Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ...

Είναι αυτη η αίσθηση μου μπαίνεις σπίτι ξεθεωμένος, με τα πόδια σου να μην σε κρατάνε άλλο, βαρύς απο τα τσιγάρα και τα ξίδια που κατέβασες για άλλο ένα βράδυ και έχεις ψιλοσιχαθεί τον εαυτό σου απο την βρώμα και τον καπνό.

Κάθεσαι λοιπόν, χύνεσαι μάλλον στον καναπέ, πετάς παπούτσια και καρφώνεις το ταβάνι.
Και εκεί, χωρίς λόγο, μπήγεις τα κλάματα... Κάνεις άλλο ένα και σιχαίνεσαι λίγο ακόμα τον εαυτό σου που πλέον δεν μπορεί να προβεί ούτε σε μια τυπική αντίσταση σε ότι σε καταστρέφει.

Που πήγαν τα χρόνια του λυκείου που είχες μια απόλυτη αντίληψη του κόσμου και των ανθρώπων...
Είχες όνειρα και στόχους και το μέλλον σου φάνταζε σχεδόν λαμπρό, ότι σημαίνει αυτή η γαμωλέξη, με γονείς και φίλους να σου λένε την γνωστή πίπα... εγώ πιστεύω σε σένα. Θα τα καταφέρεις.

Δες ρε μάνα μια κόρη τι καλά που τα κατάφερε.
Ζει σε ένα σπίτι 85 τετραγωνικών και της φαίνεται  άδειο και αδιάφορο τα βράδια.
Χρωστάει του πούστη τα μαθήματα στο ξακουστό αυτό και τιμημένο πολυτεχνείο που λύσσαξε να μπει και τώρα δεν πατάει.
Που ό,τι την δεν της βγαίνει το κάνει φαγητό ή ποτό και έχει φτάσει να σιχαίνεται το σώμα της από τα 20.
Που δεν μπορεί να πιάσει έναν γκόμενο να τον φιλήσει , που κρύβει λόγια, που βαριέται να πάει για καφέ ...
Καμάρωσε ρε μάνα μια κόρη γεμάτη απωθημένα και  κόμπλεξ.
Τι ωραία που τα κατάφερε.  Πιο πολύ στην ζωή μου αυτό φοβόμουν. Μην απογοητεύσω τον εαυτό μου. Μην κάνω λάθος επιλογές. Οξύμωρο έτσι?

Έσβησε το τσιγάρο στο χέρι μου. Έχει μια βδομάδα τώρα που λέω ... από αύριο τέρμα οι κακές συνήθειες.
Αλλά η μαλακία ξέρεις πια είναι πάντα? Πέρα από ξίδια και καπνούς και ξενύχτια σε κωλόμπαρα, αυτό που με τρώει, με σαπίζει από μέσα είσαι εσύ. Αυτή η αρρωστημένη σχέση που δεν λέει να τελειώσει.

Που από τότε που σε γνώρισα δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ξέκοψε σου είπα χθες. Είπες δεν μπορώ.
Σαν τον διάολο που ξέρεις οτι δεν πρέπει να το βάλεις στο στόμα σου κι ανάβεις άλλο ένα.

Σκούπισα τα μάτια μου , κούρνιασα  στην γωνιά μου κι άνοιξα το ραδιόφωνο να ακούγεται μια βαβούρα...
Καμάρωσε ρε μάνα μια κόρη που μέσα σε ένα χρόνο έμαθε να φοβάται ακόμα και την σιωπή.
Την σιωπή ίσως πιο πολύ απ'όλα, γιατί εκεί κρύβονται πάντα τα πιο μεγάλα λόγια τα πιο αληθινά αυτά που σε τρυπάνε και ματώνεις.
Καλά τα καταφέραμε. Δεν θα είμαστε η γενιά των 600 ούτε η γενιά των μεταναστών ούτε της κρίσης και όλες αυτές οι πολιτικές παπαριές.

Θα είμαστε η γενιά που φοβάται να ζήσει.

Καληνύχτα Κεμάλ... αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ... καληνύχτα...