Καφές, γεράνι και λατέρνα...

Είναι μια παράξενη μέρα σήμερα... Παρόλο που βρέχει από το πρωί έχει και ήλιο...

Βέβαια δεν ρίχνει και καρέκλες είναι αυτό το ψιλόβροχο, ίσα ίσα να σε γεμίσει υγρασία.

-Δεν θα βγει ουράνιο τόξο ρε παιδιά... Είπε η  Β. με την γνωστή της αθωότητα και για κάποιο λόγο μου φάνηκε μεγάλη κουβέντα.

Αν το καλοσκεφτείς, πότε άραγε βγαίνει?

 Σίγουρα όχι στο λίγο. 

Όταν όμως ανοίγουν οι ουρανοί, όταν χρειάζεσαι βάρκα για να διασχίσεις την πόλη, κάπου εκεί ανάμεσα στο γκρίζο και στις άσχημες κεραίες μπορείς να το διακρίνεις να προβάλει.

Και είναι τόσο όμορφο έτσι αχνό και εύθραυστο. Σαν από άλλη εποχή , αυτή της παλιάς Θεσσαλονίκης  που περπατούσες στην πόλη μυρίζοντας καφέ και γεράνι.

Με τα μικρά καφενεδάκια που πήγαιναν οι άντρες να μιλήσουν για πολιτικά και γυναίκες, όλοι καλοντυμένοι, με το καπέλο και το κομπολόι τους.

Με την μυρωδιά απο φρέσκο κουλούρι και  τον ήχο από τις άμαξες που σουλατσάρουν στην παραλιακή , και κάπου στα στενά της άνω πόλης να παίζει μια λατέρνα...

Όμορφα χρόνια, καθαρά. Τότε οι άνθρωποι γελούσαν, ήθελαν να ζήσουν , να γνωρίσουν τον κόσμο είχαν όνειρα και ήταν ρομαντικοί. 

Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε , << στην Θεσσαλονίκη ερχόμασταν για να ερωτευτούμε >> 

>> εκεί έζησα κι εγώ τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα. Εγώ ερωτεύτηκα αυτόν, κι αυτός την θάλασσα.>>.

Ποτέ δεν μου έχει πει το όνομα αυτού του μεγάλου ανεκπλήρωτου έρωτα... Κράτησε μόνο ένα μήνα και μετά αυτός έφυγε στα καράβια... << έκλαψα πολύ αλλά παιδάκι μου δεν διαλέγουμε τι ή ποιον θα αγαπήσουμε... και η θάλασσα ήταν πάντα η πιο ωραία γυναίκα>>.

Ποιήτρια γιαγιά. Να την ακούς με τις ώρες... Άραγε ζει αυτός ο έρωτας της? Κι αν ναι που να βρίσκεται.... Την ρώτησα μια μέρα αν έψαξε ποτέ να τον βρει.

<< Αν έψαχνα, θα μισούσα την θάλασσα που τον κράτησε μακρυά μου. 

    ενώ τώρα την αγαπώ, γιατί ξέρω ότι κάπου τον ταξιδεύει...>>

Έτσι είναι αυτά.

 Να ψάχνεις αυτό που σε ενώνει με τον άλλο κι όχι ότι σας κρατάει μακρυά... 

Κι αν χαθείτε με τα χρόνια, κι αν ποτέ δεν συναντηθείτε και οι δρόμοι σας τραβάνε διαφορετική κατεύθυνση θα υπάρχει κάτι που θα σας ενώνει.

Μυστικό αχνό και εύθραυστο όπως ένα ουράνιο τόξο που χάνεται μέσα στην θάλασσα...