολύ καλος μην τον κρατήσεις γιατί  κινδυνεύεις να πιστέψεις οτι το σεξ είναι φιλολογική συζήτηση. 

ΕΠΑΦΗ

Σήμερα η μέρα μου είχε να κάνει με την ανθρώπινη επαφή. Ένας καφές στο κυλικείο την έκανε την ζημιά. Το μάθημα πιστόλι και 2 τετράδες τίτσου με καμια τρεις τέσσερις ξέμπαρκους να παρατηρούν το παιχνίδι. Εγώ μέσα στους  τρεις τέσσερις ,με βλέμμα στο κενό αφού το σιχαίνομαι και δεν υπήρχε άνθρωπος να μιλήσω, πράγμα που το απολαμβάνω τώρα τελευταία. Αλλά τι τα θες, το ξενύχτι για το γαμωσχέδιο που ποτέ δεν πήγαμε διόρθωση, το ότι είχα φάτσα φόρα τον άλλον να χαζογελάει ή το ότι  έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος πάνω απο βδομάδα , με έπιασε μια λύσσα για επικοινωνία. Επαφή ρε παιδί μου όχι ένα- καλημέρα τί νέα έλα να πούμε μια μαλακία-, ούτε όμως και το κλασσικό -έλα να πούμε τον χιλιο ειπωμένο και ακουσμένο πόνο μας που λύση δεν έχει απλά θα γκρινιάξουμε-.

Το φιλοσόφησα που λες το πράγμα το μεσημέρι που γυρνούσα σπίτι αφού δεν άντεξα όλο αυτο το κιτσαριό του κυλικείου. Πέρασε μια γυναίκα απο δίπλα μου στον δρόμο και μύρισα το άρωμά της. Πόσο ωραίο ρε φίλε ήταν σαν ανάσα δροσιάς μες την σαπίλα και την κάπνα του μεσημεριού. Συναντάμε καθημερινά ανθρώπους στο λεωφορείο, στον δρόμο στα  στενά της γειτονιάς στην ουρά για το ταμείο ... Ακουμπάμε καταλάθος το χέρι τους, τους καρφώνουμε ανεπαίσθητα , μπερδεύονται αρώματα και μυρωδιές, συναντιούνται τα βλέμματα για να κατέβουν τα κεφάλια. Πολλοί μόνοι άνθρωποι που μαζί κάνουν ένα σύνολο, σαν μπούγιο που κάπου πάει και συνήθως δεν θέλει. Επαφή μηδέν , δρόμοι παράλληλοι σαν τα μαύρα κουστούμια που φοριούνται ως άνθρωποι και τρέχουν απο μετρό σε τραίνο με μια βαλίτσα στο χέρι. 

Έχουμε μάθει που λες να ντυνόμαστε άνθρωποι , να λέμε το ποίημα της καλημέρας και του αδιάφορου καφέ, για να γυρίσουμε στριμωγμένοι σε ένα λεωφορείο σπίτια μας και να καρφωθούμε στο λάπτοπ. Ακόμα και να έχεις κάτι να πεις το σπας σε πιο ουδέτερα χρώματα ή το καταπίνεις μέσα απο μια συζητησούλα του κώλου μπας και κατέβει αμάσητο. 

Πόσο τραγικοί είμαστε ρε φίλε που έχουμε ξεχάσει να μιλάμε. Προχωρούμε σκυφτοί , σκάμε και ένα μειδίαμα που και που για το θεαθεί ναι και αναπνέουμε δυνατά για να θυμόμαστε οτι ζούμε. Συνεχίζουμε έτσι μέρα με την μέρα με ουσία ανύπαρκτη κρυμμένες λέξεις και συζητήσεις που ποτέ δεν έγιναν γιατι έτσι ήταν πιο εύκολο. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα του ανθρώπινου είδους. Οτι προτιμάει το εύκολο από το ουσιαστικό κοιτώντας με χαρά την βραχυπρόθεσμη ηρεμία που προσφέρει.

Κι εγώ που κράζω τώρα τα ίδια σκατά είμαι. Σαν ηθοποιός δλδ χαλαρά παίρνω όσκαρ. Αν μου μιλήσεις σε καναν απο αυτους τους << ουσιαστικούς >> καφέδες θα νομίζεις οτι έχω την και γαμώ ζωή ξέρω γω και παρτάρω όλη μέρα . Συγκλονιστικές ερμηνείες δίνω κάθε μέρα. Ηθοποιοί όλοι άλλος λιγότερο κι άλλος πιο πολύ με σενάρια κακογραμμένα που τα επαναλαμβάνουμε με στόμφο με την ελπίδα να τα πιστέψουμε κάποια στιγμή. 

Ίσως γιατί το αληθινό και το ουσιαστικό είναι αυτά που εν τέλει σε γαμάνε περισσότερο όταν τα χάσεις , οπότε καλύτερα να μην τα έχεις ποτέ. 

Τόσους αιώνες το ψέμα έχτισε ιστορία .... 

εμείς θα χαλάσουμε την παράδοση? 

ψυχάκια όλου του κόσμου ενωθείτε.

Είχα ένα τσιγάρο που λες. Το κρατούσα έλεγα για ώρα ανάγκης. Και καλά όταν δεν θα  μπορούσα άλλο. Όχι από θέμα εξάρτησης και τέτοιες πίπες. Αυτό που θες μια στιγμή με τον εαυτό σου μια στιγμή υσηχίας ηρεμίας απόλυτης να σβήσεις λίγο το χάος , τον πανικό της μέρας.  Το κρατούσα που λες και έλεγα δεν θα το κάνω.
Και να γράψω ήθελα αλλά να σου πω την αλήθεια δεν μου βγαίναν οι λέξεις. Σαν να στέρεψε η έμπνευση για τα γλυκανάλατα και ρομαντικά καταθλιπτικά μου κείμενα που λεει και το οικοδομικό μου ταίρι. Πόσο μαλακία κι αυτό. Να θές να γράψεις και να μην έχεις τι. Όχι να μην έχεις είναι η αλήθεια ... απλά πόσες φορές να γράψεις για το ίδιο πράγμα χωρίς να κουράσεις... Πόσες φορές να το συζητήσεις χωρίς να γίνει σούπα.

Δεν έγραφα που λες. Ούτε κάπνιζα. Και τώρα έτσι ξαφνικά μου βγήκε. Μαζί με έναν πανικό. Ναι όπως το ακούς. Εκεί που καθόμουν στην μιζέρια μου άρχισα να τρέμω. Βγήκα που λες στο μπαλκόνι με τον θησαυρό μου αλλά τίποτα. Έστειλα και μια πίπα σε έναν φίλο λίγο έτσι α ξεχαστώ αλλά τα ρίγη ρίγη. Τι σκατα λέω ρε κοριτσι μου. Δεν μπορεί ηρέμισε λίγο πως κάνεις έτσι. Πάλι τίποτα.

Σαν να έσβησε για λίγο το  μυαλό μου. Όχι σε στυλ που ειμαι που πάω τι θα κάνω με την ζωή μου και τέτοια υπαρξιακά. Από τα άλλα που λες δνε μπορεί ψυχάκι είναι η άλλη έτοιμη για το τρελάδικο.
Ναι ρε ψυχάκι απο τα λίγα. Καταφέρνω και βρίσκω το μάυρο και άραχνο σε μια κατα τ'άλλα κομπλε φάση έτσι μόνο και μόνο για να έχω ένα λόγο να φρικάρω. Από μια συζήτηση με του πούστη τα θετικά θα πάω και θα βρω την μια την ατάκα την δυσοίωνη έτσι για να έχω να το χτυπάω και να χαλιέμαι.

Κάπως έτσι κι αυτός ο πανικός τώρα. Χωρίς λόγο Και το κείμενο χωρίς λόγο επίσης. Θα το διαβάσει και το ταίρι και θα κράζει πάλι περι γυναικείων και ακαταλαβίστικων σκέψεων. ΄Αλλο ψυχάκι κι αυτό.
Ήθελα να του πω προχθες γιατι δεν αυτοκτονείς ρε φίλος αφού όλα είναι τόσο μαύρα κι αάραχνα? Βαριέται να βγει απτό σπίτι, κοιμάται πάντα χάραμα και δεν γουστάρει να μιλάει σε άνθρωπο. Λιώνει άσχημα μίζερα και τελειωμένα σαν τις τύπισσες τις χτυπημένες απο την μοίρα στα μεξικάνικα αν εξαιρέσεις το κλάμα και την οδύνη. Και καλά λέει θέλει ένα ταξίδι να ξελαμπικάρει. Ότι θα αφήσει πίσω την μιζέρια του και όταν γυρίσει θα είναι όλα ροζ.

Έτσι και η κολλητή μου. Άλλη μιζέρια απο κει. Μια για την πόλη την απαίσια που σαν την Θεσσαλονίκη δεν έχει, μια οι γκόμενοι που είναι όλοι (?) καγκούρια του κώλου , μια που δεν πηδιέται και έχει φτάσει 20 ξερω γω και δως του η γκρίνια και η κακομοιριά. Λέω κι εγώ 5 πίπες να ηρεμίσει αλλά άκρη δεν βγαίνει. Την αφήνω λοιπόν στην γκρίνια της μαζι με μια δόση αγάπης και συνεχίζω.

Τσιγάρο δεν έχω ρε γαμώτο και ο πανικός πανικός. Σκέφτομαι και εσένα που με έχεις κάνει ένα σίχαμα σκέτο που σε θέλω τόσο πολύ. Και το χειρότερο είναι οτι το γουστάρω που έχω γίνει αυτό το πράμα που λέγεται καψούρης. 3 μέρες έχουμε να μιλήσουμε και κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο πετάγομαι. Αν ήταν εδώ το ταίρι θα μου έλεγε να σκάσω. Και καλά θα έλεγε δλδ τώρα που το σκέφτομαι. Σαν την άλλη την μουρλή την πιο ρομαντική πεθαίνεις ξέρω γω που περιμένει τον πρίγκιπα να έρθει να την κλέψει -πάρει με το άτι-μηχανάκι.
Της αρέσει ο ένας και ο άλλος και περιμένει το χαπι εντ σαν τα κοριτσάκια των ντισνει. Γύρισε και μου είπε προχθες.. ρε συ να σαν εσένα δεν μπορεί να γίνει που ότι θελεις το κατακτας???
Να γελάσω ή να κλάψω σκέφτηκα κουκλίτσα μου που ένα χρόνο τώρα πίνω σαν τον πούστη έχω λιώσει νύχτες ατελείωτες να ερμηνεύω το -κρυμμένο νόημα- και έχω πει το ποίημα σαν παιδί κι εγώ -από αύριο δεν του μιλάω τελος-?? Οτι και καλά εμένα μου ήρθε στρωμένο ένα πράμα. Γέλασα εν τέλει και την άφησα να φαντασιώνεται μια τέλεια πλασμένη ψεύτικη ευτυχία.


Μικρά μου ψυχάκια η ζωή δεν είναι εύκολη μα είναι ωραία η πουτάνα.  Ξεθύμανε και ο πανικός και μαζί με αυτον και το άχαρο αυτό κείμενο. Όπως είπα και αρχικά δεν είχα τι να γράψω μιας και η εμπνευσή μου έχει παέι περίπατο μαζί με τα τσιγάρα μου. Σας αφήνω λοιπόν στις ψυχώσεις σας και τα λέμε λίαν συντόμως...

Ένα πράγμα μόνο τελευταίο έτσι για το γαμώτο.  Μη τρελένεστε. Κάντε κανα τσιγαράκι ( το είδος το αφήνω στην κρίση σας) και πεστε για ύπνο. Συμβουλή βαριά και βαθυστόχαστη δεν έχω να σας δώσω κι αν περιμένατε κακώς. Άλλωστε τα απλά είναι αυτα που έχουμε ξεχάσει να εκτιμάμε γι αυτό και δεν γουστάρουμε το πως ζούμε. Τα απλά είναι και τα πιο δύσκολα... Καληνύχτα ψυχάκια...

How you doin'

Τώρα τελευταία πολλά άτομα του κύκλου μου βιώνουν μια συναισθηματική μετάβαση ή αλλιώς αποφάσισαν ότι έχουν ορμόνες τελοσπάντων οπότε πολλές συζητήσεις μας βασίζονται στις -σωστές κινήσεις- , που θα ρίξουν στα πατώματα το γκομενάκι.

Φίλε άντρα, δυστυχώς για σένα οι εποχές που έριχνες μια με το ρόπαλο και έσερνες στην σπηλιά το θύμα σου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οπότε ήρθε η ώρα να επιστρατεύσεις το μυαλο(?) και την γοητεία σου.
Οι πίπες του στυλ οι γυναίκες είναι ανεξήγητες και δεν μπορείς να τις πιάσεις απο πουθενά είναι πλέον τόσο κλισέ που απορώ πως δεν βαριέσαι να τις λες στα καγκούρια τους φίλους σου ξανά και ξανά μπας και δικαιολογήσεις τις χυλόπιτες σου.
Ακου να δεις τί γινεται.

-Δεν ζούμε στην εποχή μετά την κατοχή. Που σημαίνει οτι η γκόμενα έχει λεφτά να πιεί τον καφέ και το ποτό της , και ποσώς την ενδιαφέρει αν έχεις ανοίξει εσύ τρεις belvedere στο διπλανό τραπέζι. Σταμάτα να στέλνεις σφηνάκια , δεν θα σου κάτσει με 2 τεκίλες εκτός κι αν είσαι ΠΟΛΥ ωραίος.

- είναι βράδυ είσαι έξω παίζει καψούρα και θέλεις σεξ. ΤΕΛΕΙΑ. Το ίδιο και η τύπισσα απέναντι που φοράει μια κορδέλα για φόρεμα και κουνιέται σαν στρίπερ. Άσε τις μαλακίες του στυλ είσαι τοσο όμορφη και ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου και εγώ δεν μιλάω ποτε σε κορίτσια είμαι ντροπαλός αλλά εσυ έχεις ένα κατι. Ναι έχει βυζιά και αυτό ειναι που παρατήρησες οπότε άσε τις ρομαντικές σάχλες που ΔΕΝ (και στο υπογράφω) θα σε οδηγήσουν σε μια νύχτα πάθους και πες αυτό που σκέφτεσαι. Μ'αρέσεις.

- Θα μου πεις τώρα εσύ καλά τα λες αλλά αντε πάνε σε μια αγέλη κοριτσιών που έχουν την κατινιά και την κακία στο DNA τους. Σιγά ρε φίλε εδώ δεν φοβόσουν να κάνεις ντουζ σε ένα βρωμερό και τρισάθλιο αποδυτήριο με άλλους 20 κρεμανταλάδες . σύνελθε. Αυτό εκεί κάτω που πιάνεις μην έχεις αμφιβολία αρχίδια είναι. Τίμησε τα και λίγο.


αυτά περι clubbing που ας μην γελιόμαστε τα πράγματα είναι πιο στρωτά. Αν είναι στην παρέα φίλε μου σε συμπονώ , καμμένη είμαι κι εγώ και ξέρω. Εκεί το πράγμα θέλει σχέδιο.

-Αρχικά ρε λουκουμά μίλα της. Είστε μια παρέα 20 ατόμων και συ της λες ένα καλημέρα με το κεφάλι σκυφτό και την ψυχή στα πόδια που λέει και το άσμα. Όσο ωραίος και να είσαι (που δεν είσαι και ο depp) ε άμα δεν μπορείς να ανοίξεις μια συζήτηση αξιοπρεπή άστο. Ξεκίνα με τον καθρέφτη σου, βοηθάει.

- Όλο αυτό το βάζω ζελέ στο μαλλί ξυρίζομαι κόντρα και φοράω πουκαμισιά μπερμπερι είναι απλά αστείο. Βάλε και τον χρυσό σταυρό της νουνάς σου να κρέμεται στο δασύτριχο σου στήθος και πιες και μια σουμάδα στην υγειά μου. Μετά τον φίλο (που καλή ώρα να έχει ο άνθρωπος)  Brad που άφησε μούσι και τον κορόιδευε μέχρι και η jolie το μετροσέξουαλ πέθανε (ζωή να χουμε).
Το μούσι είναι σεξυ όπως επίσης και η φούτερ που βρήκες στο πάτωμα το πρωί.
Δεν λέμε να βρωμάς αλλά μια ταλαιπωρία ένα τώρα ξύπνησα μην μου μιλάτε, ένα φοράω κουστούμια με σταράκια έιναι ότι πιο ερεθιστικό μπορείς να έχεις ως εμφάνιση.
Κι αυτές που λένε οτι δεν τους αρέσει ψέματα λένε.


-Οι ντροπαλοί και συμμαζεμένοι είναι καλοί δεν λέω αλλά ως ένα σημείο. Κάρφωσε την λίγο , κάντην να νιώσει άβολα της αρέσει κι ας το παίζει θιγμένη. Μην είσαι σε όλα ναι σαν σκυλάκι και μάλιστα τσιουάουα. Θα νιώσει ότι μπορεί να σε κάνει ότι θέλει και θα βαρεθεί. Γενικά ρε παιδί μου μίλα. Αυτό που σκέφτεσαι μην προσπαθείς να το ωραιοποιήσεις και να το γλυκουλιάσεις. πες το όπως είναι.


-Ρομαντισμός. Όχι λουλούδια και βραχιολάκια ούτε είσαι τα άστρα και το φως της αυγής. Αυτά τα λέγανε το 60 και πηδούσαν μετά τον γάμο. Πιάστην φίλα την στην μέση του δρόμου έτσι επειδή σου καύλωσε , πες της ένα -έρχομαι- στις 12 το βράδυ αγκάλιασε την επειδή κρυώνει κι ας σου κάνει την δύσκολη, στηλτης στις 2 το βράδυ επειδή δεν σε παίρνει ο ύπνος , πάρτε μια μπύρα απτο περίπτερο και μιληστε για θεούς και δαίμονες μέχρι το πρωί.  Απλά πράγματα ντόμπρα σαν αυτά που κάνανε οι παππούδες μας και είχαν το γκομενάκι ερωτευμένο για 50 χρόνια και βάλε. ΔΕΝ παραδειγματίζεσαι ρε παιδί μου λίγο
.


Κοίτα γενικότερα ματζούνι δεν υπάρχει. Απλά έχουμε κάνει τα πράγματα σύνθετα πολύ και έχουμε βάλει πολλούς παράγοντες που μόνο ξενέρωμα φέρνουν στην τελική. Keep it simple και καλη επιτυχία ;)