το μπαλκόνι του τρίτου

Είναι ένα μικρό μπαλκονάκι.

Από εκείνα τα παλιά, τα άχαρα με το φτηνό μωσαϊκό και τα μαρμάρινα σοβατεπιά.

Δυο καρέκλες στην σειρά, δεν τις χωράει.

Δεν την θέλει την σειρά τούτο το μπαλκονάκι. Μονές καρέκλες, τραπέζι ένα.

Μικρό και παλιό, φθαρμένο από το πέρασμα του χρόνου.

Αν στρίψεις από Πυλαίας, εκεί στο στενό της κάτω τούμπας, θα το δεις να απλώνεται στον τρίτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας.

Που και που τα βράδια, όταν δεν το καίει ο μεσημεριανός ήλιος, το περπατάει μια κοπέλα.

Κάθεται σε μια καρέκλα, καπνίζει και κοιτάει τους περαστικούς. 

Περιμένει ένα τηλέφωνο, που ποτέ δεν θα χτυπήσει ή ένα σώμα να γεμίσει την απέναντι καρέκλα.

Μα ποτέ δεν έρχεται.

Εκείνη εκεί, καπνίζει και περιμένει.

Δεν ξέρει ούτε η ίδια τι στα κομμάτια.

Καμιά φορά, νομίζει πως οι τοίχοι της μιλάνε, μέσα στην απόκοσμη παράνοιά της.

"Τι το ζαλίζεις πέρα δώθε σκάβοντας τα πατώματα;"

Μήπως μέσα στην τρέλα σου νομίζεις, ανόητη, πως θα 'ρθει η λύση σε μια ακόμα γύρα;

Στέκεται τότε λιγάκι, να τινάξει την στάχτη της, να έρθει στα λογικά της.

Σκαλίζει τότε τον χώρο με το βλέμμα της, να θυμηθεί τις γωνιές που αγάπησε αυτά τα τρία χρόνια.

Σημάδια παρουσίας, γλύφουν τα μωσαϊκά του.

Να όπως εκεί, που έκλαψε κάποτε με λυγμούς για μια αγάπη σκάρτη, στα χέρια ενός φίλου που πια δεν λένε ούτε γεια.

Ή εκεί, μετά την γωνία που κάνει η δομή του, που κάθισε στο πάτωμα, να αγκαλιάσει μια φίλη που μεθυσμένη, βουτούσε στο κενό για έρωτες και χαμένες ευκαιρίες.

Ξύδια και καφέδες, συζητήσεις ατελείωτες, χημείες και αλχημείες, σημεία και τέρατα είχε να δείξει αυτό το μικρό άσχημο μπαλκονάκι του τρίτου ορόφου.

Λύση δεν βρέθηκε ίσως ποτέ, μα πάντα, πάντα περίμενε το επόμενο ξέσπασμα.

Να όπως και σήμερα. Οι τοίχοι κλείνανε ασφυκτικά γύρω της, πνιγόταν ξαφνικά από το λίγο φως και οξυγόνο, και βγήκε να κάτσει στην καρέκλα της.

''πάλι εδώ'', ψιθύρισε  ανάβοντας το τσιγάρο.

Μα τώρα δεν περίμενε κανέναν.