Ξημέρωμα. Πεταμένη σε μια καρέκλα αεροδρομίου, άυπνη, χωρίς βαλίτσα και λεφτά περιμένοντας το πρώτο τραμ.Είχα ταξιδέψει 13 ώρες και με περίμενε άλλο ένα βασανιστικό εξάωρο στο τραίνο.
Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου και φορούσα τα ίδια ρούχα από χθες το πρωί. Λέσι σου λέω.
Όλα αυτά όμως λίγο με ένοιαζαν. Λίγο με ένοιαζε και η κούραση και το ξενύχτι και το γεγονός ότι μια βαλίτσα γεμάτη πράγματα ήταν ακόμα στο άμστερνταμ.
Αυτό που δεν μπορούσα να δεχτώ είναι ότι ο χρόνος πάλι έτρεχε. Κοιτούσα και πάλι το ρολόι. Είχα να ενημερώσω ,να προλάβω , να είμαι στην ώρα μου. Να προσαρμοστώ σε πραγματικούς ρυθμούς.
Ξημέρωνε.
Και το παραμύθι ξεθώριαζε πια.
-Θα κάνω ένα τσιγάρο και θα φύγουμε ,είπα στον Γιάννη ο οποίος με το ζόρι κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά.
Άναψε η καύτρα , και ήρθαν οι εικόνες.
Χρώματα μουσικές , αποχρώσεις κάθε συναισθήματος , διάσπαρτα σε γωνιές ή απλωμένα σε πλατείες. Μπερδεμένη πόλη και ανήσυχη διπολική σχεδόν, με μια απόλυτη τάξη που κολυμπούσε στο σεξ και τα ναρκωτικά. Γοητευτική και ερωτεύσιμη σε μεθούσε με τις μυρωδιές της .
Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσα να φύγω. Ίσως γιατί για λίγο άφησα τον κόσμο και χάθηκα στην μέρα. Ίσως γιατί τα βράδια η φωτιά έκαιγε... ακόμα.
Ίσως γιατί βασιζόμαστε καμιά φορά σε ένα ταξίδι για να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας και να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας πληγώνουν όλα αυτά που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, όλους τους κύκλους που δεν θέλουμε να κλείσουμε.
Μαγική πόλη. Ελεύθερη. Τόσο που πιστεύεις στιγμιαία ότι τίποτα δεν είναι λάθος.
Γύρισα όμως. Και μαζί με μένα όλα μου τα λάθη. Αυτό είναι το κακό με τα ταξίδια. Μερικές φορές η πραγματικότητα δεν σε καλύπτει πια. Κάπως έτσι δεν παίχτηκε και το έργο τρεις μήνες πριν?
Έσβησα το τσιγάρο χαιρέτησα τον Γιάννη και ανέβηκα στο τραίνο.
-Θα τα ξαναπούμε έτσι?
-Εννοείται. Καλό ταξίδι.
Λόγια που δεν ξέρεις αν ισχύουν. Αλλά τα πιστεύεις έτσι κι αλλιώς για να μην ξεθωριάσει γρήγορα τα παραμύθι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Και για πες...