επίλογος

Είναι αυτή η αίσθηση, πως σήμερα η μέρα ξημέρωσε αλλιώς.
Δεν μπορείς να το ταυτοποιήσεις, δε βρίσκεις λέξεις κατάλληλες για την περίσταση.
Είναι απλά αλλιώς.
Μπορείς βέβαια να πεις πως δεν αλλάζει τίποτα απολύτως.
Ένα νούμερο στο ημερολόγιο σου, ένα ακόμα χαρτάκι σκισμένο, αφημένο σε μιαν άκρη.
Ίσως και να πιείς λίγο παραπάνω απόψε, μα το κεφάλι θα είναι το ίδιο βαρύ αύριο, σαν όλα τα συνηθισμένα σου μεθύσια.
Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο έχουν φορέσει τα γιορτινά τους, μα μπορείς να διακρίνεις την αναγκαστική ευτυχία στα πρόσωπα και τις φωνές τους.
Η πόλη γεμάτη μουσικές κι αρώματα, μαζί με αγχωμένος περαστικούς που αγοράζουν ''τα δώρα της τελευταίας στιγμής''.
Τέτοια μέρα κάθε χρόνο βγάζω το μικρό μου τετραδιάκι.
1 Ιανουαρίου.
Πόσα πολλά έγιναν μέσα σε ένα χρόνο.
Μια σελίδα μουτζουρωμένη. Λέξεις γεμάτες νεύρα κι απογοήτευση.
Να και μια άλλη όμως, δέκα σελίδες παρακάτω, που μύριζε φιλιά και τσιγάρο.
Τόσες στιγμές που πέρασαν, μερικές χάθηκαν κι έμεινε μόνο μια ανάμνηση, μα άλλες πάλι μεγάλωσαν κι έγιναν ολόκληρες ιστορίες από αυτές που θες ή δεν αντέχεις να θυμάσαι.

Μπορεί να είναι απλά ένας διαφορετικός αριθμός.
Μα είναι ένας αριθμός παρακάτω. Πιο πέρα.
Γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.
Και ό, τι έζησες ή δεν έζησες, είναι δώρα και μαθήματα.
Κάθε σου δάκρυ ή χτύπημα στο τραπέζι, κάθε τσιγάρο που μετάνιωσες, κάθε στίχος που τραγούδησες δυνατά, όλες εκείνες οι στιγμές που ένιωσες το σώμα σου να καίγεται, την ανάσα σου να κόβεται κι εκείνο το ένα "σ'αγαπάω" που ψιθύρισες για να μη σπάσει όπως το ξεστόμιζες.

Αυτά θα θυμάσαι.

Και θα κλαις ή και θα γελάς ίσως, μα μη λυπάσαι.
Κι αν τα βάλεις κάτω και δεις πως τα λάθη σου είναι πιο πολλά απ' τα σωστά, μη μετανιώνεις.
Ίσως να μην έχουμε άλλη μέρα, ίσως πάλι να μας περιμένουν χρόνια ανεξερεύνητα.
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.
Η ζωή ξέρει.
Κι εγώ την εμπιστεύομαι.





Καλή χρονιά.