ΚΛΕΙΣΤΟΝ λόγω ανακαίνισης.

Νομίζω πως αυτό που το πυροδοτεί είναι μια στιγμή.
Μια στιγμή που φλιπάρει το μυαλό , που γυρνάει ο κόσμος τούμπα και ξαφνικά δεν μπορείς ούτε να αναπνεύσεις χωρίς να ζορίζεσαι.
Δεν σε χωράει το σπίτι σου και ο συνδρομητής που μπορεί να καλέσατε έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο. Παρακαλώ μην καλέσετε αργότερα.

Κλείνεις και κλείνεσαι λοιπόν σαν να κάνει φορμάτ το σύστημα , σαν να φούλαρε ο σκληρός από σκέψεις και συναισθήματα και εσύ στέκεσαι έτσι , ανήμπορος να οργανωθείς στην οποιαδήποτε λογική του πράγματος.

Ανάβεις κι ένα τσιγάρο, κλείνεις και τα φώτα και περιμένεις.
Τι όμως?
Αρχικώς να επανέλθει η αναπνοή σου.
Κουλουριάζεσαι στο πάτωμα , τερματίζεις και τα ντεσιμπέλ στο ραδιόφωνο και το αφήνεις να σου κάνει παρέα , λίγη και διακριτική.

Θες να σηκωθείς και να πάρεις ένα τηλέφωνο. Και να βγεις λίγο το σκέφτεσαι αλλά είναι λες και σου σφήνωσαν  τσιμέντο στα πόδια και το πιο μικρό σου βήμα απαιτεί όλη σου την ενέργεια.

Δεν θέλεις  να μιλήσεις. Αγκαλιά ζητάς σαν πρεζάκι που του στέρησαν την δόση του.

Εκεί στο πάτωμα με τα λόγια να αιωρούνται , μιας που πολλές φορές δεν έχουν τίποτα να δείξουν.
Η πόρτα όμως δεν θα χτυπήσει .
Θα τελειώσεις το τσιγάρο σου , θα τελειώσεις κι εσένα , κι από αύριο, ίσως και λίγο αργότερα, μπορεί να ξαναπερπατήσεις.

Απλά κοίτα μήπως κάθε φορά... κουτσαίνεις λίγο παραπάνω.