Δεν τη συμπάθησα ποτέ την Αθήνα.
Δεν είχα επαρκή δικαιολογία ούτε καμία παρελθοντική τραυματική μελό εμπειρία.
Δεν τη γούσταρα. Τελεία.
Άχρωμη, αδιάφορη, απρόσωπη, σχεδόν χυδαία μέσα στη γκρι μουντάδα της. Πόλη που αγαπάς να μισείς. Τη μίσησα για άλλη μια φορά σήμερα που, ω! τι έκπληξη, χάθηκα γι' ακόμα μια φορά μέσα στους χαοτικούς της δρόμους.
Μπες μετρό- βγες μετρό, μα τι ταλαιπωρία, σκεφτόμουν καθώς περπατούσα σκυφτή προς την έξοδο όπου και θα συναντούσα τους φίλους που είχα ήδη στήσει ένα χαλαρό μισαωράκι.
Πρέπει να βρωμάω από χιλιόμετρα Θεσσαλονίκη, υπέθεσα καθώς έπιασα τον εαυτό μου να αγριοκοιτάζει όποιο δόλιο Αθηναίο περνούσε ξυστά μέσα στον πανικό της πλατείας συντάγματος.
Τα χέρια στις τσέπες έπιασαν ένα μισοτελειωμένο στριφτό. Τζούρα και σκανάρισμα.
Δεν ξέρω τί ακριβώς ήταν αυτό που με άγγιξε.
Ήμουν μόνη μου σε μια εντελώς ξένη για μένα πλατεία.
Χιλιάδες φωτάκια παντού σε κάθε δέντρο και κολόνα. Κλισέ και αχρείαστο ίσως, μα για κάποιο λόγο μου φάνηκαν τόσο όμορφα.
Παιδάκια παντού να τρέχουν πάνω κάτω με δυο γονείς πανικόβλητους στα δυο μέτρα, μην τυχόν και τα χάσουν μέσα στην πολυκοσμία. Χαρούμενα πρόσωπα, καθαρά.
Ξαφνικά ξέχασα για λίγο τον κυνισμό μου και τράβηξα μια φωτογραφία.
Θα θέλω να θυμάμαι σκέφτηκα, τις στιγμές που ομόρφυνε έστω και για λίγο στο μυαλό μου.
Χαιρετούρες και τα σχετικά και τρεις κατεστραμένοι σεργιανίζουν τα στενά της πλάκας.
Πάλευα μέσα μου να βρω κάτι να γκρινιάξω, η μίζερη φύση μου με γρατζουνούσε επίμονα.
Δε βρήκα.
Πλακόστρωτα δρομάκια λουσμένα σε αχνό υποκίτρινο φως, χρώματα και μουσικές σε κάθε γωνίτσα.
Μια άλλη Αθήνα, ρομαντική, στρωμένη να την περπατήσεις, να την πιεις και να τη ζήσεις.
Σιγοτραγουδώντας έφτασα και πάλι στην στάση, αυτή την φορά για τον δρόμο της επιστροφής.
Χάθηκα και πάλι, μα δεν με ένοιαζε.
Θα πάρω το επόμενο φώναξα στην μιζέρια μου που αποφάσισε να το βουλώσει για τα καλά.
Χριστούγεννα στην Αθήνα. Μια άλλη Αθήνα, λίγο πιο φωτεινή, λίγο πιο ροζ.
Ίσως και να μου λείψεις, τόλμησα να σκεφτώ για ένα δευτερόλεπτο.
Να ξανάρθεις, μου ψιθύρισε μέσα από την φωτεινή πλατεία.
Τραγούδησα τον τελευταίο μου στίχο, πέταξα το τσιγάρο και ανηφόρισα προς την στάση.
Έφευγα, μα το ήξερα ήδη πως θα ξαναγυρίσω.
Δεν είχα επαρκή δικαιολογία ούτε καμία παρελθοντική τραυματική μελό εμπειρία.
Δεν τη γούσταρα. Τελεία.
Άχρωμη, αδιάφορη, απρόσωπη, σχεδόν χυδαία μέσα στη γκρι μουντάδα της. Πόλη που αγαπάς να μισείς. Τη μίσησα για άλλη μια φορά σήμερα που, ω! τι έκπληξη, χάθηκα γι' ακόμα μια φορά μέσα στους χαοτικούς της δρόμους.
Μπες μετρό- βγες μετρό, μα τι ταλαιπωρία, σκεφτόμουν καθώς περπατούσα σκυφτή προς την έξοδο όπου και θα συναντούσα τους φίλους που είχα ήδη στήσει ένα χαλαρό μισαωράκι.
Πρέπει να βρωμάω από χιλιόμετρα Θεσσαλονίκη, υπέθεσα καθώς έπιασα τον εαυτό μου να αγριοκοιτάζει όποιο δόλιο Αθηναίο περνούσε ξυστά μέσα στον πανικό της πλατείας συντάγματος.
Τα χέρια στις τσέπες έπιασαν ένα μισοτελειωμένο στριφτό. Τζούρα και σκανάρισμα.
Δεν ξέρω τί ακριβώς ήταν αυτό που με άγγιξε.
Ήμουν μόνη μου σε μια εντελώς ξένη για μένα πλατεία.
Χιλιάδες φωτάκια παντού σε κάθε δέντρο και κολόνα. Κλισέ και αχρείαστο ίσως, μα για κάποιο λόγο μου φάνηκαν τόσο όμορφα.
Παιδάκια παντού να τρέχουν πάνω κάτω με δυο γονείς πανικόβλητους στα δυο μέτρα, μην τυχόν και τα χάσουν μέσα στην πολυκοσμία. Χαρούμενα πρόσωπα, καθαρά.
Ξαφνικά ξέχασα για λίγο τον κυνισμό μου και τράβηξα μια φωτογραφία.
Θα θέλω να θυμάμαι σκέφτηκα, τις στιγμές που ομόρφυνε έστω και για λίγο στο μυαλό μου.
Χαιρετούρες και τα σχετικά και τρεις κατεστραμένοι σεργιανίζουν τα στενά της πλάκας.
Πάλευα μέσα μου να βρω κάτι να γκρινιάξω, η μίζερη φύση μου με γρατζουνούσε επίμονα.
Δε βρήκα.
Πλακόστρωτα δρομάκια λουσμένα σε αχνό υποκίτρινο φως, χρώματα και μουσικές σε κάθε γωνίτσα.
Μια άλλη Αθήνα, ρομαντική, στρωμένη να την περπατήσεις, να την πιεις και να τη ζήσεις.
Σιγοτραγουδώντας έφτασα και πάλι στην στάση, αυτή την φορά για τον δρόμο της επιστροφής.
Χάθηκα και πάλι, μα δεν με ένοιαζε.
Θα πάρω το επόμενο φώναξα στην μιζέρια μου που αποφάσισε να το βουλώσει για τα καλά.
Χριστούγεννα στην Αθήνα. Μια άλλη Αθήνα, λίγο πιο φωτεινή, λίγο πιο ροζ.
Ίσως και να μου λείψεις, τόλμησα να σκεφτώ για ένα δευτερόλεπτο.
Να ξανάρθεις, μου ψιθύρισε μέσα από την φωτεινή πλατεία.
Τραγούδησα τον τελευταίο μου στίχο, πέταξα το τσιγάρο και ανηφόρισα προς την στάση.
Έφευγα, μα το ήξερα ήδη πως θα ξαναγυρίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Και για πες...