ΟΣΑ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

...Υστερα γιναμε ξαφνικα δυο

φιληθηκαμε

κι αρχισε να σκοτωνει ο ενας τον αλλο..

Αηδιες. ο χρονος εγινε για να κυλαει

οι ερωτες για να τελειωνουν

η ζωη για να πηγαινει στο τερμα

κι εγω για να διασχιζω το απειρο

με το μεγαλο δρασκελισμο ενος μαθηματικου υπολογισμου,

μοναχα οποιος τα διψαει ολα

μπορει να με προφτασει...

οτι ζησαμε

χανεται,

γκρεμιζεται μεσα στον σαπιο οισοφαγο του χρονου

κ μονο καμια φορα τις νυχτες,

θλιβερο γερασμενο μυρηκαστικο τα αναμασαει η ξεδοντιασμενη μνημη,

ΟΣΑ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. T.Λ.

Σήμερα η μέρα μου ήταν άκρως παραγωγική αφού σαν το ζόμπι πήγα να κοπώ πανηγυρικά για άλλη μια φορά στα γαμημένα τα μαθ 2 και εν συνεχεία να λιώσω άπειρα παρέα με άλλους δυο κατεστραμένους. 

Και κάπου εκεί ανάμεσα στα ατελείωτα τσιγάρα και τους παρά φύση διαλόγους βγήκε ένα θαμμένο βιβλίο ποίησης.

Ωσάν γνήσια βιβλιοφάγος άρχισα να καταπίνω με μανία στίχους σκόρπιους που μοιάζαν αλήθεια πολύ παράταιροι και κάπως ρομαντικοί μέχρι που έφτασα στο παραπάνω απόσπασμα.

Όσα δεν ζήσαμε, αυτά μας ανήκουν. Τον τελευταίο καιρό θα μπορούσε άνετα να μπει λεζάντα στην ζωή μου. 

Υπαρξιακά, φόβοι ανασφάλειες , πεταμένα ξενύχτια, ανεκπλήρωτοι έρωτες, όλα πρωταγωνιστές μαζί με τους κατεστραμένους που προανέφερα.

 Πραγματικά πριν τελειώσει αιματηρά αυτή η κωλοεβδομάδα πίστευα ότι αγγίζω κορυφή με τα απωθημένα μου. ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ. 

Είναι πραγματικά σχεδόν οδυνηρό να συνειδητοποιείς πόσοι πολλοί τελικά είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν λένε αυτό που θέλουν, που φοβούνται να νιώσουν ή να τολμήσουν, που ζουν μια ζωή που απέχει θάλασσες απο αυτό που είχαν για πλάνο.

Κόβουμε από παντού τελικά. Εκπτώσεις στα συναισθήματα, τα θέλω τους στόχους ακόμα και στα όνειρα. Ούτε αυτό δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε μην τυχόν και μοιάσει έστω και λίγο αλήθεια.  Σαν πρόβατα φοβισμένα χανόμαστε στο κοπάδι με αυστηρή τάξη και συνέπεια , άδειοι και πεινασμένοι για ζωή.
Κι αν είσαι φίλε μου πεινασμένος από τα 20 στα 50 θα έχεις πια πεθάνει.