αλκυονίδες... σκέψεις

Πολύ γουστάρω αυτές τις μέρες που όλα μοιάζουν με ταινία του 60.
Οκτώβρης μήνας, με γλυκιά λιακάδα και μισάνοιχτα παράθυρα.
Είναι απο αυτές τις μέρες που επιτρέπεις στον εαυτό σου να κυκλοφορεί με ένα χαμόγελο σχεδόν ανησυχητικό για την κατήφεια του μίζερου κόσμου που έχουμε συνηθίσει να ξενερώνουμε μέσα του.
Ο καφές σου έχει βαρύτερη μυρωδιά ,πιο γλυκιά γεύση απ'ότι συνήθως και το τσιγάρο κατεβαίνει με την ευχαρίστηση μιας πρωινής τζούρας.

Ωραία μέρα να ερωτευτείς, σκέφτηκα μα το κράτησα για τον εαυτό μου, μην μου το κλέψει ο κυνισμός μιας συνηθισμένης Παρασκευής.
Αντί γι αυτό ψευτοτραγούδησα κάτι ρομαντικά σαχλά στιχάκια σε έναν φίλο κι εκείνος σαν απο ένστικτο με τράβηξε πιο κει για να μου πει για την γυαλάδα των ματιών του.

Μα την ξέρω αυτήν την γυαλάδα.
Είναι αυτό που οι αναπνοές μικραίνουν, σώνονται γιατί η καρδιά χτυπάει άρρυθμα .
Είναι αυτό που θες να πεις για το κάθε λεπτό την κάθε μικρή στιγμούλα ευτυχίας που έζησες ''εκείνο'' το βράδυ...
Κι αν δεν πεις τελικά, γιατί ο κόμπος στον λαιμό λίγο μεγάλωσε, θα το σκεφτείς, ξανά και ξανά με κάθε λεπτομέρεια με κάθε χρώμα και υφή που έχει αποτυπωθεί στην μνήμη σου.
..Εκείνη την βόλτα, και τον αέρα που σε τρυπούσε, μα δεν σε ένοιαζε ούτε τόσο , γιατί  είχε τα χέρια της γύρω σου, να την προστατεύεις και να σε προσέχει.
Που ξέχασες να κοιτάξεις το ρολόι σου γιατί ο γαμημένος ο χρόνος ξαφνικά έτρεχε κι εσύ ευχόσουν να παγώσεις εκεί για λίγο ακόμα,  κάνοντας το βήμα σου πιο αργό , ανεπαίσθητο.
Και δαγκωνόσουν , για να μην την τρομάξεις με όλα αυτά που είχες να της πεις γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα, ή και πολύ αργά ...
Μα να την κοιτάζεις όταν αυτή για λίγο αφαιρείται , και να σκέφτεσαι πόσες χαμένες μέρες είχες πριν από αυτήν την νύχτα.

Την ξέρω αυτήν την γυαλάδα... την θυμάμαι κάποτε σε κάποια άλλα μάτια.
Ίσως να ήτανε και τα δικά μου...
Όμορφη μέρα για να ερωτευτείς.
 Ξανά. Κι απ'την αρχή.

                                                    Για έναν φίλο με μάτια που γυάλιζαν.