Αν

Σήμερα μου ζήτησαν να σε περιγράψω.
Σκάλωσα λίγο σαν να μου ζητούσαν να περιγράψω την μυρωδιά του νερού.
Σε έφερα στο μυαλό μου, να σκαλίσω το περίγραμμά σου, να σε αποτυπώσω.
Και τότε απάντησα.

Αν ήταν τραγούδι θα ήταν σέρτικο.
Βαρύ και μπερδεμένο. Που  κλαίει με το φλάουτο και  γελάει με την κιθάρα.

Αν  ήταν χρώμα θα ήταν το μαύρο.
 Σκοτεινό και μυστήριο και απλωμένο να σε τρομάζει.

Αν ήταν ώρα θα ήταν χάραμα. Μαζί με τους αλήτες που παραπατάνε μεθυσμένοι και έναν ήλιο που ντουετάρει δειλά με το σκοτάδι σε έναν αμφίβολο ουρανό.

Αν ήταν  συνήθεια θα ήταν τσιγάρο. Που αν το αρχίσεις το ζητάς κάθε μέρα και λίγο παραπάνω.
Που σε ζαλίζει όταν το τραβάς στα σωθικά σου κι αν δεν προσέξεις καίγεσαι..

Αν ήταν λουλούδι θα ήταν μαυροδάφνη.
Που σε μεγάλη ποσότητα είναι δηλητηριώδης μα το κρασί που βγάζει δεν συγκρίνεται με κανένα.

Αν ήταν λέξη θα ήταν το αλλόκοτο. Που δεν το κατανοείς πλήρως αλλά που έχει μια δική του μοναδική ομορφιά που σε τραβάει να το κοιτάξεις λίγο ακόμα, για να δεις πιο μέσα.

Αν ήταν κίνηση θα ήταν βλέμμα. Αυτό που για μια στιγμή τα φανερώνει όλα και μετά χάνεται πάλι σε έναν κόσμο άλλο δικό του ανεξερεύνητο.

Αν ήταν εποχή θα ήταν το φθινόπωρο. Θολή και μπερδεμένη  με βροχές ξαφνικές, άγριες με που και που γλυκές λιακάδες...