Φθινοπώριασε που λες. Βγήκαν και οι φούτερ μαζί με τα κασκόλ, άρχισαν και οι ζεστοί καφέδες.
Νυχτώνει πια απ'τις 7 , και το βράδυ χρειάζεσαι κουβέρτα.
Κάπως έτσι κι εγώ σήμερα με τον ζεστό μου τον καφέ, τον φίλο Παυλίδη να μουρμουρίζει στίχους και το μυαλό οπουδήποτε αλλού εκτός της δουλειάς.
Η τελευταία βδομάδα νομίζω έφυγε σε μια ανάσα.
Έντονη και περίεργη μου άφησε , εκτός από κούραση και ξενύχτια, μια διάθεση για αλλαγή.
Λες και ξαφνικά η ρουτίνα μου , που τόσο αγαπάω να μισώ, δεν υπήρχε σαν επιλογή.
Ψυχαναγκαστική αισιοδοξία των καλεσμένων μου ίσως, οι οποίοι υποστήριζαν με πάθος όλα αυτά που εγώ τόσο καιρό φοβόμουν να πιστέψω και να προσπαθήσω.
Είναι και το άλλο, που όταν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που πιστεύει σε σένα, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις. Σου ανοίγει το μυαλό η τρίτη άποψη, σε κάνει να σκεφτείς έξω απ'τα όρια σου, και να δεις τον εαυτό σου μέσα από μια πιο αντικειμενική σκοπιά.
Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργες ιστορίες. Όταν αγαπάμε ή αγαπιόμαστε ,αμφιβάλλουμε για τα ειπωμένα και υποθέτουμε σχεδόν πάντα λάθος για τα ανείπωτα.
Φαύλος κύκλος λοιπόν, όπου κανείς δεν λέει αυτό που σκέφτεται , και κανείς δεν πιστεύει αυτό που ακούει.
Στην δεκαετία των 20 είχα διαβάσει κάπου, ο άνθρωπος νοιώθει πιο έτοιμος και σίγουρος από ποτέ, γι αυτό και τα λάθη ή τα σωστά του είναι περισσότερο πιθανό να καθορίσουν την ζωή του.
Νομίζω η έρευνα πιο μακρυά απ'την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται.
Τα -φοβάμαι- που έχω πει ή έχω ακούσει την τελευταία βδομάδα σίγουρα είναι πιο πολλά απ'τις καλημέρες.
Είναι ίσως γιατί στα 20 νομίζεις πως είσαι ένας μικρός Θεός και όσα λάθη και αν κάνεις θα καταφέρεις να τα διορθώσεις εγκαίρως.
Εγκαίρως και εν καιρώ , στην ζωή που απλώνεται μπροστά σου, μέσα σε ένα -λίγο ακόμα-.
Πολλές μεγάλες και πληγωμένες καρδιές , με ένα παράπονο που ποτέ δεν κατάλαβαν την σκληρότητα του κόσμου και επέλεξαν να ζουν σε μια δική τους νιρβάνα. Έναν μικρόκοσμο όπου πάντα υπάρχει λίγος ακόμα χρόνος.
Και κάπου εδώ τελείωσε ο καφές μου μαζί με την συνοχή στην σκέψη μου. Ίσως συνεχίσω αργότερα. Ίσως πάλι και όχι.
Αφού λοιπόν ξεχάστηκα , μουρμουρίζει ο φίλος Παύλος , κι εγώ δεν βρίσκω κάτι έξυπνο να γράψω. Θα απολαύσω λοιπόν την τελευταία μου γουλιά , μαζί με το τραγούδι του θέτοντας μόνο μια ερώτηση σε σένα που δεν κυνηγάς τα όνειρά σου.
Γιατί είσαι ακόμα στον καναπέ σου?
Νυχτώνει πια απ'τις 7 , και το βράδυ χρειάζεσαι κουβέρτα.
Κάπως έτσι κι εγώ σήμερα με τον ζεστό μου τον καφέ, τον φίλο Παυλίδη να μουρμουρίζει στίχους και το μυαλό οπουδήποτε αλλού εκτός της δουλειάς.
Η τελευταία βδομάδα νομίζω έφυγε σε μια ανάσα.
Έντονη και περίεργη μου άφησε , εκτός από κούραση και ξενύχτια, μια διάθεση για αλλαγή.
Λες και ξαφνικά η ρουτίνα μου , που τόσο αγαπάω να μισώ, δεν υπήρχε σαν επιλογή.
Ψυχαναγκαστική αισιοδοξία των καλεσμένων μου ίσως, οι οποίοι υποστήριζαν με πάθος όλα αυτά που εγώ τόσο καιρό φοβόμουν να πιστέψω και να προσπαθήσω.
Είναι και το άλλο, που όταν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που πιστεύει σε σένα, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις. Σου ανοίγει το μυαλό η τρίτη άποψη, σε κάνει να σκεφτείς έξω απ'τα όρια σου, και να δεις τον εαυτό σου μέσα από μια πιο αντικειμενική σκοπιά.
Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργες ιστορίες. Όταν αγαπάμε ή αγαπιόμαστε ,αμφιβάλλουμε για τα ειπωμένα και υποθέτουμε σχεδόν πάντα λάθος για τα ανείπωτα.
Φαύλος κύκλος λοιπόν, όπου κανείς δεν λέει αυτό που σκέφτεται , και κανείς δεν πιστεύει αυτό που ακούει.
Στην δεκαετία των 20 είχα διαβάσει κάπου, ο άνθρωπος νοιώθει πιο έτοιμος και σίγουρος από ποτέ, γι αυτό και τα λάθη ή τα σωστά του είναι περισσότερο πιθανό να καθορίσουν την ζωή του.
Νομίζω η έρευνα πιο μακρυά απ'την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται.
Τα -φοβάμαι- που έχω πει ή έχω ακούσει την τελευταία βδομάδα σίγουρα είναι πιο πολλά απ'τις καλημέρες.
Είναι ίσως γιατί στα 20 νομίζεις πως είσαι ένας μικρός Θεός και όσα λάθη και αν κάνεις θα καταφέρεις να τα διορθώσεις εγκαίρως.
Εγκαίρως και εν καιρώ , στην ζωή που απλώνεται μπροστά σου, μέσα σε ένα -λίγο ακόμα-.
Πολλές μεγάλες και πληγωμένες καρδιές , με ένα παράπονο που ποτέ δεν κατάλαβαν την σκληρότητα του κόσμου και επέλεξαν να ζουν σε μια δική τους νιρβάνα. Έναν μικρόκοσμο όπου πάντα υπάρχει λίγος ακόμα χρόνος.
Και κάπου εδώ τελείωσε ο καφές μου μαζί με την συνοχή στην σκέψη μου. Ίσως συνεχίσω αργότερα. Ίσως πάλι και όχι.
Αφού λοιπόν ξεχάστηκα , μουρμουρίζει ο φίλος Παύλος , κι εγώ δεν βρίσκω κάτι έξυπνο να γράψω. Θα απολαύσω λοιπόν την τελευταία μου γουλιά , μαζί με το τραγούδι του θέτοντας μόνο μια ερώτηση σε σένα που δεν κυνηγάς τα όνειρά σου.
Γιατί είσαι ακόμα στον καναπέ σου?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Και για πες...