Χορεύουμε;

Σκέψου κάτι κίτρινο. Κάτι γκρίζο.
Σκέψου κάτι αποπνικτικό, σαν ένα μεσημέρι του Αυγούστου.

Τώρα σκέψου πεζοδρόμια, φαντάσου κτίρια να ορθώνονται δεξιά κι αριστερά σου.
Νιώσε την ασφυξία, το ανύπαρκτο οξυγόνο στην ατμόσφαιρα.

Και τώρα, άκου.
Άκου εκείνο το βιολί στην απέναντι γωνία.

Μην κοιτάς, μόνο άκου.
Ακούγεται σαν ευτυχία.

Και πια δεν υπάρχει κίτρινο. Μόνο λευκό.

Και δυο πόδια χορεύουν κι άλλα δυο ακολουθούν.

Τέσσερα χείλη χαμογελάνε, δυο μάτια δακρύζουν.

Μια καρδιά χτυπάει λίγο πιο δυνατά.
Όμορφοι οι αριθμοί όταν πολλαπλασιάζονται από αγάπη.

Το βιολί συνεχίζει.
Άνοιξε τα μάτια σου.

Τώρα πια δε χρειάζεται να φαντάζεσαι.
Είναι όλα πιο όμορφα.

Χορεύουμε;