Ώρα: 6:22
Ξίδια: 4 ρακές
Σημείο ενδιαφέροντος : κρεβάτι
Τσιγάρα: αμέτρητα
Σέρνομαι στο δρομάκι κοντά στην στάση για άλλο ένα πρωί. Χαράζει πλέον, δειλά όμως ίσα ίσα για να σβήσουν τα φώτα της πόλης. Κι εγώ πάλι ξύπνια. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα πριν τις 6 το χάραμα. Σαν απο καιρό να έχει αντιστραφεί η ρουτίνα μου και το μυαλό δεν συνεργάζεται πριν δύσει ο ήλιος. Κοιτάω για λίγο γύρω μου ,τον κόσμο που ξεκινάει την μέρα του.
Η πόλη μοιάζει σαν τραγούδι που έχεις ξεχάσει στην σίγαση και σταδιακά δυναμώνει σε μια προσπάθεια να ακουστούν οι μελωδίες του. Και όλοι μόνοι. Ένας υπάλληλος κλείνει ταμείο βρίζοντας την τύχη του για το χώσιμο που του έκαναν. Μια κυρία περπατάει βιαστική , ντυμένη στην πένα για τις πρωινές τις εργασίες. Άλλοι πάλι, καληνυχτίζονται για να πάνε να πεθάνουν ήσυχα στο σπίτι τους αγκαλιά με το αλκοόλ και τους καπνούς που κατεβάσανε. Βράδυ Σαββάτου σε ξημέρωμα Κυριακής. Πολλοί μόνοι άνθρωποι, μαζί κι εγώ , σε παράλληλες πορείες και σκυφτά κεφάλια.
Γιατί άραγε την νύχτα ειναι όλα πιο εύκολα?
Λες και το σκοτάδι είναι άλλοθι για όλα αυτά που δεν τολμάς να κάνεις κάτω από το φως της μέρας.
Είναι λες και όλα επιτρέπονται , συμφωνία μυστική που έχουμε δώσει όλα τα ψυχάκια μεταξύ μας.
Το αλκοόλ ρέει καλύτερα, τα τσιγάρα πίνονται ευκολότερα , τα βλέμματα ανταλλάσονται με υποσχέσεις.
Η νύχτα έκρυβε από πάντα μια αλητεία. Ίσως γιατί όταν τα μάτια σου σε γελούν , οι αισθήσεις σου χτυπάνε κόκκινο και επικεντρώνονται σε αυτά που την μέρα καταφέρνεις και ξεγελάς.
Γι αυτό την νύχτα δεν περπατάμε μόνοι μας. Μην τυχόν και μας βρουν τα πάθη μας, τα θέλω μας, όλα αυτά τα ανείπωτα λόγια και μας πνίξουν.
Μου είχε πει κάποτε ένας φίλος πως τις μέρες μας τις ξοδεύουμε έτσι ανούσια με όποιον τύχει και ποτέ δεν το ψειρίζουμε πάρα πολύ. Αλλά την νύχτα, τότε καταλαβαίνεις που πραγματικά θέλεις να βρίσκεσαι .
Η ερώτηση όμως παραμένει . Αν ό,τι κατακάθι συναισθήματος μας έχει απομείνει, μπερδεύεται μόνο με το μαύρο της νύχτας, μπορούμε να περάσουμε όλη μας την ζωή με κατεβασμένα παντζούρια στο φως της μέρας?
καληνύχτα. πήγε κιόλας 7.
Ξίδια: 4 ρακές
Σημείο ενδιαφέροντος : κρεβάτι
Τσιγάρα: αμέτρητα
Σέρνομαι στο δρομάκι κοντά στην στάση για άλλο ένα πρωί. Χαράζει πλέον, δειλά όμως ίσα ίσα για να σβήσουν τα φώτα της πόλης. Κι εγώ πάλι ξύπνια. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα πριν τις 6 το χάραμα. Σαν απο καιρό να έχει αντιστραφεί η ρουτίνα μου και το μυαλό δεν συνεργάζεται πριν δύσει ο ήλιος. Κοιτάω για λίγο γύρω μου ,τον κόσμο που ξεκινάει την μέρα του.
Η πόλη μοιάζει σαν τραγούδι που έχεις ξεχάσει στην σίγαση και σταδιακά δυναμώνει σε μια προσπάθεια να ακουστούν οι μελωδίες του. Και όλοι μόνοι. Ένας υπάλληλος κλείνει ταμείο βρίζοντας την τύχη του για το χώσιμο που του έκαναν. Μια κυρία περπατάει βιαστική , ντυμένη στην πένα για τις πρωινές τις εργασίες. Άλλοι πάλι, καληνυχτίζονται για να πάνε να πεθάνουν ήσυχα στο σπίτι τους αγκαλιά με το αλκοόλ και τους καπνούς που κατεβάσανε. Βράδυ Σαββάτου σε ξημέρωμα Κυριακής. Πολλοί μόνοι άνθρωποι, μαζί κι εγώ , σε παράλληλες πορείες και σκυφτά κεφάλια.
Γιατί άραγε την νύχτα ειναι όλα πιο εύκολα?
Λες και το σκοτάδι είναι άλλοθι για όλα αυτά που δεν τολμάς να κάνεις κάτω από το φως της μέρας.
Είναι λες και όλα επιτρέπονται , συμφωνία μυστική που έχουμε δώσει όλα τα ψυχάκια μεταξύ μας.
Το αλκοόλ ρέει καλύτερα, τα τσιγάρα πίνονται ευκολότερα , τα βλέμματα ανταλλάσονται με υποσχέσεις.
Η νύχτα έκρυβε από πάντα μια αλητεία. Ίσως γιατί όταν τα μάτια σου σε γελούν , οι αισθήσεις σου χτυπάνε κόκκινο και επικεντρώνονται σε αυτά που την μέρα καταφέρνεις και ξεγελάς.
Γι αυτό την νύχτα δεν περπατάμε μόνοι μας. Μην τυχόν και μας βρουν τα πάθη μας, τα θέλω μας, όλα αυτά τα ανείπωτα λόγια και μας πνίξουν.
Μου είχε πει κάποτε ένας φίλος πως τις μέρες μας τις ξοδεύουμε έτσι ανούσια με όποιον τύχει και ποτέ δεν το ψειρίζουμε πάρα πολύ. Αλλά την νύχτα, τότε καταλαβαίνεις που πραγματικά θέλεις να βρίσκεσαι .
Η ερώτηση όμως παραμένει . Αν ό,τι κατακάθι συναισθήματος μας έχει απομείνει, μπερδεύεται μόνο με το μαύρο της νύχτας, μπορούμε να περάσουμε όλη μας την ζωή με κατεβασμένα παντζούρια στο φως της μέρας?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Και για πες...