Για μια στιγμή να φύγω

Δεν έχω θελήσει ποτέ ξανά στην ζωή μου τόσο απελπισμένα μια φυγή.
Άτακτη και στα κλεφτά, στις μύτες των ποδιών, μην το μυριστούν οι υποχρεώσεις και με κλειδώσουν πάλι στο κλουβί μου.

Και ξέρεις ποιο είναι το οξύμωρο;
Πάντα τους δίκαζα αυτούς που έφευγαν.
Η ετυμηγορία μου αμείλικτη.
Δειλοί και φυγόπονοι έγραφε το χαρτί μου.
Και ποινή μου, η άπλετη περιφρόνηση.

Για δέστε τώρα μιαν αναμάρτητη που θέλει να ταχτεί με τους φυγάδες.
Με αυτούς που τα παράτησαν γιατί το πολύ έγινε ξαφνικά ανυπόφορο.

Ναι να φύγω, μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ.
Λες και έχει κατακλύσει το μυαλό μου μια παρανοϊκή μανία καταδίωξης.
Και οι τοίχοι κλείνουν, στενεύουν τα όρια και οι αναπνοές βγαίνουν κοφτές και δύσκολες.

Ένα λεπτό ήθελα μόνο, απόλυτης ηρεμίας.
Με τα φώτα κλειστά και τον υπολογιστή μου θρύψαλα στο πάτωμα.
Το κινητό απενεργοποιημένο, να μην ξαναχτυπήσει η κλήση της πραγματικότητας.
Μα υπάρχουν εκκρεμότητες και εξελίξεις που τρέχουν, κι εσύ έχεις υποχρεώσεις.

Δεν την γουστάρω αυτή την λέξη. Κρύβει μια πλαστική σοβαροφάνεια κι εγώ είμαι ανώριμη και μικρή για όλα τα μεγάλα.

Μετά πεισμώνω, και λέω πως θα τα καταφέρω, γιατί μόνο έτσι πρέπει να γίνεται.
Κάνω ένα βήμα μπροστά, και στέκομαι να με θαυμάσω.
"Για δες", δεν πέσαμε ακόμη γκρινιάζω στον βουρκωμένο μου εαυτό.
Μετά λυγίζω, σπάω σαν να μην υπάρχει δύναμη να με κρατήσει.
Και τότε γράφω. Γράφω ασύνδετα, ωμά.
Προσθέτω κι άλλο ένα ρούχο στην βαλίτσα.

Αυτή τη βαλίτσα που όλο λέει να ταξιδέψει, μα τελικά μένει να σκονίζεται στους ίδιους τέσσερις τοίχους.
Δεν έφυγα ούτε απόψε.
Ίσως αύριο.