Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

Είναι γεγονός ότι ο γυναικείος τρόπος σκέψης δεν έχει καμία επαφή με τον αντρικό και πως αντιλαμβανόμαστε εντελώς διαφορετικά την κάθε κατάσταση.
Οπτική γωνία θα μου πεις αλλά θα σου απαντήσω φίλε μου πως το θέμα είναι ορμονικό.

Ναι βεβαίως όπως το άκουσες. Εμείς οι γυναίκες έχουμε την γνωστή ορμόνη << δραματοποιώ τα πάντα>>.  Κύρια χαρακτηριστικά της είναι oι ζήλιες, οι υστερίες, τα μούτρα σαν να μην υπάρχει αύριο, οι μεγάλες και ατελείωτες σιωπές όπου ο άλλος σπάει κεφάλι να καταλάβει τι σκέφτεσαι και τα γνωστά και αγαπημένα , -κάνε ότι θες-, -αλήθεια δεν με πειράζει- .
Υπάρχει μια έμφυτη τάση να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε και ψυχολογήσουμε μην σου πω τους πάντες στον μάταιο τούτο κόσμο φτάνοντας σε όμορφα και καλοσιδερωμένα συμπεράσματα που προφανώς και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Οι άντρες από την άλλη έχουν την ορμόνη της κότας.
Αγαπημένες λέξεις : φοβάμαι, δεν ξέρω, θέλω χρόνο χώρο, οξυγόνο, με πιέζεις και τα σχετικά.
Δεν μπορούν να ταυτοποιήσουν κανένα άλλο συναίσθημα πλην της ανίας ή της ξενερωσιάς και όλα μα όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα αν μπουν μες το συρτάρι.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που τα έχουν βρει με την λέξη θάρρος και κάνουν αξιόλογες προσπάθειες... τύφλα μεθυσμένοι... ή με τελεσίγραφα.

Θα μου πεις τι σου είναι όμως και αυτή η ζωή χωρίς λίγο μπουρδούκλωμα. Ε φυσικά γιατί αν ξέρεις οτι έχεις κάτι καλό στα χέρια σου και στην ζωή σου εν γένει γιατί να μην το μπερδέψεις ακόμα περισσότερο και να βάλεις και κανα 2,3 8 περιορισμούς στον εαυτό σου να σου βρίσκονται? Έρχεται και εκεί από πάνω η γυναικεία ορμόνη και γαμιέται ο δίας με άντρες να φοβούνται κάθε μορφής οικειότητα και γυναίκες να τα κάνουν περισσότερο πουτάνα με την ανασφάλεια τους.

Και γιατί να πρέπει να κολώνεις ρε φίλε να φιλήσεις κάποιον μην τυχόν λέει και μπλέξουμε παραπάνω. Οτι δεν είμαστε ήδη κουβάρια ας πούμε οπότε ας βάλουμε και άλλο ένα πρόβλημα. Και πόσο χρόνο και χώρο πρέπει να αφήσεις μέχρι να θεωρηθείς μαλάκας και πόσα μούτρα και υστερίες αντέχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος?

Γιατί να γίνεται ολόκληρο θέμα το να πάρεις τηλέφωνο ή να βρεθείς να πείς δυο κουβέντες χωρίς να χρειάζεται να σε πιάνει κρίση ειλικρίνειας και θάρρους 1 φορά το εξάμηνο?

Γιατί να προτιμάς να ξενερώνουμε και οι δυο και να σκεφτόμαστε το λίγο ενώ ξέρεις οτι αυτό που έχουμε είναι καλό? Στην τελική ζήσ'το . Δες το που σκατά σε πάει. Κι αν είναι όντως καλό?

Γιατί να περιπλέκουμε τόσο τα πράγματα όταν ζούμε σε μια πραγματικότητα που ήδη πάει να μας τρελάνει? Και τι πάει να πει φοβάμαι ?  Μόνος σου θα φοβάσαι λιγότερο?  Έλα να φοβόμαστε μαζί. Έλα να φρικάρουμε μαζί.

Τι κρίση κι αυτή στις 1 το βράδυ.
 Θα ήθελα να ήσουνα εδώ.
 Να λιώναμε μαζί.
 Αλλά δεν στο λέω μην φρικάρεις .
 Καλός μαλάκας κι εγώ.
Απλά είναι που όλα γίνονται  καλύτερα όταν χτυπάει το θυροτηλέφωνο.

                                             ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.