Ανώνυμο.

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Πρέπει ίσως να βρω όμορφες λέξεις και προτάσεις θεμιτές και συγκρατημένες ,έτσι όπως πάντα ήθελες κι εμένα.
Κι αφού τα γράψω ''ορθά και με τον νόμο'' ,να τα ξαναδιαβάσω μην τυχόν και έχω ορθογραφικό ή μια παραπάνω λέξη. Όλα σε τάξη κατ'επανάληψην όλα συγυρισμένα όπως το αψεγάδιαστο σπίτι σου.

Αν ποτέ με άκουγες να βρίζω ή να φωνάζω, μου έλεγες να σωπαίνω, γιατι δεν ήταν πρέποντα αυτά για κορίτσι πράμα. Κι όταν  έκλαιγα και πνιγόμουν , με άφηνες με κλειστή την πόρτα γιατί την φασαρία δεν την σήκωνε η κράση σου. Κι εγώ έγραφα και έγραφα , έσκιζα χαρτιά τσαλακώνοντας τα με μανία γεμίζοντας τετράδια με γραμμές που ποτέ σου δεν ήθελα να δεις μην τυχόν και καταλάβεις ποια είμαι.

Θα ήθελα έτσι μια φορά να κάτσουμε οι δυό μας. Να σου πω τι φοβάμαι τι ονειρεύομαι κι εσύ απλά να ακούσεις. Έτσι για μια μόνο φορά να ακούσεις χωρίς το βλέμμα της απογοήτευσης που τόσο έχω παραστρατήσει από τον δρόμο που ήθελες. Να μην κάνεις καμία προσπάθεια να με αποδεχθείς ούτε και να με συγχωρήσεις , απλά να μάθεις ποια είμαι χωρίς καλά καλά να ξέρω ούτε εγώ. Να γνωριστούμε απτην αρχή χωρίς ψέματα και βιτρίνες.

Φοβάμαι πως πια δεν σώζεται.. Ίσως γιατί η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει και έχει γίνει πια μα θάλασσα από λάθη και χαμένες στιγμές. Έχει καταπιεί  την στεριά που κάποτε πατούσαμε και οι δυο με στέρεο βήμα,και τώρα απλά κουράστηκα να κολυμπάω. Και δεν μου έμαθες ποτέ να κολυμπάω. Με άφησες απλά να σε βλέπω.

Ίσως και να πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη.
Συγνώμη που δεν είμαι αυτό που θες.
Συγνώμη που δεν κατάφερα να σε κάνω να νιώσεις περηφάνια
Συγνώμη για τα λάθη μου και την ζωή μου που δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό που ως πλάνο ύφαινες τόσα χρόνια.
Μα πάνω απ'όλα συγνώμη που δεν σ'αγαπάω έτσι όπως εσύ το περιμένεις.

Βούρκωσα για λίγο και άφησα το πληκτρολόγιο στην άκρη.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα βουρκώνω.
Όλη μου την ζωή θα έδινα για ένα σου βλέμμα καθαρής και πλήρους αποδοχής.

Μακάρι να ήμουν αυτό που θες.
Η τέλεια κόρη με τους σωστούς φίλους, την απόλυτη συνοχή και  λαμπρή σταδιοδρομία.
Μα είμαι απλά εγώ.
Σπασμένη και γεμάτη σημάδια με τα λάθη μου και τα σωστά μου, ατελής και παράξενη.
Κι αν εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ να ζήσεις με αυτό , τότε ίσως κι εγώ κάποια στιγμή καταφέρω να μην στο κρύβω.