σε μια σειρά

Παρασκευή βράδυ. Διάθεση για έξω υπό το μηδέν και μια κούπα ζεστό τσάι στο χέρι.
Τα φώτα χαμηλωμένα όπως πάντα, και το τσιγάρο στο τασάκι.
Που και που κάνει έναν ήχο το κινητό, σαν θόρυβος που ενοχλεί την απόλυτη τάξη του χώρου.
Απόψε δεν θα σηκώσω τηλέφωνα.

Κάνω μια γύρα στο απόλυτα τακτοποιημένο ,μετά από πολύ καιρό, σπίτι μου.  Μοιάζουν όλα να είναι τοποθετημένα με σκέψη , τίποτα στην τύχη τίποτα αφημένο έτσι απλά .
Αλήθεια γιατί επιμένουμε στην πλήρη τάξη αφού μας είναι τόσο δύσκολο να την διατηρήσουμε?
Αν το σκεφτείς , χρειάζεσαι χρόνο και ενέργεια για να φτιάξεις μια απόλυτη συμμετρία και ομοιομορφία την οποία μπορείς να διαλύσεις σε λίγα μόνο λεπτά.

Ίσως γιατί ένα συμμαζεμένο και ''τακτικό'' σπίτι , προμηνύει μια εξίσου συμμαζεμένη και τακτική ζωή.  Ίσως γιατί όταν τα πράγματα είναι στο  πάτωμα, ένα κουβάρι μπλεγμένο με την σκόνη της πόλης , δεν θυμάσαι πια τι θέλεις να μαζέψεις , και τι είναι αυτό που δεν σε νοιάζει αν είναι πεταμένο σε μια άκρη. Ενώ όταν όλα μπουν σε μια σειρά, μπορείς να διαλέξεις τί είναι αυτό που τελικά θέλεις να κρατήσεις, να διώξεις, να κρύψεις σε ένα συρτάρι. 'Ισως γιατί ένα χαοτικό σπίτι , σημαίνει και μια μπερδεμένη ψυχή.

Τα συμμαζεμένα σπίτια πάντα μου φαίνονταν άδεια. Βγαλμένα μέσα από σελίδες περιοδικού , χωρίς σημάδι παρουσίας , κρύα και απόμακρα. Είναι σαν την γυναίκα με το κόκκινο κραγιόν , που βάζει για να κρύψει την δίψα των χειλιών της. Όλα στην εντέλεια λοιπόν κι όλα συμμαζεμένα, μα άψυχα και ξένα. Ίσως ένα αποτσίγαρο και λίγη στάχτη θα φανερώσουν πως κάποιος για λίγο πέρασε , να τσαλακώσει λίγο την ομορφιά της τελειότητας.

Κι όταν αυτή η στιγμή περάσει και αδειάσει πάλι το τασάκι, θα μείνει μια αίσθηση καπνού, ίσα που να θυμίσει πως στο σκοτάδι όλα φαίνονται το ίδιο.