Μια φορά κι έναν καιρό που λες ήταν ένα κοριτσάκι. Ρομαντικό και αθώο , όμορφο δεν το έλεγες, γλυκό λόγω παιδικότητας που ζούσε μες το ροζ και την ζάχαρη. Έπλαθε σενάρια με τα παιχνίδια της και πίστευε σε έναν κόσμο ιδανικό όπου ο βάτραχος γίνονταν πρίγκιπας, σε μια ζωή ευτυχισμένη με την πριγκίπισσα στο κάστρο τους.
Μεγάλωνε έτσι λοιπόν το κοριτσάκι, με μια μαμά που την φύλαγε καλά μες τα παραμύθια μην τυχόν και δει την ασχήμια του κόσμου και τρομάξει. Σχολείο ιδιωτικό, ζωή προγραμματισμένη με αγγλικά και ενόργανη ύπνο στις 9 και τηλεόραση μια ώρα. Πέρασε έτσι το δημοτικό χωρίς να πολυκαταλαβαίνει πόσο μόνη ήταν, άλλωστε τί ήξερε από αυτά... μικρή ήταν όπως της έλεγαν πάντα οι ''μεγάλοι''.
Ήρθε κάπως έτσι το γυμνάσιο και μαζί με αυτό η εφηβεία. Πάνε τα παραμύθια και οι πριγγίπισες. Τώρα έπρεπε να ακούει ροκ, να φοράει μαύρα και να μεθάει με μπριζερς καρπούζι. Που και που στα κλεφτά έπαιζε ένας χατζηγιάννης αλλά ποτέ δεν παραδέχτηκε αυτό της το ατόπημα. ΄Αλλαξε και σχολείο και γειτονιά. Ζούσε πια στο εξωτικό Πλαγιάρι που τόσο μίσησε και ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσε να αποδεχτεί. Μεγαλύτερος εχθρός της η μάνα της και όλος ο κόσμος που δεν την καταλάβαινε χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να εξηγήσει. Αισθήσεις στο κόκκινο και αμφισβήτηση των πάντων.
Και κάπου εκεί ήρθε και ο έρωτας. Δειλός και κούφιος μα αγνός και τόσο μα τόσο όμορφος. Ίσως και να πίστευε ακόμη στα παραμύθια με ανόητα σ'αγαπώ και υποσχέσεις στα 14. Αυτές που λες θα κρατήσουν για πάντα μα χάνονται μόλις ξημερώσει.
Περάσαν τα χρόνια φιλίες και έρωτες πήγαν ήρθαν και χάθηκαν με το κοριτσάκι μας να γίνεται γυναίκα. Μικρή όμως όπως ήταν και ασμίλευτη της πέσανε βαριά τόσα συναισθήματα. .Έγινε τότε απόλυτη που λες και έφτιαξε κανόνες, θεωρίες που έχτιζαν τούβλο τούβλο τα τείχη που την προστάτευαν απ'το πολύ του κόσμου. Δεν άντεχαν οι άνθρωποι κοντά της, έφευγαν ένας ένας και εκείνη απλά στεκότανε και τους περιφρονούσε. Δεν καταλαβαίνετε εσείς. Κάπως έτσι έδιωξε κι εκείνον. Που τόσα πολλά της έδωσε μα δεν μπόρεσε ποτέ να τα δεχτεί αυτούσια.
Ενήλικη πια , στο πανεπιστήμιο με δικό της σπίτι και δίψα για ζωή έφτασε στα 20.
Γκρεμίστηκαν και τα τείχη , κόπασε και η ανάγκη για συναίσθημα. Η υπομονή έγινε απάθεια και οι καυγάδες σιωπές. Τώρα ότι την έπνιγε γινότανε αλκοόλ και τραγούδια ,κανα τσιγάρο που και πού ίσως και κάθε μέρα. Ήρθαν και αυτοί, αυτοί μωρέ τους ξέρετε , που σου αλλάζουν την ζωή και δεν θυμάσαι πως ζούσες πριν τους γνωρίσεις. Δεν ήταν πολλοί μα είχαν αυτό το πολύ που δεν το άντεχε εύκολα το κοριτσάκι μας. Τα αισθήματα σπάνια, μα τόσο πολύ πιο έντονα, της τρυπούσαν μια το μυαλό μια την την καρδιά κι εκείνη έμενε να παλεύει με τον εαυτό της.
Κάπου ζει αυτό το κοριτσάκι που λέτε μέχρι και σήμερα, κι αν περιμένατε να ακούσετε το ζήσαν αυτοί καλά ,λάθος παραμύθι διαβάζετε. Ζει όμως. Αισθάνεται , ονειρεύεται κάνει λάθη πληγώνει και πληγώνεται αναρωτιέται και καμιά φορά βλέπει κανένα παραμύθι. Αν την δείτε ποτέ , πείτε της ότι αυτό αρκεί. Γιατί συχνά το ξεχνάει και περιμένει ρομαντικά το και αυτοί καλύτερα όπως τότε που την φιλούσε η μαμά της για καληνύχτα.
Μεγάλωνε έτσι λοιπόν το κοριτσάκι, με μια μαμά που την φύλαγε καλά μες τα παραμύθια μην τυχόν και δει την ασχήμια του κόσμου και τρομάξει. Σχολείο ιδιωτικό, ζωή προγραμματισμένη με αγγλικά και ενόργανη ύπνο στις 9 και τηλεόραση μια ώρα. Πέρασε έτσι το δημοτικό χωρίς να πολυκαταλαβαίνει πόσο μόνη ήταν, άλλωστε τί ήξερε από αυτά... μικρή ήταν όπως της έλεγαν πάντα οι ''μεγάλοι''.
Ήρθε κάπως έτσι το γυμνάσιο και μαζί με αυτό η εφηβεία. Πάνε τα παραμύθια και οι πριγγίπισες. Τώρα έπρεπε να ακούει ροκ, να φοράει μαύρα και να μεθάει με μπριζερς καρπούζι. Που και που στα κλεφτά έπαιζε ένας χατζηγιάννης αλλά ποτέ δεν παραδέχτηκε αυτό της το ατόπημα. ΄Αλλαξε και σχολείο και γειτονιά. Ζούσε πια στο εξωτικό Πλαγιάρι που τόσο μίσησε και ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσε να αποδεχτεί. Μεγαλύτερος εχθρός της η μάνα της και όλος ο κόσμος που δεν την καταλάβαινε χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να εξηγήσει. Αισθήσεις στο κόκκινο και αμφισβήτηση των πάντων.
Και κάπου εκεί ήρθε και ο έρωτας. Δειλός και κούφιος μα αγνός και τόσο μα τόσο όμορφος. Ίσως και να πίστευε ακόμη στα παραμύθια με ανόητα σ'αγαπώ και υποσχέσεις στα 14. Αυτές που λες θα κρατήσουν για πάντα μα χάνονται μόλις ξημερώσει.
Περάσαν τα χρόνια φιλίες και έρωτες πήγαν ήρθαν και χάθηκαν με το κοριτσάκι μας να γίνεται γυναίκα. Μικρή όμως όπως ήταν και ασμίλευτη της πέσανε βαριά τόσα συναισθήματα. .Έγινε τότε απόλυτη που λες και έφτιαξε κανόνες, θεωρίες που έχτιζαν τούβλο τούβλο τα τείχη που την προστάτευαν απ'το πολύ του κόσμου. Δεν άντεχαν οι άνθρωποι κοντά της, έφευγαν ένας ένας και εκείνη απλά στεκότανε και τους περιφρονούσε. Δεν καταλαβαίνετε εσείς. Κάπως έτσι έδιωξε κι εκείνον. Που τόσα πολλά της έδωσε μα δεν μπόρεσε ποτέ να τα δεχτεί αυτούσια.
Ενήλικη πια , στο πανεπιστήμιο με δικό της σπίτι και δίψα για ζωή έφτασε στα 20.
Γκρεμίστηκαν και τα τείχη , κόπασε και η ανάγκη για συναίσθημα. Η υπομονή έγινε απάθεια και οι καυγάδες σιωπές. Τώρα ότι την έπνιγε γινότανε αλκοόλ και τραγούδια ,κανα τσιγάρο που και πού ίσως και κάθε μέρα. Ήρθαν και αυτοί, αυτοί μωρέ τους ξέρετε , που σου αλλάζουν την ζωή και δεν θυμάσαι πως ζούσες πριν τους γνωρίσεις. Δεν ήταν πολλοί μα είχαν αυτό το πολύ που δεν το άντεχε εύκολα το κοριτσάκι μας. Τα αισθήματα σπάνια, μα τόσο πολύ πιο έντονα, της τρυπούσαν μια το μυαλό μια την την καρδιά κι εκείνη έμενε να παλεύει με τον εαυτό της.
Κάπου ζει αυτό το κοριτσάκι που λέτε μέχρι και σήμερα, κι αν περιμένατε να ακούσετε το ζήσαν αυτοί καλά ,λάθος παραμύθι διαβάζετε. Ζει όμως. Αισθάνεται , ονειρεύεται κάνει λάθη πληγώνει και πληγώνεται αναρωτιέται και καμιά φορά βλέπει κανένα παραμύθι. Αν την δείτε ποτέ , πείτε της ότι αυτό αρκεί. Γιατί συχνά το ξεχνάει και περιμένει ρομαντικά το και αυτοί καλύτερα όπως τότε που την φιλούσε η μαμά της για καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Και για πες...