ένα τσιγάρο δρόμος

Περπατάω στην κατηφόρα για το σπίτι άλλο ένα βράδυ.

Η ώρα 1:58.

Κρύο και υγρασία.

Τη σιχαίνομαι αυτή τη γαμημένη κατηφόρα.

Στον δρόμο ούτε ψυχή.

Τα σπίτια στα πλαϊνά του δρόμου ορθώνονται άσχημα κι αυστηρά, δημιουργώντας μια υποκίτρινη σκιά που γλύφει το πεζοδρόμιο.

Κοντοστάθηκα 3 βήματα απ'το σπίτι κι έστριψα ένα τσιγάρο.

Τράβηξα μια τζούρα και πίεσα για λίγο τον εαυτό μου να αδειάσει. Να το βουλώσει αυτό το μπουρδέλο που έχω για μυαλό, να μην σκέφτομαι τίποτα.
Κενό.

Δε θα κλάψω. Όχι πάλι. Όχι αυτήν τη φορά.
Θυμώνω μόνο.

Τραβάω τον καπνό μέσα μου με μια ελπίδα να με κάψει. Να βάλει φωτιά σε ό,τι με καίει.
Μα αυτό με ζεσταίνει σαν αντάλλαγμα και μαζί με τον καπνό, χάνεται στην νύχτα και λίγη μοναξιά.

Ακάλεστη και με θράσος στέκεται κοντά σου κι ανάβει κι αυτή ένα τσιγάρο.
''Πάλι οι δυό μας'' σου λέει και σε κοιτάει με την υπεροψία του νικητή. Κι εσύ μπορείς να ξεχωρίσεις με ευκολία, το χρώμα και την υφή της.

Τραχιά και σκοτεινή, μα δε θα τη διώξεις, γιατί πάντα είναι δίπλα σου ακόμα και όταν δεν τη θέλεις, παρέα και φίλη συνεπής.

Μια αγκαλιά Αυτό μόνο.

Από αυτές που χάνεσαι, που δε νιώθεις κανένα σφίξιμο ή πίεση.
Από αυτές που για ένα μόνο δευτερόλεπτο δεν κρυώνεις, ούτε πονάς, μόνο χάνεσαι μέσα της ασφαλής από ό,τι πληγώνει.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για να κρύβομαι.

Κι εκεί που όλα δείχνουν πια στρωμένα και έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί, στην απόλυτη τάξη και ψεύτικη ισορροπία, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

Θα κλείσω για μια στιγμή τα μάτια  και όταν θα τα ξανανοίξω, όλα και πάλι θα είναι ξένα.

Βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και μαζί με αυτό, βαρυσήμαντες εριστικές δηλώσεις.
Κουρνιάζω μετά πάλι στην γωνιά μου, να γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί.

Δεν πειράζει .
Πάμε γι άλλα.