Ένοχος

Έχεις ουρλιάξει ποτέ με όλη σου την δύναμη χωμένος σ' ένα μαξιλάρι;
Τόσο που να μην ακούς πια την φωνή σου, μα μια κραυγή απόγνωσης από κάπου μακρυά, πιο πολύ κι από σένα.
Πάντα κλεφτά, πάντα ήσυχα, να μην ακούσει η γειτονιά.
Έχεις πνιγεί ποτέ με τις ίδιες σου τις λέξεις;
Αυτές που ποτέ δε βγήκαν, γιατί δε θέλησαν, ή ίσως δεν τις άντεξες μασώντας τες δειλά μέσα σε μια κουβέντα.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν ανήκεις στο χώρο που βρίσκεσαι;
Να κοιτάς χωρίς να βλέπεις και γύρω σου τίποτα οικείο.
Μόνο οι άνθρωποι που τόσο αγάπησες να χάνονται αχνά στο θολό, παντάξενο τοπίο. Περαστικοί αδιάφοροι, άχρωμοι, αόρατοι.

Έχεις χαλάσει ποτέ μια μέρα σ' ένα τίποτα;

Εχεις πει ποτέ τις λέξεις μοναξιά και φόβος, χωρίς να σου τρυπάνε τα σωθικά;
Σιχάθηκες ποτέ τον εαυτό σου που μπόρεσε έστω και για ένα δευτερόλεπτο ν' αρνηθεί ζωή;
Σιώπησες ποτέ με κατεβασμένο βλέμμα γιατί δεν άντεξες να δεις την αλήθεια;
Έφυγες ποτέ με βήμα γρήγορο, ενοχικό, χωρίς να κοιτάξεις πίσω;

Πες μου εσύ που τόσο καυχιέσαι πως ξέρεις τάχα να ζεις.
Έχεις αλήθεια ποτέ σου ντραπεί για μια σου πράξη;
Έχεις ποτέ μετανιώσει για ένα χαμένο σ' αγαπώ;

Πες μου αλήθεια
Έχεις ποτέ σου κάνει ένα λάθος;