Ήρθα να σου πω πως φτάνει.
Φτάνει πια να κατεβάζεις τα μάτια σου στο πάτωμα. Ξέρεις είναι αστείο να κάθεσαι να κλαις για κάτι που τελείωσε.
Η ζωή προχωράει. Να τη στέκεται μπροστά σου, πως γίνεται να μην τη βλέπεις!
Είναι στον αέρα που παγωμένος σου ξηραίνει τα χέρια. Μην τα βάλεις πάλι στην τσέπη σου. Άστον να σε ταξιδέψει. Φέρνει μαζί του μπαχαρικά απ' τις Ινδίες και σκόνη απ' την Αφρική. Φέρνει μνήμες, να σαν εκείνα τα καράβια που φαίνονται στον ορίζοντα. Δες τι όμορφα που είναι έτσι με τα φώτα τους να τρέμουν στο νερό. Στολίδια της θάλασσας, μυστήρια και μαγικά, θα φύγουν για κάποιον τόπο για να γυρίσουν μετά και πάλι εδώ.
Δες τον ουρανό που ξαφνικά αγρίεψε, θέριεψε στο γκρίζο του. Σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι μπροστά στο ατελείωτο σύμπαν.
Κοίτα τα παιδιά που τρέχουν και γελούν παιχνιδιάρικα κρατώντας το χέρι των γονιών τους. Ένα τόσο δα μικρό χεράκι, σχεδόν γυάλινο, δες πως ρουφάει τη ζωή.
Δες την καύτρα του τσιγάρου σου πως καίει σαν τις πιο βαθιές σου επιθυμίες.
Δες διάολε, κοίτα! Κοίτα!
Μην κλείνεις τα μάτια σου. Μην αφήνεις τόσα θαύματα να περνάνε δίπλα σου χωρίς να τα ακουμπήσεις. Δες τον τρελό αυτό κόσμο πως αλλάζει συνεχώς, δες πόση πλάκα έχει να τον ανακαλύπτεις.
Δεν έχουμε μάθει να κοιτάμε οι άνθρωποι και γέμισε ο κόσμος μοναξιά.
Δες για να δω μετά κι εγώ μέσα στα μάτια σου, μια ευτυχία που χωράει στο χαμόγελο σου.
Το χαμόγελο που συμπληρώνει με απόλυτη αρμονία αυτόν τον τρελό τρελό και όμορφο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Και για πες...