πες μου τι άλλο φοβάσαι

Που λες υπήρξε πάλι συνάντηση των γνωστών πλυν καμμένων και κατεστραμένων.
Υπήρξε και το απαραίτητο κρασί-ουζο-τσίπουρο -οτιαλκοολβρήκαμενακατεβάσουμε οπότε όπως καταλαβαίνεις τέθηκε η ερώτηση.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος?

Σιωπή στο ακροατήριο.
Κοίταξα λίγο κλεφτά τις φάτσες γύρω μου.

Άβολη στιγμή, που επιλέγεις αν θα βγάλεις τα εσώψυχά σου μαζί με μια βαθιά τζούρα για κουράγιο, ή απλά σιωπείς , άλλη μια φορά , με το βλέμμα στο πάτωμα και το μυαλό να τρέχει.

Τί είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο.
Είναι ένα συναίσθημα?
Μια κατάσταση ή απλά μια στιγμή, μια μικρή μόνο στιγμούλα συνειδητοποίησης.

-Εγώ φοβάμαι μην ξυπνήσω μια μέρα και απλά η ζωή που έχω ζήσει δεν είναι αυτό που ήθελα.
Φοβάμαι μια μεγάλη ροζ φούσκα που θα σκάσει με μεγάλο κρότο και θα με αφήσει με τίποτα άλλο παρά κλεμμένες στιγμές που δεν επέλεξα εγώ να ζήσω, απλά συνέβησαν.

Μια ζωή κλεμμένη . Με ιδέες άλλων, με ηθική και αρχές που νόμιζες εσύ ότι διαθέτεις και δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κοινωνικά απομεινάρια , σκουπίδια μιας σούπας που μας έχουν πουλήσει για κάτι πολύτιμο που πρέπει να ακολουθούμε ευλαβικά και σε πλήρη τάξη.

-Φοβάμαι μήπως μείνω μόνη μου.

Μοναξιά λοιπόν. Φτιάχνουμε μια καθημερινότητα, χτίζουμε αναμνήσεις και συναισθήματα βασισμένα σε άλλους. Δινόμαστε και δίνουμε, ολικά καμιά φορά, καμιά φορά λιγότερο, και ελπίζουμε ότι θα μείνουν να μοιραστούν την σκοτεινιά αυτή μαζί μας. Πολλοί άνθρωποι μόνοι που παλεύουν να αφήσουν λίγο πίσω τους την ανασφάλεια της απόλυτης ελευθερίας. Γιατί η μοναξιά θυμίζει λίγο διαβατάρικο πουλί που ταξιδεύει από βορρά σε νότο όταν πιάσουν τα πρώτα κρύα. Μπορείς πάντα να επιλέξεις ένα θερμότερο κλίμα , αλλά ίσως και το κρύο να μην φαντάζει τόσο αφόρητο αν έχεις μια αγκαλιά να σε κρατήσει όταν τρέμεις.

-Φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι ως τα μεγαλύτερα όνειρά μου.

΄Φτιάχνουμε όνειρα από τότε σχεδόν θυμόμαστε τι είναι αναπνοή. Τα πλάθουμε, τα σμιλεύουμε , τα λειαίνουμε και τα κλείνουμε  βαθιά μέσα μας με την ελπίδα ότι μια μέρα θα είμαστε αρκετά δυνατοί να τα κυνηγήσουμε. Μερικά μεγαλώνουν όμως τόσο πολύ που γίνονται κομμάτι του εαυτού μας. Δεν ξεχωρίζουμε πια , σαν να ενώθηκαν σε μια προσπάθεια ταυτοποίησης του ποιοι ήμασταν, του τι θέλουμε να γίνουμε, του τι ίσως μπορέσουμε κάποτε να καταφέρουμε. Κι όμως από πάντα μας προέτρεπαν να ονειρευόμαστε χωρίς ποτέ κανείς να μας ενημερώσει για το πόσο μπορεί να μας διαλύσουν αν δεν βγουν ποτέ αληθινά.

Φόβοι. Φόβοι για το  μέλλον, το παρελθόν , για λόγια ανείπωτα, για ευκαιρίες χαμένες, για στιγμές κλεμμένες και στόχους που δεν ξέραμε πως να συμμαδέψουμε.
Φόβοι που καμιά φορά συζητάς με ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο, σε μια προσπάθεια να τους ξορκίσεις έστω και για λίγο .
Μπορούμε όμως ποτέ να τους διώξουμε πέρα από μας?
Ή μήπως θα ήταν απλά πιο βολικό και εύκολο να τους αγκαλιάσουμε σφιχτά , να τους αγαπήσουμε ως τμήμα του ποιοί ήμαστε τελικά.
Μας καθορίζουν?
 Ή αν τελικά μπορούμε να τους ξορκίσουμε, πως είμαστε τόσο σίγουροι πως θα ήμαστε καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας χωρίς αυτους?

Απάντηση δεν έχω. Ούτε εγώ.
Ίσως όμως αυτό να είναι το ομορφότερο κομμάτι.
Άλλωστε ο φόβος είναι γοητευτικός αν επιλέξεις να τον δεις ως πρόκληση.
Και να τον αντιμετωπίσεις ως ευκαιρία.
Όχι για να δείξεις ότι είσαι πιο δυνατός, αλλά για να ζήσεις μια ζωή που δεν θα είναι πνιγμένη
σε ότι σε κάνει να σφίγγεις λίγο παραπάνω το μαξιλάρι το βράδυ.